H προκλητική άγνοια των Ελλήνων για το σύστημα που τους διοικεί επιτρέπει την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και την καπηλεία της εξουσίας. Οι Έλληνες έχουν πλήρη μεσάνυχτα για τα επίπεδα της διοίκησης που διαχειρίζεται τη ζωή τους σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο. Κανείς δεν τους ενημερώνει για αποφάσεις, προϋπολογισμούς, σχέδια, αναπτυξιακά προγράμματα, δαπάνες και πολλά άλλα στοιχεία που χρηματοδοτούνται από την τσέπη τους και τώρα πλέον από τις εγγυήσεις των περιουσιών τους.
Του Ανδρέα Ζαμπούκα – capital.gr
Και καλά η γενική κυβέρνηση που επωμίζεται τις εκατοντάδες δισεκατομμυρίων του χρέους. Τι γίνεται όμως με τους δήμους που εμφανίστηκαν πρόσφατα ως “τιμητές” όλων, όταν τους ζητήθηκαν τα αποθεματικά;
Δεν αναφέρω καν πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται στους δήμους (ξεπερνά σίγουρα το 20% του δημοσίου). Ούτε και θα μπορούσα να ξέρω τον προϋπολογισμό του κάθε δημάρχου. Υπάρχει δήμος ας πούμε στα νότια, που τα οικονομικά του είναι ανθηρά και επιμένει να υποστηρίζει ότι οι φαινομενικές σπατάλες στο προσωπικό δεν επιβαρύνουν τα ταμεία του. Υπάρχουν και άλλοι δήμοι καταχρεωμένοι που συνεχίζουν να ασκούν δραστηριότητα παρόμοια με αυτή των εύπορων, χωρίς να ιδρώνει το αυτί του δημάρχου για το χρέος που βέβαια, έχει ρυθμιστεί από την κεντρική κυβέρνηση.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι η τοπική αυτοδιοίκηση συνεχίζει να κατασπαταλά δημόσιο χρήμα, αφού απολαμβάνει τις επιχορηγήσεις και τα κονδύλια από κυβερνητικά και ευρωπαϊκά προγράμματα. Οι δήμαρχοι συνεχίζουν να συντηρούν μια τεράστια μηχανή διαφθοράς και ασυδοσίας, κάνοντας χρήση της “δημιουργικής κάλυψης” του ανερμάτιστου ελληνικού κράτους.
Τα γραφεία των δημαρχείων είναι γεμάτα από ανθρώπους που υποδύονται τους εργαζόμενους για να συντηρήσουν τη γραφειοκρατία. Με αυτή άλλωστε δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Στη πραγματικότητα, αν οι δήμαρχοι είχαν κάνει χρήση των κονδυλίων για την αυτοματοποίηση των υπηρεσιών τους, μόνο οι εργαζόμενοι στις τεχνικές υπηρεσίες θα έμεναν. Αρνούνται εν τω μεταξύ και την μετάταξη σε άλλους φορείς και υπηρεσίες της πόλης όπως σχολεία, νοσοκομεία ή όπου τέλος πάντων ο άνθρωπος είναι αναντικατάστατος.
Στο ζήτημα επίσης, της καθαριότητας και της διαχείρισης των σκουπιδιών είναι φανερό πλέον το σοκ που υπέστησαν από την ευρωπαϊκή οδηγία να μεταφερθούν τα πρόστιμα στα δικά τους ταμεία. Και μολονότι ήξεραν ότι θα έρθει η στιγμή, σπεύδουν τώρα να απαιτήσουν από το κράτος αυτά που δεν ζήτησαν για δεκαετίες. Και πάλι όμως, βρίσκουν πονηρούς δρόμους με άλλα κρατικά κονδύλια, για μεταφορά από πόλη σε πόλη.
Τέλος η απουσία ελέγχων, τους δίνει ακόμα τη δυνατότητα να 
αλλάζουν τους κωδικούς και να αυξάνουν κονδύλια για τις δικές τους “υποχρεώσεις”, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα χρήματα που διατίθενται για την αντιπυρική ασφάλεια. Μόνο όταν καίγονται τα πάντα το θυμούνται κάποιοι και μετά κανείς δεν μιλάει.
Ας μην γελιόμαστε. Η ΚΕΔΕ έχει μεγάλη δύναμη και ευχέρεια να αλλάξει τις δομές του ελληνικού κράτους. Μπορεί να ξεσηκώσει τον κόσμο και να απαιτήσει ένα φορολογικό σύστημα που θα δίνει αυτονομία στους δήμους και τεράστια ευθύνη ελέγχου στους πολίτες. Για να δούμε τότε αν θα ανέχεται ο φορολογούμενος δημότης τις στρατιές των “υπνωτισμένων” προνομιούχων που γεμίζουν τα δημαρχεία της χώρας. Αν θα είναι το ίδιο αδιάφορος όταν θα ξέρει ότι το 80% των φόρων του πάει απευθείας στον δήμαρχο αλλά αυτός επιμένει να συντηρεί τους “πελάτες” των οποίων τώρα, η μισθοδοσία έρχεται από τα δάνεια των ανάλγητων “τοκογλύφων”.
Οι δήμαρχοι συνεχίζουν να συντηρούν τον κρατισμό της χώρας και να αυξάνουν τις δαπάνες τους χρέους. Ποτέ δεν θα σταματήσουν αν δεν πονέσουν οι τσέπες των δημοτών με την απευθείας φορολόγηση τους από τα δημοτικά τέλη. Μόνο τότε θα ξυπνήσουν και θα συνειδητοποιήσουν τι παίζεται πίσω από την πλάτη τους. Γιατί η αμεσότητα της διαχείρισης των φορολογικών εσόδων, ίσως αποκαλύψει αυτούς τους διανοητικά και πολιτιστικά απίστευτους τύπους, που εκλέγονται στα δημοτικά συμβούλια για να διευρύνουν ακόμα περισσότερο το πελατειακό κράτος.
Αντί λοιπόν ο Καμίνης και ο Μπουτάρης –ας αφήσουμε καλύτερα τον Πατούλη- να προμοτάρουν την “αγνότητα” του προοδευτικού δημάρχου, θα έπρεπε να ξεκινήσουν μια φιλόδοξη εκστρατεία εναντίον του κρατισμού που συντηρεί τη σαπίλα στις τοπικές κοινωνίες. Δεν αρκεί η συμμετοχή τους στο ευρωπαϊκό “ναι”. Εκεί ήταν όλα εκ του ασφαλούς.
Η μεγάλη προσφορά θα ήταν να αλλάξουν το κράτος μέσα από την ίδια την κοινωνία. Από κάτω προς τα πάνω, ανάποδα και όχι επαιτώντας πάντα τη συγκεντρωτική εξουσία.
