Δε μπορώ. Δεν ξέρω τι να κάνω …
Αγανάκτησε και εσύ όπως όλος ο κόσμος γύρω σου. Σήκω από την καρέκλα σου και κοίτα. Άνοιξε το παράθυρο και άκου…
Δεν ξέρω πώς να το κάνω. Όλοι εκείνοι που με πήραν από το χέρι και με έφεραν εδώ, σε αυτό το γραφείο, σε αυτή τη θέση, όλοι αυτοί που με απαλά κτυπήματα στην πλάτη με έβαλαν μπροστά και με έδειχναν στον κόσμο, όλοι αυτοί που με διαβεβαίωναν ότι θα μου έδειχναν το δρόμο, όλοι αυτοί… δεν είναι πια εδώ. Τώρα είναι στις πλατείες… μαθαίνω… στις πλατείες και στους πεζόδρομους… σε φαγοπότια όχι και τόσο μυστικά… εκεί άτακτα ξεπουλάνε την παλιά δημαγωγία και οργανώνουν νέα … μια αποκαθήλωση παραδειγματική για να ξεχάσει ο κόσμος ότι δικά τους ήταν τα λάβαρα… το ήξεραν πως δεν μπορώ… τους το είχα πει… αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος, μου είπαν , για να μη μας γλιστρήσει η εξουσία από τα χέρια…
Πρέπει επιτέλους να αναλάβεις τις ευθύνες σου!! Να πάρεις τα ρίσκα που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες…… Πρέπει να αντιδράσεις δημιουργικά απέναντι στην κρίση…… Βρες ένα τρόπο επιτέλους να απορροφηθούν τα κοινοτικά κονδύλια, όπως θα έκανε ο κάθε ικανός δήμαρχος…… Πρέπει να εξοικειωθείς με τις καλύτερες πρακτικές άλλων δήμων…… Να λάβεις αλλά και να προσφέρεις πολύτιμη τεχνογνωσία…… Κάθε μέρα πρέπει να θέλεις να στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων…… Δώσε μάχη για να τελειώσουν όλες αυτές οι απολιθωμένες πολιτικές που μας έφεραν έως εδώ…… Έλα σε σύγκρουση με τις «παρέες» που μας κρατάνε πεισματικά στο παρελθόν γιατί έτσι τους βολεύει, γιατί έτσι νομίζουν ότι θα συνεχίσουν να λαμβάνουν το παχυλό τους μερίδιο…… Διώξε τους δημαγωγούς, τους διεφθαρμένους και τους ανίκανους! Εκεί έξω υπάρχουν νέοι άνθρωποι αποφασισμένοι να δουλέψουν, να παλέψουν για μεταρρυθμίσεις, να ζωντανέψουν και πάλι την Πόλη μας…… Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται…… Ο πατέρας που με πείσμα κρατάει τα ρολά στο μαγαζί του ανοικτά για την οικογένεια του…… Η μάνα που με πείσμα κρατάει το χαμόγελο στα χείλη της κοιτώντας την οικογένεια της…… Ο γιος και η κόρη που με πείσμα περπατούν στους δρόμους της πόλης μας και είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα νιάτα, την γνώση, τα όνειρα τους, για την οικογένεια τους… Κάντο όπως αυτοί!!!
Μα γιατί με βοηθάς; Στη θέση σου άλλοι θα με περίμεναν στην γωνία. Θα με άφηναν να συνεχίσω τα λάθη μου και θα τα εξιστορούσαν με στόμφο την κατάλληλη ώρα. Γιατί;
Δεν το κάνω για εσένα!
Το κάνω για αυτούς…
της Ματίλντας Αναστασιάδη
από την εφημερίδα «ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ» Σεπτεμβρίου
