H τελευταία φορά που με άφησε με το στόμα ανοιχτό (εμένα και τους Ευρωπαίους δημοσιογράφους στο Φεστιβάλ του Βερολίνου) ήταν πέρυσι όταν, ως λαϊκή αδίστακτη ξανθιά στο ‘Μικρό Ψάρι’ του Οικονομίδη, δεν δίστασε να πουλήσει πρώτα το σώμα της και μετά αυτό του παιδιού της για να ξεπληρώσει τα χρέη της…
Του Θωμά Σγουρού
Ένα επίτευγμα ακόμη πιο αξιοθαύμαστο αν σκεφτείς ότι η Βίκυ, στην πραγματικότητα, δεν είναι ξανθιά, δεν είναι λαϊκή, δεν είναι σκληρή και μπήκε και εντελώς τελευταία στιγμή στην δύσκολη αυτή παραγωγή και στον εντελώς κόντρα αυτόν ρόλο.
‘Το ταλέντο είναι το μπουκέτο πραγμάτων που διαθέτει ένας άνθρωπος. Στη δική μου περίπτωση σ’ αυτά συμπεριλαμβάνεται και ότι μου αρέσει να υποδύομαι κάποιους άλλους μερικές ώρες. Αυτό το έκανα επάγγελμα’
Η πρώτη φορά ήταν, εννιά χρόνια πριν, μερικές εβδομάδες πριν προβληθεί το ‘Δυο Μέρες Μόνο’ του Παπακαλιάτη που την έχρισε αναγνωρίσιμη μέσα σε μια μέρα (βλέπε θρυλική ατάκα ‘Όχι μέσα μου’) όταν ήρθε στα γραφεία του Maxim, στο οποίο τότε δούλευα, για μια beauty φωτογράφηση.
‘Η εξωτερική εμφάνιση είναι σημαντικό κομμάτι της δουλειάς, αλλά δεν τρελαίνομαι κιόλας με την εικόνα μου. Ίσως θα ’πρεπε να προσέχω περισσότερο. Η μοναδική πολυτέλεια που προσφέρω στον εαυτό μου είναι ένα μασάζ την εβδομάδα, αλλά σίγουρα θα έπρεπε να έχω περισσότερες κρέμες ομορφιάς στο νεσεσέρ μου’
Εκεί δηλαδή που την ‘καψουρεύτηκα’ ραγδαία, σφοδρά και μόνιμα. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο petite και εύθραυστη έδειχνε από κοντά αυτό το κορίτσι από το Χαλάνδρι που είναι φτιαγμένο εμφανώς για να συχνάζει στα καφέ της Αριστερής Όχθης. Ενώ αντιθέτως, στην οθόνη, φάνταζε πελώρια. Αμαζόνα. Μια πελώρια σέξι Αμαζόνα.
‘Μεγάλωσα και εξακολουθώ να μένω στο Χαλάνδρι. Μου αρέσει γιατί έχει πολύ πράσινο, πάρκα για να περπατήσεις, το ρέμα που θυμίζει χωριό, καλή αγορά, πας στο περίπτερο και τον φούρνο και τους ξέρεις όλους. Μου θυμίζει το νησί μου την Πάτμο. Είναι γειτονιά, και αυτό μου προσφέρει ασφάλεια’
Το αμέσως επόμενο ήταν η απίστευτη κατατομή του προσώπου της (ένεκα και το Ελληνίδα Natalie Portman), η ‘χωρίς να έχει καμία τέτοια πρόθεση’ αισθαντική (βλέπε βαριά και ένρινη, που για κάποιο λόγο μου θυμίζει την αντίστοιχη της Νόνης Δούνια) φωνή της, η καλλιέργειά και η φυσική της ευγένεια, η σπιρτάδα του μυαλού και του βλέμματός της, το καυστικό χιούμορ της και γενικά όλα πάνω και μέσα της.
”Η ατάκα που με αντιπροσωπεύει είναι αυτή από τον Μικρό Πρίγκιπα που λέει ‘Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι”
Κάποια μπορούσες να τα διακρίνεις, παρότι ήταν στο ξεκίνημά της, με γυμνό μάτι. Κάποια άλλα χρειάστηκε να ‘θυσιάσω’ την δεξιά μου μπότα, την οποία ερωτεύτηκε ο σκύλος της κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μας (και της το έδειξε με ιδιαίτερα έντονο τρόπο), ώστε να τα διακρίνω πίσω από το τείχος που υψώνει απέναντι σε όσους δεν εμπιστεύεται. Όχι γιατί φοβόταν, αλλά γιατί ντρεπόταν.
‘Μέχρι μεγάλη ήμουν ντροπαλή σε ακραίο βαθμό. Η Σχολή Υποκριτικής με βοήθησε να εκθέσω την προσωπικότητά μου σε ένα ευρύτερο κοινό. Τώρα πλέον μπορεί να είμαι συνεσταλμένη και ντροπαλή κατά βάθος, αλλά δεν το δείχνω. Στη σκηνή όμως μεταμορφώνομαι. Εκθέτω 100% ό,τι έχω μέσα μου και αυτή είναι η ψυχοθεραπεία μου’
Η Βίκυ ήταν με διαφορά η πιο ερωτεύσιμη από τις εκατοντάδες γυναίκες με τις οποίες διασταυρώθηκαν επαγγελματικά οι δρόμοι μας, στην μια γεμάτη δεκαετία μου στα αντρικά περιοδικά. Το πιο εξωφρενικό; Τόσο ερωτεύσιμη χωρίς να κάνει ποτέ το παραμικρό για να το προκαλέσει.
Μια γεννημένη πρωταγωνίστρια που επέμενε και επιμένει να πετάει κοτρόνες στον προβολέα κάθε φορά που αυτός επιχειρούσε και επιχειρεί να στραφεί πάνω της. Εκείνος δεν φταίει, τον τυφλώνει η φωτογένεια της.
Ούτε όμως, εκείνη φταίει. Όσο και να είναι φανερό ότι, παρότι την θητεία της στην τηλεόραση (Δυο Μέρες Μόνο, Έχω ένα Μυστικό, LAPD και διάφορα επεισόδια της 10ης εντολής), είναι φτιαγμένη για την μεγάλη οθόνη (Μικρό Έγκλημα, Πεθαίνοντας στην Αθήνα, Το ταγκό των Χριστουγέννων, Μικρό Ψάρι και τώρα το Republic-στο οποίο και πάλι είναι εξαιρετική), εκείνη προτιμά την ασφάλεια της θεατρικής σκηνής.
‘Ασχολήθηκα με την υποκριτική χάρη στον κινηματογράφο. Έβλεπα συνέχεια ταινίες, ταξίδευα μέσα απ’ αυτές, έμπαινα στη θέση των πρωταγωνιστριών και ζούσα τον ρόλο τους. Στη σχολή κόλλησα με το θέατρο, το ερωτεύτηκα, με απελευθέρωσε, με έκανε να αποδεχτώ τον εαυτό μου’
Στην οποία επίσης έχει διαπρέψει (Η Μέθοδος Γκρόνχολμ, Ψηλά από τη γέφυρα, Η Αφροδίτη με τη Γούνα), συνήθως σε απαιτητικούς και ιδιαίτερους ρόλους.
‘Έχω αστείρευτο πείσμα, επιμονή, υπομονή είμαι πολύ πειθαρχημένη και εργατική, είμαι στρατιώτης. Και, τελικά, δεν παίρνω τη ζωή και τόσο σοβαρά. Κάνω αυτό που γουστάρω, δεν γκρινιάζω, είμαι ανοιχτή στο να δοκιμάσω πράγματα και προσπαθώ πάντα να αποβάλω τους φόβους μου’
Εννοείται πως έχω παρακολουθήσει τα πάντα όλα στα οποία έχει παίξει. Εννοείται πως με χαρά την βλέπω κάθε χρόνο να γίνεται ακόμη καλύτερη (και ομορφότερη, που το πας αυτό).
Όπως εννοείται πως δεν ξέχασα ότι ήρθε η ώρα να εξηγήσω γιατί, μια τέτοια κομψή και υπέροχη γυναίκα, μου θυμίζει το παστίτσιο.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, το κορίτσι μας δήλωσε ‘ Όταν μυρίζω το εξαιρετικό παστίτσιο της γιαγιάς μου, με πάει στα παιδικά μου χρόνια, στις καλοκαιρινές διακοπές στην Πάτμο. Τότε μύριζα από την πόρτα το παστίτσιο της και οι επόμενες κινήσεις ήταν οι εξής: ένα χαμόγελο, και μετά ένα κομμάτι παστίτσιο και βουρ στο μπαλκόνι για να το φάω με θέα τη Σκάλα της Πάτμου’
Αυτό, λοιπόν, συμβαίνει με εμένα και την Βίκυ Παπαδοπούλου. Κάθε φορά που την βλέπω κάπου, κάθε φορά που ακούω κάποιον να την εκθειάζει, μου έρχεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Και, πλέον, και μια τρελή λαχτάρα για παστίτσιο.
