Λάβαμε από τον συνδημότη μας Σπύρο Πολιτάκη την παρακάτω άποψη, και την δημοσιεύουμε:
“Την περασμένη εβδομάδα, με μια απλή και απόλυτα αναμενόμενη κίνηση ο πρωθυπουργικός φίλος –μεγαλομέτοχος του ΟΠΑΠ-καταδικασμένος για λαθρεμπόριο διαπλεκόμενος επιχειρηματίας έδειξε ποιος κάνει κουμάντο όχι μόνο στην πόλη , αλλά και
σε ολόκληρη τη χώρα. Ήταν η «αντισυγκέντρωση» των αγανακτισμένων οπαδών. Σ’αυτό βέβαια συνέβαλε ουσιαστικά η απόφαση των τοπικών πολιτικών φορέων να κάτσουν σπίτι τους.
Είναι πια ξεκάθαρο ότι το δυτικού τύπου σύστημα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ,έχει καταλυθεί και έχει αντικατασταθεί από ένα απόλυτα ελεγχόμενο κύκλωμα εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων.
Στο κάλεσμα της 3ης Ιουλίου στη Νέα Φιλαδέλφεια , αντιπαρατέθηκαν δυο κυρίαρχες απόψεις: η μία εξέφραζε την πλειοψηφία του ντόπιου πληθυσμού που-προσοχή- δεν αντιδρά στην κατασκευή του γηπέδου ,παρά μόνο στους όρους δόμησης και χρήσης του , και η
άλλη των μικρονοϊκών υποστηρικτών της περίφημης «ιδέας» του δικεφάλου ,που επιμένει στην άποψη ότι δεν μπορούν να
μπαίνουν όροι όταν κατασκευάζεται ένας οίκος λατρείας . Περιττό να σχολιάσει κανείς το γεγονός ότι το 90% των παρευρισκομένων
οπαδών δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πόλη ,ούτε ποια είναι τα πραγματικά κίνητρά τους , μιας και είναι χρόνια τώρα γνωστός ο τρόπος με τον οποίο οργανώνονται και δρουν σαν μοχλός πίεσης αυτού του τύπου οι ιδιωτικοί στρατοί .
Εκείνο που χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης ,είναι η παντελής έλλειψη εκπροσώπησης στην εκδήλωση, των πολιτικών σχηματισμών της περιοχής,
κάτι που μοιάζει με γκολ από τ’αποδυτήρια για την παρέα του Μελισσανίδη .
Έχουμε λοιπόν από τη μια πλευρά το επιχειρηματικό παρακράτος σε πλήρη οργάνωση να δείχνει «τα δόντια του» ,προκειμένου να φτάσει στο στόχο του , και από την άλλη την υψηλού συμβολισμού συνειδητή επιλογή των επίσημων φορέων πολιτικής να αγνοήσουν το λαϊκό αίτημα. Το συμπέρασμα δυστυχώς είναι ένα και μοναδικό. Αφενός κάποιοι δεν έκρυψαν ποτέ ότι συναγελάζονται με τα μεγάλα
συμφέροντα , και άρα δεν είχαν λόγους να παρευρεθούν , αφετέρου όσοι ειλικρινά πίστεψαν πως όταν έχεις μαζί σου το λαό δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτα ,δεν είχαν υπολογίσει σ’αυτό που λέγεται κομματική πειθαρχία.
Εν ολίγοις , όταν ο ΣΥΡΡΙΖΑ συνδιαλέγεται με το Μελισσανίδη , επίσημα ή ανεπίσημα είναι αδιάφορο, δείχνει απλά τον τρόπο με τον οποίο
αντιλαμβάνεται την έννοια της άσκησης εξουσίας .
Είναι φανερό πως δεν επιδιώκει την ανατροπή της υφιστάμενης πολιτικής , αλλά τη διαχείρισή της. Πιστεύουν τα στελέχη της Κουμουνδούρου ότι έχουν την ικανότητα να διαπραγματευτούν με τους ντόπιους ή τους ξένους καρχαρίες, προς όφελος του ελληνικού λαού.
Κατά την άποψή μου αν αυτό δεν είναι αφέλεια ή ιδεοληψία ,τότε είναι συναλλαγή και συνεργασία .
Κανείς δε μπορεί να χρεώσει το παραμικρό στο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα ,και όποιος το επιχειρεί το κάνει σίγουρα εκ του πονηρού.
Επίσης θα ήταν άδικο να μην πιστώσει σε πολλά από τα στελέχη του τον ανιδιοτελή και ειλικρινή αγώνα τους για γνήσια λαϊκή
κυριαρχία. Επιβάλλεται όμως να του χρεώσει την αδυναμία να καρπωθεί την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού με τις
παλινωδίες και τα τραγικά του λάθη, την αναντιστοιχία λόγων και έργων και την ανικανότητά του να εκμεταλλευτεί τις συνέπειες από τα πολιτικά εγκλήματα που διαπράττουν οι κυβερνώντες. Αυτά τα λάθη περιόρισαν τη διαφορά του από το κυβερνών μόρφωμα
στο 4% ,κάτι που ακυρώνει εντελώς τη δυνατότητα πραγματικού αντιμνημονιακού κυβερνητικού σχήματος στο μέλλον.
Ολοκληρώνοντας ,πιστεύω πως το σύστημα κατήγαγε χθες περιφανή νίκη ,απέναντι σε μια τοπική κοινωνία που παλεύει να βρει το βηματισμό της ουσιαστικά χωρίς πολιτική στήριξη ,όπως ακριβώς συμβαίνει αναλογικά και σε ολόκληρη την επικράτεια τα τελευταία πέντε χρόνια. Τα αντιμνημονιακά λεγόμενα κόμματα αδυνατούν να εκφράσουν τη λαϊκή βούληση και να μετουσιώσουν σε μοχλό
ανατροπής τη δεδομένη του οργή και αγανάκτηση.
Καιρός ν’αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του για τη γενική εντύπωση που είναι διάχυτη στους πολίτες, ότι όλοι είναι ίδιοι.
Μακάρι να κάνω λάθος αλλά πιστεύω ότι από την 3η Ιουλίου , μπήκαν ήδη τα θεμέλια του νέου γηπέδου ,και δρομολογήθηκε η εκμετάλλευση του δημοτικού δάσους από ιδιώτες. Και για όσους αφελώς πιστεύουν σε μια παρέμβαση του ΣτΕ όπως άλλοτε ,να
θυμηθούν τις αποφάσεις του για το μνημόνιο ή τις καθαρίστριες , καθώς και ότι τίποτα πια σ’αυτή τη χώρα δεν είναι υπέρτερο από τα συμφέροντα των δανειστών.”
