Μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα διάφοροι επαναστάτες του γλυκού νερού, που είναι μπαρουτοκαπνισμένοι σε αρραβώνες και σε γάμους, με τη διαρκή επίδειξη αριστερής ταυτότητας στη θεωρία, ενώ στην πράξη επιδεικνύουν όλα τα χαρακτηριστικά ναινέκων, συνεργατών και δειλών υποτακτικών του κάθε ισχυρού.
Γράφει ο Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Τελευταία τέτοια επίδειξη η αμετροεπής σύνδεση της Σοβιετίας με τους Έλληνες ναινέκους, από τον πιο κραυγαλέο αντιπρόσωπό τους, τον κ Πολάκη και τον σιωπηρώς συναινούντα πρωθυπουργό του.
Σε ανάρτησή του στο κοινωνικό μέσο που προτιμά επίσης διακαώς και ο αντίστοιχης πνευματικότητας Ντόναλντ Τράμπ, απείλησε ότι «θα κάνει σοβιετία» τους «φιλελέδες οπαδούς του κ Μητσοτάκη». Δεδομένου ότι ο κ Μητσοτάκης δεν έχει δική του αποκλειστικά χώρα, ο συναγωνιστής του Λένιν και του Τρότσκι κ Πολάκης …απειλεί και ονειρεύεται να κάνει σοβιετία την Ελλάδα.
Είτε πάρει κανείς στα σοβαρά είτε όχι την … απειλή, το βέβαιο είναι ότι ο υφυπουργός Υγείας, όπως και πλήθος από στελέχη και οπαδούς του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκουν στην άλλοτε πλειοψηφία του Συνασπισμού, που είχε αποκλείσει από τον τίτλο του και την ιδεολογία του τη δικτατορία του προλεταριάτου και που είχε συμπλεύσει με την ευρωπαϊκή αριστερά,καταδικάζοντας το σοβιετικό αυταρχικό μοντέλο.
Οι τύποι Πολάκη, Τσίπρα και σια έγιναν πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ επαναφέροντας όχι τον προσανατολισμό του ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά εκείνον των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων που κινούνταν στο περιθώριο της κομμουνιστικής ιδεολογίας και, φυσικά, του ΚΚΕ. Πολλή επαναστατική θεωρία, πολλή θολή ακτιβιστική δράση, έτσι, ανένταχτη από έναν απώτερο σχεδιασμό. Πιασιάρικη για τα ΜΜΕ, ντόρος να γίνεται για λίγο. Μετά… βλέπουμε.
Οι τύποι αυτοί, που τα δίνουν όλα αρκεί να κρατηθούν στην εξουσία για να αφήσουν «το αριστερό τους αποτύπωμα», όπως αρέσκεται να λέει ο πρωθυπουργός, ονειρεύονται πράγματι μια σοβιετία, παρ όλο που δεν έχουν το θάρρος να το ομολογήσουν, αλλά ξεχνάνε ορισμένα βασικά πράγματα.
Ξεχνάνε ότι τη σοβιετία την έφτιαξε ο συνδυασμός αληθινών ένοπλων επαναστατών και αληθινά ένοπλου επαναστατημένου λαού. Στην Ελλάδα, από επαναστάτες δεν υπάρχει κανείς που να έχει τα κότσια ούτε να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του Λένιν. Είναι ανίκανοι και δειλοί όχι για επανάσταση, αλλά ούτε για ένα τόσο δα «όχι» σε οποιονδήποτε ισχυρότερο!
Στην Ελλάδα, επίσης, δεν υπάρχει ένοπλος επαναστατημένος λαός, γιατί αν υπήρχε δεν θα υπήρχαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 7 ετών, αυτής συμπεριλαμβανόμενης.
Στη σοβιετία ξηλώθηκε με πολύ αίμα ένα πολιτειακό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα συθέμελα για να χτιστεί ένα άλλο πολύ διαφορετικό. Και όταν οι εμπνευστές του και επαναστάτες διαπίστωσαν ότι οικονομικά το όραμά τους δεν βγαίνει στην πράξη, είχαν τα κότσια να κάνουν στροφή 180 μοιρών, και άφησαν ελεύθερη την οικονομία στα χέρια αγροτών και εργαζόμενων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών (την ΝΕΠ), πετυχαίνοντας ραγδαία ανάπτυξη μέχρι την επιδρομή Στάλιν το 1927. Δεν έκατσαν πάνω στις φαντασιακές πολιτικές και οικονομικές αγκυλώσεις τους. Είχαν το θάρρος της αλλαγής.
Στη σοβιετία οι επαναστάτες άλλαξαν όλο το νομικό καθεστώς με τα όπλα. Δεν κάθονταν να μυξοκλαίνε στο κοινοβούλιο του αυτοκράτορα ότι έχουν την κυβέρνηση, αλλά δεν έχουν την εξουσία και το κράτος! Έχυσαν αίμα εκατοντάδων χιλιάδων σύντροφων και συμπατριωτών τους. Λέρωσαν τα χέρια τους μ’ αυτό. Δεν τραγουδούσαν αντάρτικα στα γλέντια τους με μαχαιροπίρουνα τα βράδυα, ενώ την άλλη μέρα με τα ίδια χέρια υπέγραφαν μνημόνια φτωχοποίησης του λαού, ξεδιάντροπα.
Στη σοβιετία της επανάστασης υπήρχε νόμος και τάξη. Απόλυτα. Και κάθε παραβάτης πήγαινε είτε στο απόσπασμα, είτε στην εξορία είτε στα μπουντρούμια των φυλακών. Επειδή οι επαναστάτες δεν άφηναν το κράτος τους να γίνει τσαρδάκι του κάθε λούμπεν και του κάθε περιθώριου που ήθελε να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Επειδή οι επαναστάτες πήραν την εξουσία για να είναι αυτό το κράτος της πλειοψηφίας και καμιάς μειοψηφίας. Δεν υπήρχε ανοχή σε μειοψηφίες. Κυρίως, δεν υπήρχε ανοχή σε αριστερίστικες και αναρχικές μειοψηφίες, τις οποίες οι κομμουνιστές επαναστάτες τις ξεπάστρεψαν. Δεν τις είχαν ούτε για συντρόφους τους ούτε για συμμάχους. Κράτος ήθελαν να φτιάξουν, όχι όμιλο προβληματισμού.
Στη σοβιετία, που πιάνουν στο στόμα τους ως πρότυπο ο κ Πολάκης και οι όμοιοί του, η θρησκεία εξοβελίστηκε, δεν έγινε συνδημιουργός σχολικών βιβλίων για μερικούς ψήφους και από το φόβο της σύγκρουσης με τον άμβωνα. Σε μια Ρωσία φανατικά Ορθόδοξη, όχι light σαν τη δική μας.
Στη σοβιετία επιβλήθηκε ένα σύστημα Υγείας αφού οι έμποροι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στη Σιβηρία. Δεν συνέχισαν ανενόχλητοι να χρεώνουν τα φάρμακα και τις υπηρεσίες όσο ήθελαν επειδή διαπλέκονταν με κολεγιές κυβερνητικές και κομματικές ή λάδωναν τους ενδιάμεσους.
Στη σοβιετία ο στρατός και οι υπηρεσίες ασφάλειας ήταν από την πρώτη μέρα στα χέρια των πιο δοκιμασμένων στελεχών και η κατάρτιση με τον εξοπλισμό τους και τη διαβίωσή τους ήταν στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Δεν ήταν σε χέρια ανθρώπων που σε άλλη χώρα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νούμερα.
Στη σοβιετία, που θέλει να μας κάνει ο κ Πολάκης και όσοι από τους ομοίους του δεν έχουν τα κότσια να το πουν, τα εργατικά συνδικάτα των πρώτων επαναστατικών χρόνων ήταν συνδημιουργοί του κράτους με την κυβέρνηση των επαναστατών στελεχών. Δεν ήταν μηχανισμοί συντεχνιακών διεκδικήσεων, μακριά από τους εργαζόμενους, σε διαρκή διεκδίκηση χαριστικών προνομίων σε βάρος των υπόλοιπων εργαζόμενων.
Μπορεί το μεγάλο πλήθος να μη θέλει τη σοβιετία και να διαφωνεί με κάθε θεωρία και πρακτική των επαναστατών που την έστησαν. Δεν μπορεί, όμως κανείς να αρνηθεί ότι στη σοβιετία της επανάστασης, που ονειρεύεται ο κάθε Πολάκης, οι επαναστάτες έβαλαν το κεφαλάκι τους στον πάγκο του χασάπη, ρίσκαραν ή έδωσαν τη ζωή τους για αυτά που πίστευαν.
Δεν έβριζαν από την ασφάλεια του σπιτιού ή του γραφείου τους τούς πολιτικούς τους αντίπαλους, ενώ την ίδια μέρα ψήφιζαν ό,τι ζητούσε ο αυτοκράτορας. Τουλάχιστον, είχαν αυτά τα παντελόνια.
