O γάϊδαρος του Ναστραντίν Χότζα ψόφησε, λένε, από δίψα και πείνα, δεμένος ανάμεσα σ’ ένα κουβά νερό κι ένα δεμάτι σανό. Ήταν αναποφάσιστος. Κάπως έτσι νιώθω όταν ακούω ή διαβάζω για την κατασκευή του γηπέδου της ΑΕΚ και προσπαθώ να ζυγίσω τα υπέρ και τα κατά για την πόλη.
Δήμητρα Γ. Νικολοπούλου
Κάπως έτσι όμως δείχνει να είναι κι η ίδια η πόλη, όσο αυτό το ζήτημα εκκρεμεί. Το βέβαιο είναι ότι, κοιτάζοντας αποστασιοποιημένα και με ψύχραιμη ματιά τα σχετικά γεγονότα των τελευταίων πάλι εβδομάδων στη Νέα Φιλαδέλφεια, μόνο οργή και θλίψη μπορείς να αισθανθείς. Τριτοκοσμικό το φαινόμενο, ανεξάρτητα από αντιλήψεις, σε μια χώρα που βυθίζεται αύτανδρη ένας δήμος να ομφαλοσκοπεί, προσηλωμένος σε διενέξεις γύρω από το ποδόσφαιρο. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, που “πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί” αλλά και που κάνει τον κόσμο να φανατίζεται, να διχάζεται βαθιά, να παραφρονεί.
Δεν είναι το ποδόσφαιρο, θα πουν κάποιοι. Είναι και το άλσος, το κυκλοφοριακό, η καθημερινότητα του δημότη. Άλλοι θα πουν είναι η “ιδέα”, η ιστορία, η προσφυγιά. Είναι για πολλούς το τοπικό ενδιαφέρον του μικρομεσαίου. Για άλλους το επιχειρηματικό συμφέρον του κεφαλαίου…
Όχι. Είναι, δυστυχώς, το ποδόσφαιρο! Είναι το κακό ποδόσφαιρο, που έχει μονοπωλήσει -και εν πολλοίς δυσφημήσει- την τοπική μας κοινωνία. Γιατί με τρόπους και με όρους γηπεδικούς διεξάγεται καιρό τώρα η αντιπαράθεση. Αμετροέπεια και εκφοβισμός, χυδαιότητα και ρεβανσισμός, οπαδική βία, ωμή καπηλεία και αγοραία φρασεολογία από υποστηρικτές και των δύο πλευρών. Θέατρο του παραλόγου. Πανάρχαιο και αλάνθαστο το “διαίρει και βασίλευε” . Επί των ερειπίων συνήθως. Ποιοι εξυπηρετούνται διαιρώντας εν προκειμένω; Άγνωστο αν θα το μάθουμε. Στα όποια ερείπια όμως θα είμαστε όλοι κοινωνοί. Άλλωστε, όπως έχει γράψει ένας ξένος μουσικός της ροκ, “Τίποτα δε φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους από το αμοιβαίο μίσος.”
Έλα, για συνέλθετε όλοι!
Βρείτε μια λύση με το
γήπεδο, επιτέλους!
Έχουμε και μια γκρεμισμένη χώρα
να ξαναχτίσουμε!
