Ο ίδιος υπήρξε πρόσφυγας και δεν το ξέχασε ποτέ
Ως γιατρός εργαζόταν μέχρι τα βαθιά γεράματά του, παρέχοντας τις υπηρεσίες του σε μετανάστες και πρόσφυγες της Αυστραλίας, όπως αναφέρει ο αυστραλιανός Τύπος παρουσιάζοντας το πορτραίτο του Γιώργου Σακελλαρίου.
Γεννήθηκε το 1924 στις όχθες του Δούναβη, στη Ρουμανία, από Έλληνες γονείς, τον πατέρα του Ευάγγελο, με καταγωγή από το νησί της Σαλαμίνας και τη μητέρα του Αναστασία, γεννημένη στη Γαλλία.
Την εποχή εκείνη η ελληνική κοινότητα ήταν μεγάλη και το ελληνικό σχολείο, όπου φοίτησε ο Σακελλαρίου, έφερνε δασκάλους από την Ελλάδα, για να διδάξουν στα παιδιά τα αρχαία κλασικά κείμενα.
Με την επέλαση των Γερμανών κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, η οικογένεια Σακελλαρίου βρέθηκε να παραχωρεί χωρίς επιλογή το σπίτι της στα γερμανικά στρατεύματα και να ζει σε δύο δωμάτια.
Ο Γιώργος μιλώντας για την ιδιάζουσα συμβίωση, θυμόταν τους Γερμανούς στρατιώτες να μοιράζονται εισαγόμενο τυρί και δυσεύρετες λιχουδιές μαζί του!
Μετά τους Γερμανούς, ακολούθησαν οι Ρώσοι και ο Γιώργος, όντας πρωτοετής φοιτητής ιατρικής στην Τρανσυλβανία, αποφασίζει να διαφύγει από το κομμουνιστικό καθεστώς και κατευθύνεται με φίλους στη Βιέννη, το 1946.
Στο μεταξύ, γνωρίζει τη γυναίκα του αφού και αυτή προσπαθούσε να διαφύγει από τη Ρουμανία με τα αδέρφια της.
Η μοίρα, τους ήθελε όλους να καταλήξουν σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Ελλάδα.
Από εκεί κίνησαν για την Αυστραλία, ως πρόσφυγες και έφτασαν στο Σίδνεϊ.
Σημειώνεται πως τότε, ο Γιώργος ήταν μόλις 24 ετών και μιλούσε ελληνικά, ρουμανικά, γαλλικά, ιταλικά και λίγα γερμανικά, αγγλικά όμως καθόλου!
Τις πρώτες αγγλικές λέξεις τις άκουσε από ιρλανδούς εργάτες στην πρώτη του δουλειά και προσπαθούσε να τις απομνημονεύσει, χωρίς να έχει ιδέα ότι μάθαινε βρισιές!
Ξεκίνησε ως απλός εργάτης, μέχρι που δέχτηκε μια πρόταση για εργασία στον Επιστημονικό και Βιομηχανικό Ερευνητικό Οργανισμό της Κοινοπολιτείας (CSIRO).
Έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ στο τμήμα Ιατρικής, χωρίς να έχει σταματήσει να εργάζεται, παράλληλα. Όπως έλεγε αργότερα, χάρη στην υποστήριξη της γυναίκας κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές.
Όταν αποφοίτησε από τη σχολή είχαν με τη γυναίκα του πέντε παιδιά, εκ των οποίων δύο διαγνώστηκαν με αυτισμό.
Η συνεισφορά του ζευγαριού εκείνη την περίοδο στην εγκαθίδρυση του Συνδέσμου Αυτιστικών στην Αυστραλία ήταν αξιοσημείωτη.
Δούλεψε ως γενικός παθολόγος στο Newton, στο Bexley και αργότερα στο Double Bay, ενώ στη δεκαετία του ’70 ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική.
Πρόσφερε τις υπηρεσίες του σε κοινότητες μεταναστών και ιδιαίτερα στην ελληνική ομογένεια και διόλου τυχαία υπήρξε αγαπητός στους ασθενείς του, προσφέροντας τις υπηρεσίες του ακόμη και μετά τα ογδοηκοστά του γενέθλια.
Έφυγε σε ηλικία 89 ετών, στις 6 Δεκεμβρίου 2013, ως αγαπημένος πατέρας, παππούς και σύζυγος.
