Τον τελευταίο καιρό η αίσθηση που οι άνθρωποι φέρνουν για τον εαυτό τους είναι ό,τι κάτι έκαναν λάθος στη ζωή τους,ότι θα μπορούσαν να είχαν επιλέξει άλλη διαδρομή κυρίως επαγγελματική.Σκέφτονται με «αν»…αν είχα συνταξιοδοτηθεί νωρίτερα,αν είχα παραμείνει σε εκείνη τη δουλειά που δε μου άρεσε,αν δεν είχα επιλέξει αυτή τη δουλειά που μου άρεσε,αν δεχόμουν εκείνη την επαγγελματική πρόταση τότε θα…
Μοιάζει σαν να κοιτάζουν τους εαυτούς τους μέσα από την αποτυχία του συστήματος για ασφάλεια,πρόνοια,περίθαλψη,επαγγελματική αποκατάσταση…
Και νιώθουν θλίψη, αυτομέμφονται, ματαιώνονται σαν να προκάλεσαν οι ίδιοι αυτά τα δεινά.
Τα συναισθήματά τους μοιάζουν με εκείνα των παιδιών που μεγαλώνουν μέσα σε οικογένειες δυσλειτουργικές και που ενοχοποιούν τα παιδιά για τις δυσλειτουργίες τους αντί να πάρουν την ευθύνη οι ενήλικες της οικογένειας.Αυτά τα παιδιά όταν μεγαλώνουν γίνονται υπεύθυνοι,προστατευτικοί και στην περίπτωση δυσκολίας αυτοκαταστροφικοί ενήλικες.Δεν θυμώνουν με τους άλλους,δεν κατηγορούν τους άλλους,δεν απορρίπτουν τους άλλους αλλά στρέφουν μέσα τους όλη την παθολογία και αναπτύσσουν κατάθλιψη,άγχος,παραίτηση,φόβο.
Δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους να αποδώσουν ευθύνες για να μη στεναχωρήσουν τους άλλους.Έτσι αντί να απορρίψουν την παθολογία του συστήματος την εσωτερικεύουν.Και αυτή η διαδικασία τόσο πολύ αυτοματοποιείται,που στο τέλος την ξεχνούν κιόλας και νομίζουν πως φταίνε οι ίδιοι…
Όμως αναρωτιέμαι όχι με πόσα «αν» δε θα είχαμε φτάσει εδώ αλλά με ποια;
Η Γεωργία Καραγιάννη είναι Συστημική ψυχοθεραπεύτρια. Συνεργάτης της Μονάδας Φροντίδας Ψυχικής Υγείας του Ευγενιδείου Θεραπευτηρίου. Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Συστημικής και Οικογενειακής Θεραπείας(ΕΛΕΣΥΘ) Μέλος της European Family Therapy Association(EFTA).
Δείτε περισσότερα ΕΔΩ
