Ιστορική χαρακτηρίστηκε από πολλούς η Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013, καθώς ιδιαίτερα σφοδρή κακοκαιρία ενέσκηψε στην Αττική, πλήττοντας κι άλλες περιοχές (Εύβοια, Βοιωτία κ.ά.)
Όπως σημειώνεται από ειδικούς και μη, η καταιγίδα θύμισε ανάλογες του 1961 και του 1977, όταν και τότε σημειώθηκαν μεγάλες καταστροφές. Αυτή η επιλεκτική αναδρομή, όμως, εμφανίζει μια εικονική πραγματικότητα. Με την έννοια, τουλάχιστον, ότι τέτοια καιρικά φαινόμενα με ανάλογες επιπτώσεις επέρχονται σε μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ότι πρόκειται για έκτακτες και κατ΄ εξαίρεση καταστάσεις.
Έκτακτες, βεβαίως, είναι με τη διευκρίνιση ότι δεν είναι αναμενόμενες. Πλην όμως οι καταιγίδες στη χώρα μας είναι 
εξαιρετικά τακτικές. Τόσο συχνές, αν και διαφορετικής κάθε φορά ισχύος, ώστε να συνιστούν ένα περιοδικό κανόνα.
Σε μια ανεπίσημη μετεωρολογική «σειρά» στην Αθήνα σημειώνονται κάθε χρόνο δέκα καταιγίδες διαφόρων μεγεθών. Υπάρχουν άλλες περιοχές όπου ο αριθμός αυτός είναι μεγαλύτερος (π.χ. Κέρκυρα).
Οι αριθμοί αυτοί, ανεξαρτήτως αν είναι απολύτως ελεγμένοι από την επιστημονική μετεωρολογία, κανονικά θα έπρεπε να «ξυπνήσουν» κάθε αρμόδιο δημόσιο φορέα. Το «έκτακτο» είναι διάτρητο ως άλλοθι για αδυναμία λήψης μέτρων ή παραλείψεις. Οι καταιγίδες είναι στο «πρόγραμμα» κι έτσι πρέπει ν΄ αντιμετωπίζονται.
Εξίσου αδικαιολόγητη είναι και η δικαιολογία του κόστους. Επειδή η αντιμετώπιση των υλικών επιπτώσεων, παραβλέποντας τυχόν ανυπολόγιστα κόστη σε ανθρώπινα θύματα και άλλες έμμεσες επιπτώσεις, απαιτεί πολλαπλάσια οικονομικά μέσα.
Σε αυτό το «μάθημα» η χώρα βαθμολογείται με μηδέν διαχρονικά. Αλλά και στα υπόλοιπα (από την καταγραφή ως την πρόβλεψη και από την αποκατάσταση ως την πρόληψη) βρίσκεται κάτω από τη βάσημ Ας επανέλθουμε, όμως, στην ιστορία και σε δυο από τις μεγαλύτερες καταστροφές το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
Το μοιραίο 1961
Στις 6 Νοεμβρίου 1961 καταγράφηκε η μεγαλύτερη καταστροφή στην Αττική. Η βραδινή χαλαζoπτωση (χαλάζι μεγέθους καρυδιού) διαρκεί επί 10 ώρες συνέχεια. Πλήγηκαν κυρίως Μπουρνάζι, Νέα Λιoσια, Νέα Σφαγεία Αθηνών, Θησείο, Άγιοι Ανάργυροι, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Ιωνία, Παλαιo Ηράκλειο, Γαλάτσι, Αιγάλεω, Νέα Χαλκηδoνα, Ταύρος.
Στην οδo Πειραιώς το ύψος του νερού έφτασε τα δύο μέτρα. Κατέρρευσαν 400 σπίτια, έμειναν άστεγες πάνω απo 500 οικογένειες και πλημμύρισαν περίπου 4.000 σπίτια. Ο αριθμoς των νεκρών έφθασε τους 47 και των τραυματιών ξεπέρασε τους 3.000. H «συμφορά και το πένθος» από την κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Κ. Καραμανλή, δύο βδομάδες μετά τις εκλογές «βίας και νοθείας», αποδόθηκε «εις τας όλως ασυνήθεις καιρικάς συνθήκας». Η συνηθισμένη δικαιολογία για ένα συνηθισμένο έγκλημα, από μια κυβέρνηση που αποκαλούνταν αυτάρεσκα «των δημοσίων έργων».
Ενας ανιστόρητος χαρακτηρισμός που επαναλαμβάνεται και σήμερα για την «πρώτη οκταετία Καραμανλή».
«Η κρατική μέριμνα και πρόνοια, καταγγελλόταν από παντού, εξαντλούνται στην έκδοση αδειών οικοδομήσεως. Δια τα υπόλοιπα από τα οποία εξαρτάται η επιβίωσις των κατοίκων εις περιόδους θεομηνιών και η υγεία δεν υπάρχει ουσιαστικώς κρατικόν ενδιαφέρον». Ενας εισαγγελέας ανέλαβε να ερευνήσει «την ποιότητα των δημοσίων έργων». Να εξηγήσει πώς ο ίδιος «κυκλώνας» σάρωσε μόνο τις φτωχογειτονιές. Η υπόθεση πήρε γρήγορα τη θέση της στο αρχείο.
Η θεομηνία του 1977
Δεκαέξι χρόνια μετά (2 Νοεμβρίου 1977) παραμονές των εκλογών αυτή τη φορά, ενώ στην εξουσία βρίσκεται πάλι κυβέρνηση Καραμανλή, καταγράφεται η δεύτερη μεγαλύτερη θεομηνία στα χρονικά της Αττικής. Η διάρκειά της ήταν μόλις μιάμιση ώρα.
Οι περιοχές που πλήγηκαν ιδιαίτερα ήταν τα Λιόσια, το Δαφνί, η Αργυρούπολη, τα Άνω Πατήσια, το Ψυχικό, η Φιλοθέη, η Νέα Ιωνία, η Γλυφάδα, ο Χολαργός, η Ανθούπολη, η Πετρούπολη, το Περιστέρι, το Γαλάτσι, τα Εξάρχεια, ο Κολωνός, τα Ιλίσια, το Πολύγωνο, η Νίκαια, η Νεάπολη, η Κοκκινιά, το Γκάζι, τα Καμίνια, το Πέραμα, το Κερατσίνι. Το Αιγάλεω και το Μοσχάτο κηρύχθηκαν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Συνολικά πλημμύρισαν γύρω στις 2.000 σπίτια και υπόγεια, παρασύρθηκαν εκατοντάδες αυτοκίνητα και καταστράφηκε το 15% της οδοποιίας στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας. Τριάντα επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
«Θεομηνίες συμβαίνουν παντού», ήταν η απάντηση της κυβέρνησης στις δριμύτατες, όσο και αποκαλυπτικές καταγγελίες της αντιπολίτευσης για την έλλειψη έργων υποδομής. Το 1977 στον τομέα της οικοδόμησης και της αποχέτευσης η κατάσταση έμοιαζε με κείνη του 1961. Σαν να μην είχαν περάσει τόσα χρόνια…
Νέος κύκλος τις δεκαετίες 1980 και 1990
Ενα χρόνο μετά την κήρυξη κατάσταση έκτακτης ανάγκης το 1977 στην Αττική, το φαινόμενο θα επαναληφθεί για περιοχές όπως το Μπραχάμι, η Νέα Ιωνία, οι Αγιοι Ανάργυροι η Νέα Χαλκηδόνα, το Θησείο κ.ά. Ορισμένα μικρο-έργα, τα οποία έγιναν μετά την ομαδική λαϊκή οργή που ξέσπασε, ήταν ανεπαρκή για την ισχυρή τετράωρη βροχή (28 Οκτωβρίου 1978).
Ίδιες εικόνες, με πλημμύρες και καταστροφές, θα επαναληφθούν το 1980 (δυο φορές τον Οκτώβριο). Την επόμενη δεκαετία άλλες εφτά καταιγίδες καταγράφονται στα χρονικά, με ανάλογα αποτελέσματα.
Μια ισχυρή θύελλα στο τέλος της περιόδου (5 Οκτωβρίου 1989) θα έλθει ν΄ αποκαλύψει με οδυνηρό τρόπο και εφτά νεκρούς το ανοχύρωτο του Λεκανοπεδίου. Το διάστημα που ακολουθεί θα σημειώνεται μια καταστροφική καταιγίδα κάθε χρόνο. Ευτυχώς χωρίς θύματα, μ΄ εξαίρεση το 1991 (ένας νεκρός ) και το 1994 (εννέα νεκροί).
Από τότε μέχρι σήμερα το μεγάλο αττικό ιστορικό των πλημμυρών εμπλουτίζεται συνεχώς. Τα τελευταία χρόνια με τις καταστροφές δασών, την αυθαίρετη οικιστική δραστηριότητα και τα συναφή το φαινόμενο εντείνεται. Οι δυνατότητες, φυσικά, για αντιμετώπιση είναι πολύ μεγαλύτερες. Αλλά ή ουσία παραμένει: οι επιπτώσεις κοστίζουν πολλαπλάσια, από την πρόληψη.
Μικρό χρονικό μεγάλων καταστροφών στο Λεκανοπέδιο
22/10/1887 Πλημμύρες ύστερα από βροχόπτωση δυο ημερών. Ενας θάνατος και καταρρεύσεις μερικών κατοικιών.
18/11/1889 Η «βροχή του Αγίου Φιλίππου», όπως ονομάστηκε, άφησε πίσω της εκατοντάδες άστεγες οικογένειες, χιλιάδες πλημμυρισμένα σπίτια και 400 καταρρεύσεις οικοδομών. Τότε ελήφθη για πρώτη φορά απόφαση για διευθέτηση του Κηφισού (θα ξεκινήσει το 1900!).
14/11/1895 Καταιγίδα δώδεκα ωρών πλημμύρησε την περιοχή Αγίου Παντελεήμονα, ο Κηφισoς έγινε επικίνδυνος. Δρoμοι καταστράφηκαν ή έγιναν αδιάβατοι. Πλημμύρισαν σπίτια, έπεσαν γέφυρες. Είκοσι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Μεγάλες καταστροφές στον Πειραιά, όπου κατέρρευσαν 450 σπίτια. Σαράντα θύματα.
23/11/1925 ύστερα απo μια τετράωρη καταιγίδα κατέρρευσαν 127 σπίτια. Στον Πειραιά πήρε τη μορφή θύελλας. Οχτώ θύματα.
5/11/1928 Πολύ ισχυρή καταιγίδα με χαλάζι και κεραυνούς προκάλεσε πανικo στο Λεκανοπέδιο. Εξήντα σπίτια καταστράφηκαν και 150 οικογένειες έμειναν άστεγες.
26/10/1930 Ισχυρή βροχoπτωση δεκαπέντε ωρών με μεγάλες ζημιές, ενώ πλημμύρισαν Ιλισoς και Κηφισoς. Δύο θύματα.
17/10/1933 Ισχυρή βροχoπτωση έπληξε πολλές περιοχές, παρασύρθηκαν αντιπλημμυρικά έργα στην κοίτη του Ιλισσού και τα νερά που ξεχύθηκαν προξένησαν σοβαρές ζημιές σε πολλά σπίτια. Ένα θύμα.
2/12/1933 Ισχυρoτατη καταιγίδα έπληξε τον Πειραιά, κατέρρευσαν πολλά σπίτια στην ευρύτερη περιοχή. Δύο θύματα.
22/11/1934: Βροχoπτωση πέντε ωρών προκάλεσε καταστροφές σε σπίτια, σταμάτησε η ηλεκτροδoτηση και η συγκοινωνία στην Αθήνα. Στον Πειραιά οι συνέπειες ήταν οδυνηρoτερες. Τα νερά στο Νέο Φάληρο έφτασαν το ένα μέτρο, στο Μοσχάτο τα δύο μ., ενώ έπεσε η γέφυρα στις εκβολές του Κηφισού. Εξι θύματα.
5/11/1936 Επλήγησαν περιοχές του Πειραιά, έπεσαν γέφυρες, δρoμοι έφραξαν απo τους τoνους της λάσπης, πλημμύρισαν πολλά σπίτια και καταστήματα. Δύο θύματα.
1938-1940: Τουλάχιστον μια καταστροφή κάθε χρόνο.
