Όσο περνούν τα χρόνια, ο κόσμος όλο και περισσότερο απομακρύνεται από τα εύπεπτα θεάματα, αναζητώντας ποιοτικά στοιχεία στην τηλεόραση. Η δε έλευση της συνδρομητικής τηλεόρασης όπου υπάρχουν κανάλια που μεταδίδουν ντοκιμαντέρ για πλειάδα θεμάτων, έχει εκτοξεύσει τη δημοφιλία τους, με πολλά από τα θέματα να αποτελούν θέματα συζήτησης, ενίοτε και παθιασμένης, σε συναθροίσεις οικογενειακές, φιλικές κ.λπ.
Αύριο η δοκιμαζόμενη Ελλάδα μας θα γιορτάσει μια από τις εθνικές της επετείους. Αντί περίσκεψης για το πώς καταντήσαμε τη χώρα για την οποία τόσοι πρόγονοί μας έχυσαν το αίμα τους, συναγωνιζόμαστε – όχι φυσικά όλοι – στο πως και το ποιος θα ασχημονήσει περισσότερο…
Παραδοσιακά, πολλοί έβρισκαν την ευκαιρία για να προσπαθήσουν να χειραγωγήσουν την επέτειο, παρουσιάζοντάς την ότι δικαιώνει άλλους ιδεολογικούς τους προσανατολισμούς…
Δυστυχώς, η χώρα και οι πολίτες της έχουν καταστεί έρμαιο του κάθε τυχάρπαστου δασκαλάκου, καθηγητάκου, δημαρχούλη, πολιτικάντη και κάθε λογής βλάκα που θεωρεί τον εαυτό του κατάλληλο να καθοδηγήσει την κοινωνία, επιλέγοντας μάλιστα τέτοιες μέρες για το γκεμπελικό του μήνυμα.
Ακολουθούν δύο ντοκιμαντέρ, όπου περισσότερο η εικόνα και λιγότερο η διήγηση, σε στέλνει πίσω στην εποχή των γεγονότων, καταλαβαίνοντας ότι κάτι διαφορετικό γινόταν τότε, άλλες οι συνήθειες, άλλα τα ήθη και τα έθιμα, άλλοι άνθρωποι… Κι όπως έχουμε τονίσει σε κάθε ευκαιρία, οι ιστορικοί που κρίνουν μια εποχή με τα κριτήρια του σήμερα, είναι απλώς φελλοί, συνήθως όμως στρατευμένοι.
Πραγματικός ιστορικός είναι αυτός που καταφέρνει να αναπαραστήσει την κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή και να κατορθώσει να αφουγκραστεί πολλά περισσότερα από τα γεγονότα στις «απόλυτες τιμές» τους. Κι όλα αυτά να τα αναγάγει στο επίπεδο των ισορροπιών και των διεθνών σχέσεων της εποχής… Πολλά ζητάμε…
Απολαύστε τη εικόνα και προσπαθήστε μέσα από αυτή να βιώσετε όσα συνέβησαν τότε και καθόρισαν τη ζωή μας σήμερα…
