Μαίρη Μαργαριτοπούλου Μέλος Συντονιστικού ΣΥΡΙΖΑ Ν.Φ.Ν.Χ.
Στα 10-12 χρόνια μου δυσκολευόμουν βεβαίως να αντιληφθώ την έννοια «χρέος». Πάντως, το ένιωθα από τότε σαν κάτι βαρύ. Αργότερα έμαθα πως είχε διττή έννοια. Την ηθική, αυτή του καθήκοντος και της δεοντολογίας και την άλλη, την οικονομίστικη.
Και οι δυο μπήκαν στην ζωή μου, αλλά με διαφορετική βαρύτητα.
Η έκπληξη ήρθε με μια τρίτη, νεοφερμένη και ακατάληπτη έννοια? Αυτή του «βιώσιμου» χρέους.
Αγνοώ ποιος εισήγαγε τον όρο στο εθνικό μας λεξιλόγιο, αλλά θυμάμαι έναν Αντώνη που ζητούσε και πιστοποιητικό βιωσιμότητας για το «βιώσιμο» χρέος. Ένα χρέος, δηλαδή, που πρέπει να μαχόμαστε για να επιβιώνει.
Αυτή είναι η έννοια βάσει της γραμματικής μας. Κάτι σαν την βιώσιμη επιχείρηση ή την βιώσιμη ανάπτυξη.
Ούτε διαχειρίσιμο ούτε εξυπηρετήσιμο το είπε.
Έτσι, ο σπουδάρχης ονόματι Αντώνης μάς χρέωσε με μια αβελτηρία για την οποία ο ίδιος απονέμει ασυλία στον εαυτό του? Και στο κόμμα του, νομίζω.
Το αλλόκοτο είναι πως ένα νέο χρέος μάς προτείνεται αυτή τη φορά: Να κάνουμε μια «συμφωνία αλήθειας».
Έτσι την είπαν οι εθνικοί φιρφιρίκοι, και ως ακατάληπτη εκ νέου έννοια επέρχεται εφ΄ ημών.
Προσφέρεται, λένε, μια «εθνική αγκαλιά» για να μετατρέψουμε την βάσανο σε ιαχή και να ανακράξουμε ως εθνική ομάδα «δεεεεν πειράζει»… «δεεεεν πειράζει», χτυπώντας παλαμάκια στο ανάμεσο.
Επιδιώκεται η «ομαδική λήθη» από τα νεογνά της συνομοταξίας των σπουδαρχών. Ως λύση, προτείνεται η «επιλεκτική όραση και ακοή».
Νέος στόχος η «εικονική πραγματικότητα» των φαντασμάτων του παρελθόντος και του «σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο!»
Έλα όμως που «μας πήρατε, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο.»
Που να φανταστούμε στα μικράτα μας πως το «γκέο-βαγκέο» θα γινόταν η σύγχρονη εφαρμοζόμενη πολιτική!
Οι αποστάτες -τα χτεσινά βαρέλια δίχως πάτο- επανέρχονται ως ανανεωτές. Οι κλέφτες και οι κράχτες ως «φλουριά κωνσταντινάτα».
Προς επίτευξιν του νέου στόχου θα πρέπει να συγχωρήσουμε ημείς, ως ανώτερος λαός, τους πτωχούς καναλάρχας, τους πένητες της δημοσιογραφίας, τα πτωχευμένα κόμματα, την πάμπτωχη Siemens, την πτωχεύουσα Novartis, τον αγαπητό εν Χριστώ αδελφόν ημών Θέμο, την κακομοίρα τη διαφθορά , τον κ. Παπασταύρου, βεβαίως, βεβαίως, και να αγκαλιαστούμε ξανά, ημείς, οι πτωχοί τω πνεύματι.
Και εδώ ακριβώς, έρχονται τα λόγια του πατέρα μου: «Κάνε το χρέος σου.»
Και το χρέος μου τώρα είναι να κρατάω σε εγρήγορση την μνήμη μου και όχι μόνο…
Και να μην συγχωρώ κανέναν, αφού κανέναν δεν είδα «μετανοιωμένο».
Λάβαμε το παρακάτω σχόλιο:
