Ολική οικονομική καταστροφή η οποία είναι πολύ χειρότερη από το αν είχε βγει άμεσα από την ευρωζώνη και διαπραγματευόταν χωρίς δεσμεύσεις υποστεί η Κύπρος.
Τίποτα απ’όλα αυτά που έχουν συμβεί στις χώρες της ευρωζώνη δεν θα μοιάζει με αυτό που συνέβη και θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στην Κύπρο…
Ας δούμε τι έχει κοστίσει τώρα η καταστροφή στην Κύπρο για να αντιληφθούμε την έκταση της δεινής θέσης στην οποία έχει περιέλθει:
-Οι μονάδες της Εθνοφρουράς βρίσκονται σε τραγική κατάσταση: Όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ξέρουν πότε θα πληρωθούν, οι οικογένειές τους πεινάνε. Δεν υπάρχουν καύσιμα πλην των στρατηγικών αποθεμάτων και όλες οι προμήθειες που ήταν σε εξέλιξη είναι στον αέρα. Οι ασκήσεις έχουν ακυρωθεί, ειδικά αυτές των εφέδρων για τους οποίους θεωρείται σκόπιμο για μία σειρά λόγων να μην βρεθούν οργανωμένοι σε μονάδες και με το όπλο στο χέρι στην παρούσα φάση.
-Οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν θα πληρωθούν τους μισθούς του Μαρτίου, ακόμα και αν ανοίξουν οι τράπεζες, αλλά μάλλον θα είναι τυχεροί, αν γενικά ξαναπληρωθούν στο ορατό μέλλον. Οι εργοδότες δεν μπορούν να κάνουν πληρωμές, είτε λόγω διοικητικής αδυναμίας των τραπεζών είτε λόγω περιορισμών στις αναλήψεις χρημάτων ή μη ύπαρξης πλέον χρημάτων στους λογαριασμούς τους λόγω της κατάσχεσης που επέβαλε το Eurogroup.
-Όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί άνω των 100.000 ευρώ στο Λαϊκή Τράπεζα που αποτελούσε και την τράπεζα του εμπορίου στην Κύπρο παραμένουν στην «κακή τράπεζα» και διατηρούνται δεσμευμένοι μέχρι την τελική εκκαθάριση, με ποιο αισιόδοξο σενάριο, οι δικαιούχοι τους να πάρουν μετά από 3-4 χρόνια το 20-30% των καταθέσεων τους!
-Αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις που είχαν εκεί τα χρήματά τους, κλείνουν. Αν οι λογαριασμοί άνω των 100.000 ευρώ είναι στη Τράπεζα Κύπρου, τότε θα παραμείνουν δεσμευμένοι μέχρι να απορροφηθεί η «καλή Λαϊκή τράπεζα» και να καθοριστεί το ύψος του κουρέματος που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα αγγίξει το 40%. Πότε θα ολοκληρωθεί αυτό; Κανείς δεν ξέρει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα επιβιώσουν επιχειρήσεις που χάνουν το 40% των μετρητών τους. Το αντίθετο είναι και το πιθανότερο.
-Το λιανικό εμπόριο έχει τελειώσει οριστικά ως εμπορική δραστηριότητα, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια, πλην του τομέα των τροφίμων ο οποίος βέβαια θα υποστεί τρομακτική μείωση κατανάλωσης. Οι καταστηματάρχες λόγω κάθετης πτώσης του τζίρου δεν είναι σε θέση να κάνουν προμήθειες με αποτέλεσμα κάθε μέρα να αδειάζουν όλο και περισσότερο τα ράφια. Οι προμηθευτές δεν αποδέχονται επιταγές γιατί δεν υπάρχουν τράπεζες και απαιτούν μετρητά. Μετρητά απαιτούν οι πάντες, από τα βενζινάδικα, όπως επίσης και τα σουπερ μάρκετ.
-Τα 100 και τα 120 ευρώ που μέχρι σήμερα επιτρεπόταν να εξασφαλίσουν οι πελάτες των τραπεζών από τις ΑΤΜ, δεν υπάρχουν καν πλέον. Οι άνθρωποι είναι αδύνατον να καλύψουν πλέον τις βασικές τους ανάγκες (τροφή, ηλεκτρισμός, τηλέφωνο, νερό), ενώ το 1974 δεν υπήρχε τέτοιο πρόβλημα. Οι πάντες ακυρώνουν όλες τις δραστηριότητες και τις καταναλωτικές τους κινήσεις πλην της προμήθειας φαγητού και αυτό όσοι μπορούν. Ήδη οι ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, πεινάνε.
-Οι φοιτητές σε ξένες χώρες δεν έχουν χρήματα, ούτε υπάρχει ελπίδα να έχουν χρήματα, πρώτον γιατί οι τράπεζες είναι κλειστές και δεύτερον γιατί δεν θα υπάρχουν κεφάλαια όταν ανοίξουν.
-Η κυπριακή παιδεία που ήταν πρότυπο, καταστράφηκε. Από τα φροντιστήρια μέχρι τα πανεπιστήμια κανείς δεν πληρώνει τίποτα και ούτε πρόκειται να πληρώσει. Στα ιδιωτικά ιδρύματα κανείς δεν πληρώνει ενώ εξαερώθηκαν οι καταθέσεις, στα κρατικά, απλά εξαερωθήκαν οι καταθέσεις. Στα δημοτικά σχολεία, στα γυμνάσια και τα λύκεια έχει παγώσει ο θεσμός του ταμιευτηρίου, κατά τον οποίο κάθε Δευτέρα οι μαθητές κατέθεταν σε λογαριασμούς σε συνεργατικά ταμιευτήρια μικροποσά, ώστε να «εκπαιδεύονται» στην αρετή της αποταμίευσης. Το καταπληκτικό σύστημα που δημιουργούσε κουλτούρα αποταμίευσης πλέον αποδομήθηκε συνολικά.
