Γράφει ο Ρένος Αρβανίτης
Θεωρώ ότι μέσω του συγκεκριμένου άρθρου έχουμε την υποχρέωση να εξηγήσουμε ορισμένα πράγματα. Και αυτό απορρέει κυρίως από τη σχέση αμεσότητας και εμπιστοσύνης που διατηρούσαμε, διατηρούμε και θα διατηρούμε για πάντα, με τους φίλους μας, τους γείτονές μας και τους συμπολίτες μας.
Διότι όσοι θέλουμε να λέμε ότι διεκδικούμε την ψήφο του συμπολίτη μας και ότι συνάμα εκφράζουμε το «νεο», θα πρέπει να το αποδεικνύουμε και στην πράξη. Τι μπορεί λοιπόν κατά την προσωπική μας άποψη να είναι πραγματικά «νεο» και όχι κατ’ επίφαση; Να μην είναι και πάλι απλά μία στείρα διακήρυξη, ένας «βερμπαλισμός», που θα παρουσιάζεται μεν ως προμετωπίδα, αλλά θα κρύβει δε, ό,τι παλαιότερο μπορεί να συναντήσει κανείς;
Σημείο πρώτο. Θεωρώ πως «νεο», είναι να αποφασίζεις συλλογικά. Να ακούγονται, πραγματικά, οι απόψεις όλων, να σταθμίζεις τα θετικά και τα αρνητικά και να παίρνεις έπειτα την όποια απόφαση. Τα σχήματα, είτε αφορούν τις τοπικές κοινωνίες, είτε κομματικούς φορείς, που πορεύονται ακόμη και σήμερα με την αντίληψη του «ενός ανδρός αρχή» και του «αποφασίζουμε και διατάζουμε…» έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί. Τα κόμματα, οι παρατάξεις κτλ, που δεν διατηρούν τον εσωτερικό διάλογο, τον πλουραλισμό απόψεων και την σύνθεση αντιλήψεων, είναι παρωχημένα και μερικές φορές μπορούν να καταστούν ακόμη και επικίνδυνα. Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει από την άλλη πλευρά ότι είναι ορθό να ξεχειλώνονται οι έννοιες και να «καταντά» μία εσωτερικά συλλογική διαδικασία «λέσχη φιλοσοφικού προβληματισμού». Η ισορροπία και η Αριστοτελική μεσότητα είναι καλοί οδηγοί για να μην χάνεται το μέτρο.
Σημείο δεύτερο. Η συζήτηση με τους πολίτες. Όσοι πολιτεύονται, χρειάζεται πρωτίστως να ακούνε. Οι «κούφιοι» μονόλογοι τελείωσαν κύριοι…
Σημείο τρίτο. Η συνδιαμόρφωση προγραμμάτων, προτάσεων, λύσεων. Θεωρώ 1000 φορές λάθος να αποφασίζει ο όποιος «μέγας ηγέτης», και έπειτα να παρουσιάζει τις «μαγικές λύσεις» του σε αυτούς που στην τελική είναι και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.
Σημείο τέταρτο. Η συνεννόηση μεταξύ ανθρώπων που ναι μεν προέρχονται από διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες, αλλά σήμερα προτάσσουν την κοινή λογική. Τα προβλήματα, πέραν της γνώσης, απαιτούν δημιουργική σύνθεση και συνεννόηση. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για δήμους όπως ο δικός μας.
Σημείο πέμπτο και τελευταίο, που αφορά κυρίως τη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα. Ο ειλικρινής διάλογος με τους πολίτες που διαμένουν στην «περιφέρεια» του δήμου μας. Συνοικία «Ειρήνης». Περιοχή «Νησίδας». «Απόμαχοι». «Αγία Μαρίνα». «Κάτω Κουκλάκι». Τι έχουν να μας πουν αυτοί οι άνθρωποι; Διατηρούμε ευήκοα ώτα για αυτά που έχουν να μας πουν;
Για μένα, όταν υλοποιηθούν οι παραπάνω προϋποθέσεις, σαφέστατα θα μπορούμε να πούμε ότι κομίζουν το «νεο». Και αυτή τη φορά η αισιοδοξία μου θεωρώ ότι εδράζεται σε πραγματικά περιστατικά… Καλή μας αρχή!
www.arvanitis-renos.blogspot.gr
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Fx-news, τ. Φεβρουαρίου)
