Μια διαδρομή στο κέντρο της πόλης με τα πόδια συνοδεύεται πολλές φορές από κάποιες σκόρπιες σκέψεις. Ο ειρμός των βημάτων δημιουργεί μία περίεργη αίσθηση συγκέντρωσης οπού οι σκέψεις βρίσκουν ένα δικό τους βηματισμό. Οι σκέψεις είναι σαν εμάς, χρειάζονται χώρο και χρόνο. Άλλωστε τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά, που χάζευες την πόλη, τους περαστικούς, το διπλανό σου, που φανταζόσουν ζωές και χωρίς να το θέλεις γινόσουν αδιάκριτος.
Τώρα πια δεν σε απασχολεί ο άνεργος διπλανός σου, ο άστεγος συνάνθρωπος σου, οι νέοι που βιώνουν μια καθημερινότητα χωρίς ελπίδα και όραμα, “συγκεντρωμένοι” στην οθόνη του smart phone, του Facebook, του twitter, που γίνονται ένα παράθυρο στον κόσμο ξεγελώντας μας. Έτσι κλεινόμαστε σε ένα δικό μας κόσμο. Και αντικρύζοντας την πραγματικότητα τα μάτια μου πέφτουν σε έναν επαίτη. Ο επαίτης κάθεται σε ένα χαλασμένο παγκάκι είναι γέρος, ίσως όμως τα χρόνια του δεν είναι τελικά τόσα πολλά, απλά η εγκατάλειψη γερνάει τους ανθρώπους. Δεν έχουμε τη δύναμη να παρεμβαίνουμε στις ζωές των ανθρώπων μπορούμε μόνο να τους βοηθήσουμε, αν μας το ζητήσουν.
Και ερχόμαστε κάποια στιγμή αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και το ερώτημα… Εσύ, έχεις διαλέξει στρατόπεδο; Ποιος λέει αλήθειες και ποιος κρύβεται πίσω από προσωπεία; Τι να ακούσεις και τι να πιστέψεις; Και την ίδια στιγμή βλέπουμε τις 4ετίες να περνούν και όλα μένουν ίδια! Υποσχέσεις, υποσχέσεις, υποσχέσεις. Διαπιστώνοντας τελικά την αδικία για όλους εμάς που ζούμε σε μια τόσο όμορφη πόλη, βλέποντάς την όμως τόσο παραμελημένη.
Να περιμένουμε καρτερικά ένα προεκλογικό δίμηνο για να λειτουργήσει με «κολπάκια» και «ψευτοέργα» βιτρίνας; Και όλα αυτά γιατί κάποιοι πρέπει να κερδίσουν τις εντυπώσεις που έχουν χάσει προ πολλού;
Έτσι η εποχή της κρίσης επιτείνεται μέσα από την απάθεια για τα προβλήματα των συμπολιτών μας. Μετατρέπεται σε ψευτο-συναισθηματισμό με ημερομηνία λήξης. Και στην άκρη του δρόμου εμείς να «καμαρώνουμε» το θέατρο… του παραλόγου και της ανικανότητας.
Χωρίς όμως να έχουμε αυτή τη πολυτέλεια, αφού ήδη χάσαμε πολύτιμο χρόνο και ευκαιρίες!