Λάβαμε την παρακάτω επιστολή:
ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΘΕΤΙΚΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΜΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ….
Υπάρχει ένα ρητό που λέει πως η ζωή του κάθε ανθρώπου μεγαλύνεται αν κάνει κάτι που να αξίζει να γραφτεί ή αν γράψει κάτι που να αξίζει να γίνει. Τέτοια περίπτωση ήταν ο Ιωάννης Μαρουλάς, ο Αρκάς γιατρός στον οποίον χρωστώ την ζωή μου μέσα από την περιπέτεια του καλοκαιριού κι ο οποίος αναπαύεται από την Τετάρτη 30/3 στο νεκροταφείο Τριπόλεως… Το προσωπικό θέμα όμως είναι άσχετο μπροστά στην πάνδημη θλίψη που αφήνει στον Αττικό Δήμο Φιλαδέλφειας Χαλκηδόνας (κι ίσως και στην γενέτειρα του) ο θάνατος ενός ανθρώπου παλαιάς κοπής και παλαιού ήθους (συγγνώμη για τις υπεραπλουστευμένες γενικεύσεις αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια). Ενός συνανθρώπου με μια βαθύτατη αίσθηση πνευματικότητας, με την πιο μεστή σημασία της λέξης.
Ενός γιατρού πάντοτε δίπλα στον συνάνθρωπο του δίχως ίχνος αλαζονείας, με την αλληλεγγύη της πράξης κι όχι της φράσης. Υπομονετικός, γλυκομίλητος, χωρίς καμιά νύξη ώστε να σε οδηγήσει στο ιδιωτικό του ιατρείο (φαινόμενο που δεν το έχω ξαναδεί) πρόθυμος να σε δει στο ΠΕΔΥ χωρίς ραντεβού, πρόθυμος να ρωτά για την υγεία των ασθενών του κοινούς γνωστούς και να τους καλεί να πάνε να τον δούνε. Ο γιατρός/θεραπευτής ως κέντρο της κοινότητας δηλαδή, μια αρχαία παράδοση που χάθηκε μαζί με τον ανιμισμό, την αίσθηση πως τα πάντα έχουν ψυχή, ακόμη κι οι πέτρες. Ο Γ. Μαρουλάς πέθανε έναν “άδοξο” θάνατο (από αναθυμιάσεις θερμαντικού σώματος στο διαμέρισμα του και μάλιστα στα 58 του μόλις χρόνια) αλλά έζησε μια ένδοξη ζωή. Γιατί η αληθινή δόξα είναι η υστεροφημία, η μνήμη, που αφήνουμε στην καρδιά των ανθρώπων. Οι πράξεις μας που αξίζει να γραφτούν ώστε να μνημονεύονται, οι λέξεις μας που αξίζουν να γίνουν πράξη.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΝΝΗ
Ελένη Καρασαββίδου
