Εδώ και τέσσερα χρόνια έχουμε μπει σε περίοδο κρίσης.
Κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα η Ελληνική κοινωνία βουλιάζει στην μαύρη τρύπα που ολοένα και την “ρουφά” στα σπλάχνα της.
Κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα οι Ελληνίδες και οι Έλληνες ζουν το προσωπικό τους αδιέξοδο και παλεύουν με τα δικά τους “θεριά”.
Δεν μιλάμε πλέον για την προ κρίσης (για κάποιους πλαστή, για κάποιους όχι) ευμάρεια. Μιλάμε για επιβίωση και αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια; Όταν δουλειές χάνονται,όταν επιχειρήσεις κλείνουν, όταν τα έσοδα συρρικνώνονται μέρα με την μέρα. Όταν ο λογαριασμός της καθημερινής ζωής δεν βγαίνει τότε οι κόποι ολόκληρης ζωής κινδυνεύουν να χαθούν και για αρκετούς έχουν ήδη χαθεί. Και μαζί και η αξιοπρέπεια του Έλληνα.
Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι γελαστοί. Δεν υπάρχουν λόγοι για ένα χαμόγελο. Σκυθρωποί Έλληνες! Προβληματισμένοι και απεγνωσμένοι. Κατάθλιψη ή νέα επιδημία. Έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια, να τσακωθούν μέσα στην οικογένεια και έξω από αυτή. Άνθρωποι δεν ξαναμιλούν μεταξύ τους γιατί τους χρωστούν ή χρωστάνε.
Νέοι οργισμένοι, νέοι θυμωμένοι έτοιμοι να “τα σπάσουν όλα”.
Ακραία στοιχεία που βρίσκουν ακροατές, χειροκροτητές και ευκαιρίες για δράση.
Ένα “καζάνι που βράζει” σε υψηλή θερμοκρασία. Ένα “καζάνι που θα εκραγεί” εάν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, που είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει βάσει εξαγγελιών της τρικομματικής κυβέρνησης (ελέω -τάχα- τρόικα).
Η Πάτρα έζησε την προηγούμενη εβδομάδα τρία βίαια επεισόδια. Σε διαφορετικές μέρες, διαφορετικούς τόπους, με διαφορετικές ομάδες πολιτών και για διαφορετικές αιτίες.
Υπάρχουν θύτες και θύματα;
Υπάρχουν ένοχοι και αθώοι;
Υπάρχουν άνθρωποι οργισμένοι. Η οργή και ο θυμός όμως έχουν όρια. Και τα όρια αυτά καθημερινά δοκιμάζονται με κίνδυνο να σπάσουν. Κι αν σπάσουν τότε δεν θα μιλάμε για ακραία φαινόμενα αλλά για καθημερινά.
Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες τότε -θα τολμήσω να πω- ότι είναι τρομερά επικίνδυνοι.
Αν πάλι αυτός είναι ο στόχος τους, το “διαίρει και βασίλευε” στην Ελληνική κοινωνία, τότε και πάλι είναι επικίνδυνοι.
Κι αν αυτοί έτσι θέλουν να πράττουν τότε η ίδια η κοινωνία, εμείς, πρέπει να δημιουργήσουμε την δική μας άμυνα και να μην επικροτούμε η και να υποκινούμε η και να συμμετέχουμε σε τέτοια ακραία γεγονότα.
Γιατί η “αξιοπρέπεια της τσέπης” χάνεται ή έχει ήδη χαθεί.
Την αξιοπρέπεια της ψυχής όμως δεν μπορεί να την πειράξει κανείς!
