Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ριζοσπαστικότερη εξέλιξη του ΚΚΕ Εσ., που προήλθε από την διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ το ’68.
Παλιές ιστορίες αυτές, θολές στη ροή του χρόνου, αλλά η αναφορά αναγκαία για να 
ιχνηλατήσει κάποιος τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ μένει αμήχανος και αντιπαραγωγικός στα εθνικά θέματα, γίνεται ουραγός των εξελίξεων, ηττάται σε διμερείς συνομιλίες (π.χ προσφάτως στην Άγκυρα), ενώ ο πρωθυπουργός αναρτά tweet προς τον τούρκο ομόλογό του, όντας και οι δυο στις Βρυξέλλες, και στην συνέχεια κατανοεί το άτοπον και τα διαγράφει.
«Έχουμε τα πιο σύγχρονα οπλικά συστήματα στον αέρα και από κάτω δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τους διακινητές που πνίγουν αθώους ανθρώπους», έγραφε σε ένα tweet. Υπέροχα ανθρωπιστική σκέψη, κατάλληλη για να εκφραστεί από ένα μέλος ανθρωπιστικής οργάνωσης, αλλά αποδεικτικό της αβαθούς κατανόησης για την πολιτική της Άγκυρας – η οποία δεν είναι ότι δεν μπορεί, αλλά ότι δεν θέλει.
Η κυβέρνηση από τον Ιανουάριο, επαναπαυόταν ξένοιαστη, την ίδια στιγμή που οι πρόσφυγες «λιάζονταν» στις πλατείες. Δεν την υποψίασε, και εξ αυτού δεν την απασχόλησε, ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός προσφύγων που κατέκλυζαν τη χώρα. Ότι αυτή η γεωμετρική αύξηση δεν απέρρεε από ευθέως ανάλογη αύξηση της δραματικότητας του πολέμου στην Συρία, αλλά από το γεγονός ότι η Τουρκία μετέτρεψε τους πρόσφυγες σε εργαλείο εξωτερικής πολιτικής, στέλνοντάς τους σωρηδόν στις νησιωτικές ακτές μας.
Για την Τουρκία και τον έμπειρο καθηγητή Νταβούτογλου, συγγραφέα βιβλίων επί των διεθνών σχέσεων, η κατάσταση στη χώρα μας ήταν απολύτως ευανάγνωστη!
Είχε απέναντί του μια κυβέρνηση που χρόνια διακήρυττε ότι όλους τους μετανάστες που θα έρχονταν στη χώρα μας, θα τους εφοδίαζε «ταξιδιωτικά έγγραφα», για να μπορέσουν να φτάσουν στη Γη της επαγγελίας τους, τη Δύση. (Το ότι με αυτή την τακτική θα έκλειναν κάποτε τα σύνορα, δεν το είχε προσμετρήσει ως ενδεχόμενο!).
Έτσι, ενώ τον προηγούμενο χρόνο οι ροές των αφίξεων κυμάνθηκαν πέριξ των 70 χιλιάδων, φέτος έφτασαν αισίως τις 700 χιλιάδες.
Απλώς η Τουρκία κυνικά χρησιμοποίησε τους πρόσφυγες, προκειμένου να φοβίσει την Ευρώπη – και την φόβισε- ώστε να πάρει όσα επί χρόνια στερείτο, λόγω της πολιτικής της στο κυπριακό και τον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – και τα πήρε. Οπλο της οι πρόσφυγες…
Γιατί όλα αυτά; Για το λόγο που είπαμε στην αρχή του κειμένου, και οποίος μάλλον θα ξαφνιάσει τον αναγνώστη:
Δεν είναι προσωπική αδυναμία του κ. Τσίπρα. Απλώς ο κ. Τσίπρας έρχεται από μια κουλτούρα που διαμορφώθηκε παλιά: Μετά την διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ, το παραδοσιακό τμήμα, εξακολούθησε να ομνύει στην «Μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα», την Σοβιετική Ένωση. Αλλά η Σοβιετική Ένωση, ως παγκόσμια δύναμη, είχε επεξεργασμένες γεωστρατηγικές αναλύσεις, τις οποίες εγκολπωνόταν και το ΚΚΕ. Οπότε το ΚΚΕ, είχε δυνατότητα γεωστρατηγικής ανάλυσης – ναι της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά τελικά ήταν και δική του.
Το άλλο τμήμα, το ΚΚΕες αναζήτησε την ιδεολογική του ταυτότητα στα νάματα του ευρωκομουνισμού, και τον ιστορικό ηγέτη του Μπερλινγκουέρ.
Οι ευρωκομουνιστές της Ιταλίας, της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, ζούσαν σε ασφαλείς χώρες στον τότε διπολικό κόσμο. Λογικό ήταν οι αναζητήσεις τους να στραφούν στο εσωτερικό των κοινωνιών τους, να αγωνιστούν για καλύτερες οικονομικές συνθήκες, για κοινωνικά δικαιώματα, για απελευθέρωση των κοινωνικών μειοψηφιών – ομοφύλων, φυλακισμένων, ναρκομανών, κλπ, να επιζητούν μια άλλη οργάνωση του κράτους που θα αναγνωρίζει τα δικαιώματα και θα σέβεται τις ελευθερίες του πολίτη.
Τα εθνικά θέματα γι’ αυτούς, στην Ευρώπη του μεταπολέμου, ήταν λυμένα – άρα δεν υπήρχαν. Αυτή την οπτική ενσωμάτωσε και η δική μας ανανεωτική Αριστερά, με αποτέλεσμα να μην αποκτήσουν τα στελέχη της κατανόηση της ιδιαιτερότητας και πολυπλοκότητας των εθνικών μας θεμάτων.
Αυτής της πολιτικής κουλτούρας είναι φορέας ο κ. Τσίπρας και η γενιά του, με την εσωτερική, μάλιστα, υπερβολική «αγωνία», να προστατέψουν το πόπολο, μήπως το αγνό εθνικό και πατριωτικό, μετατραπεί σε εθνικιστικό (μια από τις παρενέργειες της έλλειψης θεωρητικών γνώσεων και επεξεργασιών, για το τι είναι πατριωτισμός, ήταν και ο χοντροκομμένος και χυδαίος διαχωρισμός, σε προδότες, για όσους ήταν μνημονιακοί, και σε πατριώτες, έτσι συλλήβδην, για όσους ήταν αντιμνημονιακοί, που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ).
Με τέτοια ιδεολογική «θωράκιση» ανήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, σε μια εποχή που σύνορα θρυμματίζονται ή μετατοπίζονται, ολόκληροι λαοί μεταναστεύουν, άλλοι εξεγείρονται και διαψεύδονται (ο καθείς στη δική του προδομένη «Άνοιξη»), παλιές εχθρότητες – παλιών εμπόλεμων – ανασταίνονται, αεροσκάφη καταρρίπτονται στα σύνορα, εθνικοί μύθοι αλυτρωτισμού ξυπνούν στα Βαλκάνια, και χώρες στα ανατολικά της Μεσογείου (μας) πνίγονται στο αίμα…
Η Ελλάδα είναι όαση ασφάλειας στην περιοχή, λογικά έτσι και θα παραμείνει, αλλά:
Δεδομένου ότι ουδείς μπορεί να προεικάσει το τυχαίο, ότι θα μείνουμε δηλαδή εντελώς ατσουρούφλιστοι, όπως ουδείς πριν πέντε – έξι χρόνια, φανταζόταν τέτοιας έκτασης και έντασης αναταραχή…
Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εκπαιδευμένα στελέχη γι’ αυτού του είδους τις έκτακτες συνθήκες, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε ήδη να έχει βρει τους κατάλληλους ανθρώπους, τους έμπειρους ειδικούς συμβούλους, που μαζί τους θα μπορέσει να προστατέψει τη χώρα στους εύφλεκτους καιρούς μας.
