Δεν μπορείς να μην λυγίσεις μπροστά σε αυτή την τραγωδία.
Επί 23 συναπτά έτη στο Αστυνομικό ρεπορτάζ τα μάτια μου έχουν δει πολλά και τα αυτιά μου έχουν ακούσει περισσότερα. Συνήθισα τα νεκροτομεία και την μυρωδιά της φορμόλης. Ξέρω να ξεχωρίζω πόσες ημέρες έχει μείνει εκτεθειμένο ένα πτώμα και να διακρίνω ακόμα και την αιτία θανάτου, έστω κι αν δεν είναι προφανής.
Του αστυνομικού συντάκτη (newsit.gr): Θεοδόση Πάνου
Κι όμως ως γονιός, ως πατέρας και μάλιστα κόρης, δεν άντεχα την ώρα που πληκτρολογούσα το κείμενο για την άγρια τύχη του αγγελουδιού που άκουγε στο όνομα Άννυ και ειχε την ατυχία να την φέρουν στο κόσμο αυτοί οι “γονείς” και την μεγαλύτερη ακόμα ατυχία να βρεθεί ανυπεράσπιστη στα χέρια του ίδιου της του “πατέρα”.
Η τοξικομανία δεν αποτελεί δικαιολογία. Τίποτε δεν εμπεριέχει στην πράξη του συγκεκριμένου “ανθρώπου” την λέξη δικαιολογία του “ανθρώπου” που ποτέ δεν συνειδητοποιήσε το μεγαλείο της λέξης πατέρας και μάλιστα Κόρης.
Έχω καλύψει επί σειρά ετών ειδεχθή εγκλήματα. Τον Δουρή, έναν Αλβανό το 1994 που βίαζε το παιδί του και έπειτα το σκότωσε, πετώντας το κορμάκι του σε έναν υπόνομο. Έχω καλύψει πολέμους και έχω δει την φρίκη και τα πραγματικά θύματα της βίας. Τους άμαχους.
Ακόμα τις νύχτες ξυπνώ γιατί είδα πάλι το ίδιο όνειρο. Τα δίδυμα κοριτσάκια ντυμένα μπαλαρίνες να περνούν την γέφυρα στο Μόσταρ περπατώντας σε πατερίτσες, γιατί είχαν ακρωτηριαστεί στο κάτω άκρο του ποδιού. Το όνειρο τους να γίνουν μπαλαρίνες έγινε συντρίμμια όταν το σπίτι τους βομβαρδίστηκε…δεν με ενδιαφέρει από ποιους, καθώς η άποψη μου είναι ότι στους πολέμους καλοί και κακοί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο ένοπλοι που σκοτώνουν εκατέρωθεν.
Κι όμως λύγισα όταν πληκτρολογούσα το κείμενο για την τύχη αυτού του παιδιού, της Άννυς, ένα παιδί σαν ολα τα άλλα, με την μοναδική διαφορά ότι η επιλογή της στιγμή της γεννήσης από αυτούς τους δυο “ανθρώπους” δεν ήταν τύχη ήταν ατυχία και μάλιστα θανατηφόρα.
Επί 23 χρόνια νόμιζα ότι όλα τα είχα δει και όλα τα είχα καλύψει, μέχρι που ήλθε εκ νέου ο αγαπητός κύριος Χέμινγουεϊ να μου θυμίσει για πολλοστή φορά ότι η “πραγματικότητα έχει μεγαλύτερη φαντασία από το καλύτερο συγγραφέα”.
Έχετε δίκιο Κύριε Χέμινγουεϊ. Όχι δεν τα έχω δει όλα και θα σας απαντήσω με την ρήση των αρχαίων Ελλήνων “Γηράσκω αεί διδασκόμενος”, διδασκόμενος όμως στην προκειμένη περίπτωση την ανθρώπινη κακία και φρίκη.
Όχι δεν τα είδα όλα στην περίπτωση του Δούρη, στην Βοσνία Ερζεγοβίνη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ στο Λίβανο και στην νύχτα της Αθήνας. Όχι, τελικά δεν τα έχω δει όλα στα αιματηρά ξεκαθαρίσματα των οργανωμένων εγκληματικών ομάδων.
Δεν τα έχω δει όλα στα κατά καιρούς ρεπορτάζ για “γονείς” που κακοποίησαν τα παιδιά τους και στην κυριολεξία τα έβγαλαν στο κλαρί – η μάνα εξέδιδε τα παιδιά της ακόμα και σε ιερέα ο θεός να τον κάνει, ήταν περίπτωση του 1998.
Έχετε δίκιο οι Αρχαίοι, έχει δίκιο ο Κύριος Χέμινγουεϊ, η περίπτωση της μικρούλας Άννυς, του παιδιού της διπλανής πόρτας είναι ξεχωριστή, πρωτόγνωρη, αλλόκοτη….δεν το χωρά ανθρώπινος νους, πλην όμως ένας τέτοιος νους τεμάχισε και έβρασε το ίδιο του το παιδί.
Ελπίζω στο μέλλον να φθάσω και εγώ και η κοινωνία μας που ταλανίζεται από την οικονομική κρίση, κάποια στιγμή και να πει “Ναι τα έχω δει όλα και αλλά δεν θα ξαναδώ”.
Μακάρι να φθάσει στο σημείο ο πλανήτης και να μην βλέπει εικόνες με αποστεωμένα παιδιά, να μην βασανίζονται παιδιά, να μην να μην …..οι πιο πραγματιστές θα πουν: “ουτοπία”. Θα απαντήσω με την εξής φράση: “…οι ποιητές έδωσαν στις κοινωνίες όραμα”.
Καλό βράδυ Κύριε Χέμινγουεϊ, καλό Παράδεισο να έχεις παιδί Μου εκεί πάνω…και εάν ποτέ επιστρέψεις πάλι σε αυτή τη Γη σου εύχομαι η κλήρωση στην κληρωτίδα των Γονιών την επόμενη φορά να είναι πιο ευνοϊκή για σένα….καλό παράδεισο Αγγελούδι μου.
