Ένα από τα ζητήματα που δεν έχουν αναδειχθεί ιδιαιτέρως,θεωρώ σωστό όμως να αποτελέσει κάποια στιγμή σημείο προσοχής είναι η τρίτη ηλικία και οι άνθρωποί της. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, η κοινωνική περιθωριοποίηση καθώς και το πως μπορούμε να σταθούμε κοντά τους.
Αφορμή για το παρόν άρθρο μου στάθηκε η αρχή δράσεων της πρωτοβουλίας κοινωνικής αλληλεγγύης “Στηρίζω” που χαρακτήρισε τον Μάρτιο ως μήνα “αφιερωμένο στην τρίτη ηλικία”. Οι δράσεις αυτές θα περιλαμβάνουν κινητοποίηση που θα έχει ως στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας στο συγκεκριμένο ζήτημα και παράλληλα την κατά το δυνατόν ανακούφιση με κάθε τρόπο για τα άτομα της τρίτης ηλικίας που έχουν μεγάλη ανάγκη. Οπωσδήποτε ως στόχευση αποτελεί μια αξιέπαινη προσπάθεια που ευχή όλων είναι να φέρει έστω και ελάχιστο αποτέλεσμα,ένα λιθαράκι.
Από εκεί και πέρα και εκτός πλαισίου των συγκεκριμένων πρωτοβουλιών είναι σημαντικό το να γίνει κτήμα μας και συνήθειά μας η φιλαλληλία και η βοήθεια προς την τρίτη ηλικία σε καθολικό επίπεδο.
Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μια σειρά ζητημάτων που λίγο πολύ είναι γνωστά. Θέματα υγείας, προβληματικής καθημερινής κυκλοφορίας στην έξω ζωή λόγω γήρατος ή κινητικών προβλημάτων, κοινωνική απομόνωση ή ακόμα και εγκατάλειψη ή κακοποίηση από οικεία τους πρόσωπα είναι άσχημα,λυπηρά και νοσηρά φαινόμενα που εν έτει 2014 εξακολουθούν δυστυχώς να υφίστανται. Και γίνονται ακόμα πιο έντονα αν σκεφτούμε ότι μέσα στον κυκεώνα της παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης η πτώση του βιοτικού επίπέδου γίνεται ακόμη πιο επίπονη για τους συγκεκριμένους ανθρώπους αφού λόγω ηλικίας δεν βρίσκονται ως επί το πλείστον στην παραγωγική διαδικασία αλλά στηρίζονται στη σύνταξή τους και σε παρόμοια βοηθήματα.
Δυστυχώς δεν εκλείπουν οι εικόνες ατόμων της τρίτης ηλικίας που αναγκάζονται να ζητιανεύουν, να ψάχνουν για φαγητό ή να βρίσκονται εγκαταλελλειμένοι σε κάποιον οίκο ευγηρίας μακριά από τους δικούς τους.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε την αρχή να εξαλειφθούν όσο γίνεται αυτά τα φαινόμενα. Πρώτα και κύρια συμπαραστεκόμενοι στους ηλικιωμένους της δικής μας οικογένειας και του περίγυρού μας. Επιπλέον αν υποπέσει στην αντίληψή μας κάποιος άνθρωπος στην ευρύτερη γειτονιά μας που έχει ανάγκη καλό είναι να τον βοηθήσουμε όσο μπορούμε με μια καλή κουβέντα,ένα πιάτο φαγητό,λίγη παρέα μαζί του. Δεν θα πάει χαμένος ο κόπος ή ο χρόνος αλλά αντιθέτως θα ζεστάνουμε μια ανθρώπινη καρδιά.
Επιπροσθέτως μπορούμε να ενθαρρύνουμε τη συμμετοχή όσων ανθρώπων της τρίτης ηλικίας έχουν ανάγκη σε προγράμματα βοήθειας για το σπίτι, γευμάτων αγάπης από τις κατά τόπους ενορίες ή άλλους συλλόγους και κοινωνικούς φορείς. Εκτός αυτού εαν το θέλουμε και μπορούμε, δεν θα ήταν άσχημο να συμμετέχουμε εθελοντικά ή να συνδράμουμε οικονομικά έστω και κατ ελάχιστο.
Αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν κάποια βήματα ανακούφισης . Αρκεί όπως προείπα να γίνει κτήμα μας και όχι ευκαιριακό ενδιαφέρον σε ανθρώπους που πραγματικά έχουν ανάγκη. Άλλωστε μην ξεχνάμε- και δεν το λέω ωφελιμιστικά- πως κατά το ρητό που λέει “εδώ που είσαι ήμουν και εκεί που είμαι θα έρθεις” ,Θεού θέλοντος και εφόσον το επιτρέψουν οι συγκυρίες κάποια στιγμή όλοι μας θα διαβούμε την τρίτη ηλικία. Επομένως δεν είναι κάτι που δεν μας αφορά και άμεσα και στο απώτερο μέλλον.
