Με το μυαλό πηγμένο με υποχρεώσεις και αριθμούς, ανεβοκατεβαίνω καθημερινά τη Μεσογείων με τη μηχανή, όπως πήγαιναν κάποτε τα άλογα στις κηδείες: η ίδια διαδρομή, καμία σκέψη…
Είναι όμως και κάτι ημέρες που ερεθισμένος από μια πρωινή είδηση ή μια εικόνα του mini ταξιδιού μέχρι την Καλλιθέα, τη βλέπω λίγο Platonas on ride, και «στοχάζομαι» ασύστολα μέχρι να ξαναπιαστώ με τις χρεωπιστώσεις…
Τους τελευταίους μήνες, λοιπόν, το ερώτημα που με βασανίζει όλο και συχνότερα είναι ο πλήρης και ακριβής χαρακτηρισμός της συγκυρίας που βιώνει η γενιά μου. Πιο συγκεκριμένα, είμαστε άραγε άτυχοι να ζούμε βλέποντας μέρα με τη μέρα το χαμόγελο να σβήνει από τα πρόσωπα όλων μας γιατί μας έπληξε η φοβερή οικονομική κρίση, μας ενέπαιξαν και ενέπλεξαν εξουσίες διαφόρων κέντρων και συμφερόντων και η υπομονή και αξιοπρέπεια πολλών έχει εξαντληθεί;
Ή μήπως τυχεροί, γιατί καλούμαστε να αποκαταστήσουμε τη γενικευόμενη αδικία, να διορθώσουμε τα λάθη του πατέρα μας, ενώ, παράλληλα, όλη αυτή η προσπάθεια είναι άμεσα μετρήσιμη με οικονομικούς και κοινωνικούς όρους τα αμέσως επόμενα χρόνια; Πέσαμε, δυστυχώς, στην περίπτωση που δεν υπάρχουν δουλειές, πρόνοια και αξιόπιστες κρατικές δομές ή, ευτυχώς, στην ευκαιρία να δοκιμάσουμε πιο ριψοκίνδυνες εναλλακτικές, να πάρουμε το ρόλο και τη ζωή μας αλλά κυρίως των συνανθρώπων μας σοβαρότερα, και να δημιουργήσουμε σε βάσεις καλύτερες από αυτές που κληρονομήσαμε; Γκαντέμηδες που η βόμβα έσκασε στα χέρια μας ή κωλόφαρδοι γιατί αποκλείεται να την ξαναπατήσουμε;
Δεν σας κρύβω ότι κλίνω προς τη δεύτερη επιλογή…
Αλλά δεν το αποδίδω στην αισιοδοξία, το μισογεμάτο ποτήρι, τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και άλλα τέτοια ρομαντικά και χαριτωμένα που αγγίζουν τα όρια του αιθεροβάμωνος…
Το κάνω γιατί έχω χρέος στα παιδιά μου να αλλάξω την παλιοκατάσταση, οφείλω να έχω πίστη στους ανθρώπους της γενιάς μου, και να είμαι σε εκγρήγορση πνευματική ώστε να μην ξαναγίνω θύμα…
Γιατί, τελικά, η καρδιά στη μαχαιριά συγκλονίζεται…
