Είχα ξεκινήσει να γράφω μερικές σκέψεις σατιρικές για την εκρηκτική ταχύτητα με την οποία διαδίδονται στα “σόσιαλ μίντια” ανοησιούλες, όπως το τελευταίο “Να σέβεστε!”
Δήμητρα Γ. Νικολοπούλου
Όταν όμως άστραψε μπροστά μου η λέξη εδώ, ασπρόμαυρη, αυστηρή, απομονωμένη από τα φαντασμαγορικό και φασματικό, “φεισμπουκικό” περιβάλλον, αντί μειδιάματα ειρωνικά ένιωσα στο πρόσωπα άγρια ραπίσματα νοητά. Δεν είναι λέξη ο σεβασμός. Είναι όλος ο πολιτισμός. Και έρχεται αυτόκλητος ο συνειρμός και ανεξέλεγκτος, ιερόσυλος, να αρπάζεται από τα διαδικτυακά ευφυολογήματα και να πατάει στων τιτάνων τα βήματα. “Αἰδώς Ἀργεῖοι“, ο Ομηρικός Αίας. “Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!”, ο στοχαστικός Βάρναλης. “Το σεβασμό τον κερδίζεις με το να τον δείχνεις!”, οι σοφοί δάσκαλοί μας, οι παλιοί…
Η σατιρική διάθεση ενδίδει στη θλίψη. Για όλες τις λέξεις τις πολύτιμες που αδειάζουν και βιάζονται, που φθείρονται και διαφθείρονται από την πολλή αλλά επιπόλαιη χρήση, την ταπεινή. Σαν τα πολυφορεμένα ρούχα, τα παραπεταμένα, τα κάποτε “καλά”… Για όλες τις λέξεις τις ασήκωτες που τις αναμασούμε αλλά δεν τις εννοούμε. Που έχουν μείνει ή τείνουν να μείνουν σημαίνοντα χωρίς σημαινόμενα, φλούδες κενές από καρπούς. “Να σέβεστε! Πότε και πόσες φορές το ακούμε πλέον ως προτροπή ιερή, ως γονεϊκή αγία συμβουλή, ως κατευθυντήρια γραμμή ζωής αξιοβίωτης ;
Ποια Δημοκρατία και ποιους νόμους και θεσμούς; Ποιες αξίες και ποιους άξιους; Ποια ιδιωτικότητα και ποια προσωπικότητα; Ποια νοημοσύνη και ποια αξιοπρέπεια να σεβαστούμε πια; Δε σεβόμαστε, ρε, ούτε την ίδια τη ζωή τη μονάκριβη! Στην άσφαλτο ανόσια θυσία εκατόμβες νέων ανθρώπων, κρίση – ξεκρίση, στην ραγδαίως γηράσκουσα αλλά ποτέ διδασκομένη χώρα του φωτός. Στην άσφαλτο κουρέλι κι ο σεβασμός.
Στη φτήνια μιας συγχυσμένης ματαιότητας υποκλινόμαστε στην αψεγάδιαστη ομορφιά στη φάτσα και το κορμί αλλά έχουμε θάψει άκλαυτη την ψυχή. Ασθμαίνοντας θηρεύουμε την αιώνια τάχαμου νεότητα αλλά μεγαλώνουμε νέους χωρίς σεβασμό κι αυτοσεβασμό, χωρίς όραμα, χωρίς καν παιδικότητα.
Ε, ναι! Να σεβόμαστε!
Δεν είναι ευφυολόγημα, είναι κραυγή αγωνίας! Σαν τον πνιγμένο από τα μαλλιά, και από τα διαδικτυακά αστειάκια θα
πιαστούμε και απ’ όπου…
Το χιούμορ, άλλωστε- η πολυτέλεια συχνά της απελπισίας- είχε πάντα δύναμη αφυπνιστική.
Να σεβόμαστε!
Ό,τι απέμεινε να το αξίζει.
