“Από τους νέους θέλουμε τη γροθιά τους. Όχι το μυαλό τους!”, κατηχούσε ο Χίτλερ τους υπεύθυνους του τρίτου Ράιχ. Αργά και συστηματικά η ελληνική εκπαίδευση φαίνεται, δυστυχώς, να το υιοθετεί… Απόδειξη απτή η από λίγων ετών κατάργηση της διδασκαλίας του Επιταφίου του Περικλή, έργου που αποτελεί διεθνώς καταστατικό χάρτη της ιδανικής Δημοκρατίας.
Και η αποδόμηση συνεχίζεται…
Σύμφωνα με τις τελευταίες προτάσεις του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για την αναδιαμόρφωση του Λυκείου, τα Αρχαία θα παραμείνουν ως μάθημα κορμού μόνο στην Α’ τάξη, εκφράζοντας την σαφή πρόθεση του Υπουργείου για κατάργηση της διδασκαλίας της Αντιγόνης μετά από πολλές δεκαετίες!
Βασικό κίνητρο για την απόφαση αυτή προφανώς αποτελεί η προσπάθεια για περιορισμό
Δήμητρα Γ. Νικολοπούλου
των δαπανών. Η μείωση των ωρών στη B’ και Γ’ Λυκείου εξοικονομεί περίπου 1.300 θέσεις εκπαιδευτικών. Θυσιάζεται, λοιπόν, ξανά η Αντιγόνη στο βωμό του κέρδους! Καταδικάζεται ξανά σε θάνατο για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εξουσίας! Γιατί η Αντιγόνη, δεν είναι μάθημα γραμματικής και συντακτικού! Είναι άσκηση εσωτερικού εκπολιτισμού!
Δεν είναι διδασκαλία της ιαμβικής μετρικής! Είναι αγώνισμα ήθους και ψυχής αντιδυναστικής! Η Αντιγόνη είναι βίωση υψηλής ευαισθησίας και αναβαθμός Δημοκρατίας!
Γι ‘αυτό η επικείμενη κατάργησή της συνιστά άγρια και ουσιαστική επίθεση στη Δημοκρατία! Εξοβελίζουν το πιο ιερό μάθημα επ-Ανάστασης από το ελληνικό σχολείο! Επανάστασης αληθινής, που σημαίνει επανατοποθέτηση επί της ζωής. Εξοβελίζουν την Αντιγόνη του Σοφοκλή! Το δραματουργικό θαύμα μπροστά στο οποίο υποκλίνεται χιλιετίες σύσσωμη η ανθρωπότητα! Το αξεπέραστο, διαχρονικό σύμβολο αντίστασης του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία της τυραννικής εξουσίας, αντίστασης της γυναίκας απέναντι στη βαναυσότητα της ανδροκρατίας, αντίστασης της νεολαίας στη σήψη της συντήρησης και της γεροντοκρατίας! Αντίστασης της αγάπης έναντι της βίας!
Η “προοδευτική” μας κυβέρνηση τολμά να αποκαθηλώνει ό,τι δεν τόλμησε να αγγίξει ούτε η χούντα των συνταγματαρχών!
Προσωπικώς θεωρώ μπροστά σε αυτό ότι η απώλεια θέσεων εργασίας είναι τριτεύουσας σημασίας!
Η Αντιγόνη, όπως και όλη η αρχαιοελληνική δραματουργία, σηματοδοτεί την ελευθερία της βούλησης και νοηματοδοτεί την ουσία της ύπαρξης. Κηρύσσει τον πόλεμο στην παθητικότητα, την υποταγή και την ακρισία και οιστρηλατεί την αγωνιστικότητα, το στοχασμό και την αυθυπαρξία. Και αν γενικά η αρχαία τραγωδία υμνεί το μέτρο, η Αντιγόνη υψώνει σε ιδανικό και το άμετρο! Το άμετρο πάθος για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, την άμετρη επιδίωξη της αρετής, την άμετρη και ανυποχώρητη πίστη στην αγάπη.
Δεν είναι οι 1300 θεσούλες, κύριοι του Ινστιτούτου, και το χρήμα που θα εξοικονομηθεί. Είναι ο αυριανός κόσμος που επιδιώκετε να οικοδομηθεί! Ένας κόσμος οργουελικός υπάκουων υπηκόων. Ένας κόσμος εφιαλτικός , χωρίς κανένα φως να απειλεί το ζόφο των Μεγάλων Αδελφών!
Αξιώτεροι συνάδελφοι ήδη έγραψαν για την… νέα θανατική ποινή της Αντιγόνης πολλά. Ένα μόνο θα προσθέσω. Η πραγματική τραγική φιγούρα του έργου δεν είναι η κοπέλα που θάβεται ζωντανή και πεθαίνει φρικτά. Είναι ο Κρέων, ο νεόκοπος, αρχομανής και κενόδοξος τύραννος, που κατά τυχαία συγκυρία αναρριχήθηκε στην εξουσία! Γιατί η Αντιγόνη θυσιάζεται συνειδητά, υπηρετώντας ιδανικά. Το ήθος της μένει αμετακίνητο μέχρι τέλους. Ο Κρέων όμως, ο αλαζόνας εξουσιαστής, τιμωρείται σκληρά και μετανοεί πικρά! Η Αντιγόνη πεθαίνει κατ’ επιλογή ενώ ο Κρέων οδηγείται από αφροσύνη στη συν-τριβή! Στην Αντιγόνη τελικά ανήκει η νίκη ενώ η παγκόσμια συνείδηση επιβάλλει στην άνομη εξουσία αιώνια καταδίκη!
Και αν μηνύματα σαν αυτά δε συγκινούν τις σύγχρονες εξουσίες, είμαστε εμείς ,οι πολίτες, ο νέος Χορός, που οφείλει, πριν είναι αργά, να αλλάξει τη στάση του. “Γνωρίζεις κι εσύ, αλλά σου δένει τη γλώσσα ο φόβος”, λέει η Αντιγόνη με παρρησία στον κορυφαίο του Χορού, που 
δεν τολμά να ορθώσει ανάστημα στην αδικία. Και η δική μας γλώσσα δεμένη; Ή μήπως, αθλιώτεροι εμείς, δε γνωρίζουμε καν; Στον ευδαιμονισμό των τελευταίων ημερών της μεταπολιτευτικής Πομπηίας απωλέσαμε πιθανόν τα τελευταία ίχνη αυτεπίγνωσης και ευθικρισίας… Για αδούλωτο φρόνημα ούτε λόγος!
Ούτε αυτό, ούτε -που να πάρει- έστω αυτό, δε θα έχουν ποτέ από την Αντιγόνη ακούσει οι επόμενες γενιές Ελλήνων;
“Οὔτοι συνέχθειν ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν”, δε γεννήθηκα για να μοιράζομαι το μίσος αλλά την αγάπη… Μήπως γιατί ακριβώς στο μίσος επενδύουν και στο διχασμό όσοι ανέλαβαν να παράγουν πολιτισμό;
Θα μείνει μόνο τελικά η …δεσποινίς Παπασταύρου της Αλίκης να ψελλίζει το ” Έρως ανίκατε μάχαν…” ως τελευταίο κληροδότημα του μαγικού σοφόκλειου λόγου στους επερχόμενους; Ντρέπομαι βαθιά που μου περνάει τώρα στιγμιαία από το μυαλό ότι μερικές φορές φαντάζει να βγήκε όντως το ξύλο απ’ τον Παράδεισο…
Υ.Γ. Δεν το έχω ποτέ διδάξει το έργο αυτό. Απεύχομαι, τελικά, να καταργηθεί! Αλλά αν συμβεί, δεσμεύομαι, όσο ζω, ανιδιοτελώς να το αποπειραθώ. Ελπίζω όχι σαν σε κρυφό σχολειό! Εν ανάγκη ακόμη και σε αυτό!
