Γράφει ο Ιωάννης Νοταράς
Το ποσοστό ανεργίας των νέων (κάτω των 25 ετών) στην χώρα μας διαμορφώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013 στο 54,8% (172.000 άνεργοι) και είναι το δεύτερο υψηλότερο των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά την Ισπανία που έρχεται πρώτη στη λίστα (56,8%) σύμφωνα με την Eurostat (Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία).
Αυτά τα υψηλά επίπεδα στα οποία έχει φτάσει η ανεργία και πολύ περισσότερο στους νέους, έχει προκαλέσει ένα κύμα απογοήτευσης ή, ακόμη και κατάθλιψης. Όλα πλέον σε αυτή την χώρα υπολειτουργούν και με την πάροδο του χρόνου δεν βλέπουμε να πλησιάζουμε στην …άκρη του τούνελ όπως είχαν υποσχεθεί στον ελληνικό λαό οι λεγόμενοι εθνοσωτήρες!!!
Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, δεν είναι τα κακέκτυπα της μεταπολίτευσης, αλλά οι νέοι άνθρωποι που δείχνουν απρόθυμοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να ελέγξουν το μέλλον τους. Την μοίρα τους. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να λάβει χώρα μια επανάσταση όπως μπορεί να αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει οποιοσδήποτε, εκμεταλλευόμενος πολλές φορές τις συγκυρίες και τον κοινωνικό αναβρασμό.
Η συμμετοχή και μόνο της νέας γενιάς στα πολιτικά δρώμενα είναι μια «επανάσταση», η οποία θα κάνει αισθητή την παρουσία της με κάθε θεμιτό μέσο. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους νέους και τις νέες που επιθυμούν να αναλάβουν ενεργό συμμετοχή είναι οι εκλογές για την τοπική –αυτό-διοίκηση. Εκεί που πραγματικά μπορεί να γίνει η πολυσυζητημένη Αλλαγή . Δεν έχει σημασία το πόσο μεγάλη απήχηση θα έχει στο ευρύ κοινό, αφού το ουσιώδες είναι να γίνει μια αρχή.
Η συμμετοχή της νεολαίας στα κοινά είναι αναγκαία και μάλιστα, πρέπει να ξεκινήσει σε τοπικό επίπεδο, εκεί όπου θα είναι εφικτό να καλλιεργηθεί ο τοπικισμός και να υπάρξει αλλαγή συσχετισμών, «σπάζοντας» την όποια κομματική γραμμή. Αν οι νέοι κρατήσουν απόσταση από την σαπίλα του συστήματος και κατέλθουν σε εκλογική αναμέτρηση ως μονάδες κι όχι ως κομματικά φερέφωνα, τότε ίσως μπορέσουμε να πούμε πως τίποτα δεν χάθηκε.
Όσον αφορά την δυσπιστία ως προς το νεαρό της ηλικίας, η απάντηση που μπορεί να δοθεί, είναι πως αν δεν μπορούν οι νέοι που βιώνουν την ταπείνωση και την ανεργία, ενώ παράλληλα επιθυμούν να βάλλουν τις βάσεις για ένα νέο ολοκληρωμένο κράτος, έτσι ώστε να μην υπάρξει άλλη χαμένη γενιά (όπως η δική μας), να αναλάβουν τα ηνία της τοπικής διοίκησης τότε ποιος μπορεί; Μήπως οι «έμπειροι» που μας οδήγησαν στη καταστροφή είναι καλύτεροι;;;
