Πριν από μερικά χρόνια, την εποχή της τραγωδίας με το
«Σάμινα» αν δεν κάνουμε λάθος στην Πάρο, με τους δεκάδες νεκρούς, είχε βγει ο τότε υπουργός Ναυτιλίας, Χρήστος Παπουτσής και είπε με τον στόμφο που έχουν όλοι οι πολιτικοί όταν θέλουν να δείξουν ότι είναι στο ύψος των περιστάσεων: «Το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκκαλο».
Το μαχαίρι όχι μόνο δεν έφτασε ποτέ στο τέλος, αλλά και κανείς ουσιαστικά δεν πλήρωσε για την μεγάλη αυτή τραγωδία. Ο Παντελής Σφηνιάς μόνο που πήδηξε από το παράθυρο…
Σε κάθε μεγάλη τραγωδία στην Ελλάδα (ίσως και σε άλλες χώρες αλλά γι’ αυτές δεν μας ενδιαφέρει) πάντα ένα μαχαίρι υποτίθεται ότι θα φτάσει στο κόκκαλο. Το είχαμε ξανακούσει και με τους σεισμούς του 1999 στην Αθήνα όταν σκοτώθηκαν αθώοι άνθρωποι σε κτίρια – σαπάκια. Το έχουμε ακούσει και για άλλες ναυτικές τραγωδίες με υπαίτιους. Το ακούσαμε και πρόσφατα με μια μικρότερη σε μέγεθος τραγωδία αλλά με μείζονα πολιτική και κοινωνική σημασία. Με τη δολοφονία του Φύσσα από τους Χρυσαυγίτες. Μήπως δεν το ακούσαμε και μετά τη δολοφονία των παιδιών στη Μαρφίν ή ακόμη και με τη δολοφονία των Χρυσαυγιτών στο Ηράκλειο;
Πάντα το μαχαίρι στο κόκκαλο αλλά τελικά ποτέ στον προορισμό του. Στην απόδοση δικαιοσύνης.
Τα ίδια και τα ίδια με την… μαζική δολοφονία στην Αίγινα. Τέσσερις άνθρωποι δολοφονήθηκαν, μεταξύ τους ένα μικρό παιδί, κι όμως από τις πρώτες ώρες στήνεται το ίδιο σκηνικό. Πέφτουν οι γνωριμίες, οι πολιτικές παρεμβάσεις, οι μεγαλοδικηγόροι, η υπερασπιστική γραμμή που θολώνει τα νερά, η ηλικία και τα προβλήματα υγείας του υπαίτιου, ευθύνες στους πεθαμένους, διάφορες νομικίστικες αρλούμπες ώστε αν και όποτε γίνει η δίκη να τη γλιτώσουν ορισμένοι και τελικά κανείς να μην πληρώσει για το έγκλημα.
Μια χώρα που εμφανίζεται να λειτουργεί σαν τριτοκοσμική χώρα δεν μπορεί να έχει μέλλον. Ξαφνικά ανακαλύψαμε π.χ. ότι δίνονται διπλώματα οδήγησης αυτοκινήτων και σκαφών σε 77χρονους; Τώρα μάθαμε ότι γιατροί δίνουν σωρηδόν πιστοποιητικά ικανότητας οδήγησης ή ότι υπάλληλοι στο υπουργείο Μεταφορών λαδώνονται για να κάνουν τα στραβά μάτια;
Μήπως τώρα ανακαλύψαμε ότι στην Ψωροκώσταινα δε λειτουργεί τίποτε σωστά και δεν εφαρμόζονται ποτέ οι πολλοί και σκληροί νόμοι; Ειδικά αν είσαι προβεβλημένο μέλος της μικρής και αυτιστικής ελληνικής κοινωνίας; Αν στη θέση του 77χρονου με το ηχηρό όνομα Λυκουρέζος ήταν ένας κακομοίρης με το όνομα… Παπαδόπουλος θα έβγαινε από τη φυλακή για κατ’ οίκον περιορισμό;
Θα υπήρχε κάποιος υπουργός ονόματι Δρίτσας που θα έκανε αξιολογικές κρίσεις πριν καν πάει στον ανακριτή για απολογία;
Σε ποια άλλη σοβαρή χώρα θα έδιναν άδεια να οδηγεί ταχύπλοο ένας υπέργηρος που υποστηρίζει μάλιστα ότι έχει σοβαρά προβλήματα υγείας και νοσηλεύτηκε πρόσφατα; Μα τον έλεγξε ποτέ κανείς αν παίρνει κάθε πρωί μια… σκοτώστρα και τρέχει στις θάλασσες του σκοτωμού;
Σε ποια άλλη χώρα αυτός ο τύπος θα συλλαμβάνονταν πολλές ώρες μετά κι αφού προηγουμένως είχε φροντίσει, πιθανότατα, να κρύψει ό,τι ήθελε να κρύψει; Από στοιχεία για το έγκλημα μέχρι τους επιβαίνοντες για τους οποίους μάθαμε 48 ώρες μετά; Κι αν κρύφτηκε ο πραγματικός οδηγός θα το μάθουμε ποτέ; Θα δικαιωθούν οι άνθρωποι που πήγαν άδικα χαμένοι;
Για ακόμη μια φορά, λοιπόν, η Ελλάδα εμφανίζεται να είναι μια τριτοκοσμική χώρα όπου δεν εφαρμόζονται οι στοιχειώδεις κανόνες, όπου κυριαρχεί το μέσο, οι γνωριμίες, οι υψηλά ιστάμενοι που μπορούν να παρεμβαίνουν χωρίς να υπάρχει ένας εισαγγελέας να τους πει: «βουλώστε το κύριε υπουργέ. Πηγαίνετε να κλείσετε καμιά συμφωνία με την Cosco κι αφήστε σε άλλους να κάνουν αξιολογικές κρίσεις».
Σε μια χώρα όπου διάφοροι «δημοσιογράφοι» διαδίδουν απίστευτα σενάρια και δεν πάει να τους πλακώσει κανένας στις φάπες γιατί έτσι δυσφημούν το σύνολο του επαγγέλματος.
Σε μια χώρα όπου ο κάθε πολίτης αναρωτιέται αν του τύχει η στραβή αν θα υπάρξει κάποιος να τον στηρίξει ή τουλάχιστον να δικαιωθεί. Και σε μια χώρα όπου έπειτα από ακόμη μια τραγωδία κυριαρχεί το συναίσθημα της συγκάλυψης. Μας έκαναν να πιστεύουμε στις συνωμοσίες γιατί απλά έχουν γίνει τόσες συγκαλύψεις και έχει χαθεί τόσες φορές το μαχαίρι που θα πήγαινε στο κόκκαλο, που νομίζουμε ότι πάντα κρύβεται κάτι πίσω από μια υπόθεση.
Αυτή λοιπόν τη χώρα που αγαπάμε και πονάμε αν δεν την φτιάξουμε οι ίδιοι σε λίγο θα την μισούμε. Κι αν μετά από λίγες ημέρες μιας τραγωδίας ξεχνάμε να απαιτούμε τη δικαίωση των νεκρών και οι μόνοι που κλαίνε είναι οι συγγενείς, τότε δεν έχει πολύ μέλλον η Ελλάδα μας.
Το αίμα αθώων Ελλήνων ζητά δικαίωση αλλά που θα την βρουν; Τα παιδιά της Μαρφίν είναι μια κλασική περίπτωση της ελληνικής παθογένειας. Ήρθε και η Αίγινα να μας θυμίσει ότι το μαχαίρι δε φτάνει ποτέ στο κόκκαλο.
