Ρώτησα κάποια στιγμή τον Τίτο Πατρίκιο, στη διάρκεια μιας «ανάκρισης», για την Αριστερά: «Μα, δεν μαθαίνατε τι γίνεται στα καθεστώτα που θεωρούσατε δημοκρατίες; Δεν έφταναν πληροφορίες από ανθρώπους που είχαν ξεφύγει από τους δήθεν Παράδεισους;» Μου απάντησε ότι επί δεκαετίες, μάθαιναν διάφορα, αλλά δεν ήθελαν να τα πιστέψουν. Ηταν τόσο μεγάλη η διάθεση αντίδρασης απέναντι στην ροή των αντικομμουνιστικών ειδήσεων από τα δυτικά ΜΜΕ, που θεωρούσαν ότι και οι άλλες πηγές κατευθύνονται από το ίδιο μένος…
Του Ανδρέα Ζαμπούκα – protagon.gr
Αν λοιπόν, οι Αριστεροί του επιπέδου Πατρίκιου απέκρουαν τότε, τις «κακές» ειδήσεις, φαντάσου τι συμβαίνει με τους σημερινούς οι οποίοι έχουν υποστεί και την μετάλλαξη της αλαζονικής ημιμάθειας.
Ολοι απορούν γιατί οι θαυμαστές του Μαδούρο δεν αντιδρούν για όσα γίνονται στη Βενεζουέλα. Και δεν είναι μόνο η σιωπή στα δίκτυα. Φιλοκυβερνητικά sites ξεκίνησαν ήδη να «εξισορροπούν» την εικόνα, ερμηνεύοντας κατά βούληση τη βία που εξαπλώνεται σε όλη την χώρα που συνεχίζει να υφίσταται το πείραμα του «Τσαβισμού».
Η εξήγηση είναι μάλλον απλή και έχει να κάνει με την συμπεριφορά της «ομόδοξης» τάσης απέναντι στο αντίπαλο δέος. Δεν αλλάζεις εύκολα ομάδα, ακόμα κι αν πέσει κατηγορία. Και όσο περισσότερο πωρωμένος είσαι, τόσο πιο πολύ παραδίνεσαι στις θεωρίες συνωμοσίας των αντιπάλων.
Οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί άλλοι, των πιο σκληρών δορυφόρων της Αριστεράς, δεν επιθυμούν καμιά διατάραξη της βεβαιότητάς τους ότι στην Βενεζουέλα ο Μαδούρο απειλείται από το τέρας του καπιταλισμού. Γιατί, απλά, η δική τους αλήθεια δεν είναι διαπραγματεύσιμη ούτε και διαθέσιμη να ανατραπεί από την επιβολή ενός εχθρικού κόσμου, ακόμα κι αν είναι πραγματικός. Ακόμα και αν επιβληθεί στυγνή δικτατορία, ακόμα κι αν σκοτωθούν χιλιάδες άνθρωποι, είναι έτοιμοι να το δικαιολογήσουν ως αντίδραση στην συνωμοσία των καπιταλιστών!
Το πρόβλημα γενικότερα με την Αριστερά, τη Δεξιά, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και κάθε άλλη «θρησκευτική ομάδα» είναι το «ομόδοξον» και το αδιασάλευτο της ορθότητάς του.
Υπάρχουν δημοκρατίες που έχουν ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τον πρωτογονισμό της ιδεοληψίας και οι πολίτες τους είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Τι να τους κάνεις όμως; Είναι ξενέρωτοι και αδιάφοροι. Είναι «άθεοι»! Δεν έχουν αισθήματα, πίστη και ελπίδα για τον Παράδεισο
