Κρύψαμε το νόημα της ύπαρξής μας στο μυαλό μας. Το κάναμε θεό. Μ’ αυτό κρίνουμε τη ζωή και το θάνατο, το αληθινό και το ψεύτικο. Τα πάντα μ’ αυτό.
Κι όμως, λιγότερο από νου είναι η μέσα μας υπόσταση. Γιατί όσα δε φτάνει αυτός, τα φανερώνει η ψυχή. Κι αυτή μπορεί να φαίνεται ότι έχει λιγότερη αξία, όμως Κάποιος απαθανάτισε το πρόσλημμα. Της έδωσε αιωνιότητα και αφθαρσία.
Κι έτσι, μέσα στα ταμεία του Άδου περισσότερο από Χουν απέκτησε η υπόστασίς μας η εν Αδάμ. Δεν απερχόμαστε εις γην, αλλά προσδοκούμε ανάστασιν. Και ζωήν μέλλοντος αιώνος. Μπορεί ο κόκκος του σίτου να πεθαίνει. Φέρει όμως καρπόν πολύν.
Στην προοπτική του νοός όλα αυτά φαντάζουν ότι ανήκουν στο αδύνατον. Όμως σ’ όλες τις γλώσσες, είτε των λαών, είτε των συναισθημάτων, είτε του φωτός, το αδύνατον διαρκεί. Ως ελπίδα. Ως πίστη. Ως άνοιγμα αγάπης.
Στη δική μας το αδύνατον ονομάζεται Ανάσταση!
