Αφορμή ψάχνω κάθε βδομάδα να επιστρέφω στη Φιλαδέλφεια που άφησα πριν καιρό, να λέω μια καλησπέρα και στη …φουκαριάρα τη μάνα μου, αλλά κυρίως να βρεθώ με τους παλιόφιλους για μπαλίτσα. Ξέρετε, εμείς οι τριανταφευγάτοι που προλάβαμε λίγο και ματώσαμε την αλάνα στα τελευταία της, αλλά, φυσικά, παραμείναμε ταλέντα, συνωστιζόμαστε πλέον στα περίφημα γηπεδάκια, πληρώνουμε (άκουσων άκουσων), και κλωτσάμε το τόπι για καμιά ώρα. Σε τελική ανάλυση και υπό αυτές τις συνθήκες, δεν το λες διασκέδαση ή ψυχαγωγία, ούτε καν σωστή γυμναστική.. Άλλο όμως είναι το δεδομένο κάθε φορά: η πρόθεση. Η δύναμη αυτή που σε οδηγεί παρά την κούραση της μέρας, η λαχτάρα να συναντήσεις τα παιδιά, ο αέρας που αλλάζει κατεβαίνοντας τη Χαλκίδος και σε μεθάει… Και ύστερα στο γήπεδο η ανάμνησή που ξυπνάει μόλις ντυθείς με τα αθλητικά, το πάθος να ξεπεράσεις την τελευταία σου εμφάνιση, η πίστη ότι η ομάδα θα νικήσει..
Έτσι ξεκίνησα και απόψε. Τα πράγματα δυστυχώς όμως δεν εξελίχθηκαν ανάλογα. Βρέθηκε κάποιος από την αντίπαλη ομάδα που κατόρθωσε να χαλάσει το βράδυ των υπολοίπων. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες, ο τύπος με αντιαθλητικές ενέργειες και εξαιρετική αγένεια, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και με την ανοχή του υπάλληλου-διαιτητή, λίγο ή περισσότερο, μας τραυμάτισε όλους… Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: νεύρα, αντεγκλήσεις και διακοπή. Ένας στους 16.. Απίστευτο έτσι? Αντί η ίδια η ομάδα του να τον περιθωριοποιήσει κι ενώ είναι γνωστό και λογικό ότι η εποπτεία σε αυτούς τους χώρους είναι τυπική –πελάτης είναι και αυτός -, «τσιμπήσαμε» όλοι και του επιτρέψαμε να ξεδιπλώσει την ιδιοτροπία του. Πέρασε αυτός καλά κι εμείς χειρότερα δηλαδή…
Παρεμπιπτόντως, επειδή το site είναι τοπικό και στο Δήμο αποτέλεσμα δε βλέπουμε: από πρόθεση πώς πάμε?
