Είχαμε ένα φιλόλογο σε όλο το Λύκειο εξαιρετικό. Λίγο παλιάς κοπής στο ύφος, στις αντιλήψεις προοδευτικός.
Αν και τον βασανίζαμε δεόντως, τον αγαπούσαμε πολύ. Ήταν ένας ευπρεπέστατος άνθρωπος. Τον θυμήθηκα πάλι με αφορμή το ζήτημα της ευπρέπειας που συζητήθηκε πολύ και σε όλους τους τόνους σχετικά με την υποδοχή του Προέδρου Ομπάμα από τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Ο φιλόλογός μας φορούσε όλα τα χρόνια το ίδιο κοστούμι, απροσδιορίστου χρώματος, αξιοπρεπές και φθαρμένο. Χωρίς γραβάτα. Όμως στις σχολικές γιορτές, στις επισκέψεις σε Μουσεία, στην υποδοχή επισήμων ή γονέων στο σχολείο, τη αφορούσε τη γραβατούλα του. Απλή κι αυτή και αισθητικά αδιάφορη, μάλλον φτηνή, αλλά αρκετή για να αποδώσει τιμή. Και να κάνει τη μέρα ξεχωριστή.
Ζούμε μέρες για άλλους λόγους ξεχωριστές. Μέρες όπου διαπράττεται κατά συρροή διατάραξη κοινής. λογικής! Σύμβολα και συμβολισμοί αδειάζουν περιεχομένου, διαστρέφονται, βεβηλώνονται. Οι σημαίες -επιλεκτικά- γίνονται …πανιά, οι γραβάτες θηλιά, ο… με το αζημίωτο κουτσαβακισμός πολιτική στάση, η απρέπεια εκ του ασφαλούς επανάσταση… Ο σοφός λαός λέει “το ράσο δεν κάνει τον παπά”. Και, πράγματι, κάτω από κάποια ράσα κρύβεται φαρισαϊσμός και υποκρισία. Αλλά και παπάς χωρίς ράσο είναι φαρσοκωμωδία. Όπως, ασφαλώς, πολλές γραβάτες σφραγίζουν κενότητα και ηθική αβελτηρία. Μόνο που χάσαμε το μέτρο. Και πολύ φοβάμαι ότι, όπως η παγκοσμιοποίηση νεκρανάστησε ως αντίδραση τον εθνικιστικό φανατισμό, έτσι κι η δικτατορία της απρέπειας θα ξαναεδραιώσει τον κούφιο καθωσπρεπισμό!
Επιτέλους, εχθρός του καθωσπρεπισμού δεν είναι η απρέπεια αλλά η ευπρέπεια! Εχθρός της σοβαροφάνειας δεν είναι η γελοιότητα αλλά η σοβαρότητα! Και η ευγένεια. Που δεν είναι μεγαλοαστικό προνόμιο ούτε κανονιστικός συμβιβασμός. Η ευγένεια είναι ψυχικό γεγονός! Και υπερβαίνει κάθε τάξη, παράταξη και ιδεολογία. Είναι αξία!
Γι’ αυτό, δυστυχώς, ο ιός της αγένειας δεν περιορίζεται στην ενδυμασία, στη στάση του σώματος ή τη φρασεολογία. Δε χαρακτηρίζει μόνο το ύφος, μολύνει ύπουλα το ήθος. Πολιτικών, δημοσιογράφων, πολιτών. Κυβερνητικά στελέχη εύχονται δημοσίως στους αντιπάλους πνιγμό, χιλιάδες “προοδευτικοί” πολίτες σε βαριά ασθενή συνάνθρωπο εύχονται “ψόφο”! Οχυρωμένοι πίσω από το τέρας της ανωνυμίας.
Που ενδημεί φυσικά καιρό και στην πόλη μας. Κυρίως σε κάποια έντυπα και ιστοσελίδες. Κανιβαλίζουν ξεδιάντροπα όσους αντιστρατεύονται, χυδαιολογούν ανερυθρίαστα, υπερβαίνουν κάθε γνωστό όριο μικροπρέπειας, κραδαίνουν άνανδρα και απειλητικά τα λάβαρα της δικτατορίας της απρέπειας.
Εξόνυχος τον λέοντα; Ναι! Γιατί αυτός ο όνυξ είναι ύπουλος και κοφτερός σαν το τσεκούρι του φασίστα. Ίσως και πιο επικίνδυνος. Όταν μάλιστα και ο …λέων είναι συχνά μόνο λεοντή. Και ποιος ξέρει τι απαίσιο κρύβει ;
