Την περίοδο της απριλιανής δικτατορίας η εκπαίδευση ήταν αλυσοδεμένη στα δεσμά του δόγματος «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», το εκπαιδευτικό υλικό, ο τρόπος διδασκαλίας και τα πολιτικά φρονήματα των λειτουργών της εκπαίδευσης βρίσκονταν κάτω από τον αυστηρό έλεγχο της Χούντας, οι μαθήτριες και οι
μαθητές ήταν αποδέκτες μιας άθλιας προπαγάνδας που ήθελε να κατασκευάσει πολίτες-πιόνια του καθεστώτος. Η πολιτική και εκπαιδευτική τυραννία που έπνιγε τη χώρα ήταν ο λόγος που χιλιάδες νέοι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν και έχυσαν το αίμα τους. Για μια χώρα ελεύθερη και δημοκρατική, για δημόσια, ποιοτική Παιδεία για όλους.
Την περίοδο των Μνημονίων η εκπαίδευση είναι αλυσοδεμένη στα δεσμά της τρόικα και των ντιρεκτίβων της, δημόσια σχολεία και Πανεπιστήμια κλείνουν, εκπαιδευτικοί απολύονται ελέω «περικοπών», η μαθητική διαρροή αυξάνεται, οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες οξύνονται και τα σημάδια της φτωχοποίησης και την εξαθλίωσης σημαντικών τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού είναι πλέον έντονα. Το ζήτημα της εκπαίδευσης μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε καθαρά «ταξική περιπέτεια», αφού η εκπαιδευτική κινητικότητα και η επαγγελματική σταδιοδρομία ευθυγραμμίζονται με το κοινωνικό, μορφωτικό, οικονομικό και πολιτισμικό υπόβαθρο του καθενός. Όλα αυτά έχουν ως στόχο η Παιδεία να γίνει προνόμιο ολίγων, αυτών που έχουν τη δύναμη να πληρώσουν, αυτών που διαθέτουν την κοινωνική και πολιτική ισχύ.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρο. Αν υπάρχει μια ιστορική στιγμή τις τελευταίες δεκαετίες που εκπαιδευτικοί, φοιτητές, μαθητές και γονείς οφείλουν να παλέψουν για το αύριο, για τις νεότερες γενιές, για την Παιδεία ως αγαθό για όλους, αυτή είναι τώρα. Διαφορετικά αυτό που θα μείνει για τη χώρα μας είναι ο ρόλος μιας «αποικίας» φθηνών διακοπών ή φθηνού εργατικού δυναμικού. Το αίτημα για δημοκρατία, για ψωμί, παιδεία και ελευθερία είναι επιτακτικό και παλλαϊκό.
