“…Εχω απαγορεύσει και στον εαυτό μου και στην ομάδα μου, και προεκλογικά και μετεκλογικά να δώσουμε έστω και μια υπόσχεση στον οποιονδήποτε. Να πούμε ένα θα… Προσωπικά ό,τι λέω εγώ το εννοώ και ισχύει για πάντα. Εγώ δεν γυρνάω τα μπιφτέκια. Να είμαστε πάντα ευγενείς. Και μια παρανοϊκιά να ‘ρθει που λέει Π…ες, θα την αντιμετωπίσουμε κανονικά. Με σεβασμό. Μπορεί να σας φαίνεται αυτό υπερβολικό, αλλά ξέρετε πόσο σημαντικό είναι;”, Ηλίας Ψινάκης, Δήμαρχος Μαραθώνα.
“Όσο λάθος είναι είναι ένα «success story» με 30% ανεργία, άλλο τόσο λάθος είναι μια δογματική καταστροφολογία, που υποτιμά τις αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος και κυριαρχείται από στερεότυπα του παρελθόντος. Οι μεταρρυθμίσεις που σήμερα προωθούνται πρέπει να αντικατασταθούν από δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που θα ανακόψουν την καθοδική πορεία, θα αντιμετωπίσουν τις παθογένειες και θα οδηγήσουν σε ένα νέο μοντέλο κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης”, Φώτης Κουβέλης, (προς το παρόν) πρόεδρος ΔΗΜΑΡ.
Ποια από τις παραπάνω δηλώσεις, σας ενοχλεί περισσότερο; Από τη μια ένας άνθρωπος, που μπαίνει στην πολιτική για να κάνει το κέφι του και μιλάει όχι για να σε πείσει για κάτι, αλλά ανθρώπινα, όπως μιλάμε με τους φίλους μας για να εξηγήσουμε κάτι και όχι για να παραπλανήσουμε ή για να δημιουργήσουμε μια εντύπωση. Μπορεί το στυλ του και οι λέξεις που χρησιμοποιεί να ενοχλούν πολλούς από εμάς, αλλά δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι σου δείχνει αυτό που πραγματικά είναι.
Από την άλλη, ο ξύλινος λόγος, που πέρα από βαρετός, δεν έχει καμία ουσία. Έχουμε χρεοκοπήσει, τρως το χρόνο μας και δεν μας λες τίποτα. Έτσι μας μιλούσαν οι περισσότεροι από αυτούς που στήριξε ο ελληνικός λαός επί χρόνια. Ξύλινοι, ανειλικρινείς, όχι απαραίτητα ανέντιμοι, αλλά αποτυχημένοι και ανίκανοι. Άρα επικίνδυνοι. Ίσως πιο επικίνδυνοι και από τους απατεώνες πολιτικούς. Μια συνωμοσία των μετρίων.
Το κλασικό παράδειγμα αυτού του είδους πολιτικού, είναι ο Φώτης Κουβέλης, του οποίου η μετριότητα και η αποτυχία, αλλά και η καλή του διάθεση να λειτουργεί ως αριστερό άλλοθι κάθε εξουσίας, είναι πιθανό να επιβραβευθεί με μια θητεία στο ανώτατο αξίωμα της χώρας.
Αλλά ας γυρίσουμε στον Ηλία Ψινάκη ή μάλλον ας πάμε λίγο πιο πίσω. Στον Απόστολο Γκλέτσο. Όταν είχα ακούσει ότι κατεβαίνει υποψήφιος δήμαρχος στη Στυλίδα, ομολογώ ότι είχα γελάσει ειρωνικά. Βλέπεις το συνηθισμένο ήταν οι Celebrities να μπαίνουν στην πολιτική ως γλάστρες για να κερδίσουν ψήφους και να εξασφαλίσουν το μισθό.
Θυμάστε την εποχή, που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και τα κόμματα παρακαλούσαν όποιον έβαζε γκολ, καλάθια ή κρατούσε μικρόφωνο να μπει στο ψηφοδέλτιο;
Ήμουν προκατειλημμένος με τον Γκλέτσο, που τον θεωρούσα βαρύμαγκα, αλλά στην πράξη αποδείχθηκε μάγκας. Και όσους γελούσαμε, μας έκοψε το γέλιο και με τον αγώνα του στα διόδια και με το πάθος του για τον τόπο, που υπηρετούσε και με την εντιμότητά του. Οι κάτοικοι της Στυλίδας το αναγνώρισαν και τον επιβράβευσαν με δεύτερη θητεία και συντριπτικά ποσοστά. Στην πράξη, δεν ήταν ένας διάσημος, που είπε να κάνει τον δήμαρχο. Ήταν και είναι ένας κανονικός δήμαρχος, που μπήκε στην πολιτική για να προσφέρει.
Ο Ηλίας Ψινάκης, που και γι’ αυτόν πολλοί έχουμε αμφιβολίες, ξεκίνησε μιλώντας ανθρώπινα και συνέχισε κάνοντας το αυτονόητο. Έλεγχο στα οικονομικά. Όχι ο ίδιος, αλλά άνθρωποι εξειδικευμένοι. Ο ίδιος φαίνεται πως θα κάνει αυτό που ξέρει, θα μανατζάρει και θα επιλέγει ποιος θα του κάνει καλύτερα τη δουλειά. Αν θα πετύχει θα το δούμε, αλλά πάντως ξεκίνησε καλά και με όρεξη.
Μπορεί να γελάμε με το στυλ του, με το πώς μιλάει, αλλά ίσως αυτό οφείλεται στο ότι είμαστε τόσο εξασκημένοι στον ξύλινο λόγο (40 χρόνια εκπαίδευση), που όταν ακούμε κάποιον που κατέχει δημόσιο αξίωμα να μιλάει σαν άνθρωπος, μας φαίνεται γελοίος.
Όσοι ειρωνευόμαστε τις προσπάθειες Γκλέτσου και Ψινάκη (και δεν βγάζω την ουρά μου απέξω), θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν τη χώρα τη χρεοκόπησαν στην πραγματικότητα οι κλέφτες ή οι ανίκανοι, σοβαροφανείς, μέτριοι, που επέπλευσαν ως φελλοί , μιλώντας ξύλινα, αποφεύγοντας τις αποφάσεις και μην προσφέροντας επί χρόνια ούτε μια καλή και ωφέλιμη ιδέα στον τόπο και στην πολιτική ζωή.
Θα πρέπει επίσης να σκεφθούμε αν ένας διάσημος με όρεξη να προσφέρει, είναι πιο επικίνδυνος από έναν τεχνοκράτη ή από ένα επαγγελματία πολιτικό (δηλαδή ανεπάγγελτο άνθρωπο), που είτε γεννήθηκε με “βαρύ” όνομα, είτε από τον κομματικό σωλήνα, πέρασε στα βουλευτικά έδρανα.
Στην πράξη κρίνονται όλα και γι’ αυτό γνωρίζουμε ότι οι «επαγγελματίες πολιτικοί» απέτυχαν οικτρά, οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία. Ήρθε η ώρα να εμπιστευθούμε και άλλους ανθρώπους, με βασικό κριτήριο, τα κίνητρά τους και την όρεξή τους να προσφέρουν και όχι να αρπάξουν ή να διαχειριστούν παγιωμένες καταστάσεις.
