Res Publica (Republic) και Δήμος Κρατεί (Δημοκρατία), είναι η ίδια έννοια εκφρασμένη σε δύο διαφορετικές γλώσσες… Από εκεί και πέρα η διαφορά μεταξύ των δύο τύπων Δημοκρατίας είναι θεμελιώδης.
Γράφει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Η Αθηναϊκή Δημοκρατία είχε ως θεμέλιο τον Δήμο, στον οποίον συμμετείχαν και αποφάσιζαν για την διακυβέρνηση όλοι οι Ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες (άμεση δημοκρατία), οι οποίοι είχαν ίσα πολιτικά δικαιώματα μεταξύ τους και στην Ρωμαϊκή Δημοκρατία της οποίας το θεμέλιο ήταν η Σύγκλητος (έμμεση δημοκρατία) η οποία νομοθετούσε και κυβερνούσε, έχοντας μέλη που εκλέγονταν από τους Ρωμαίους πολίτες.
Τα μέλη της Συγκλήτου ήταν στην πλειοψηφία τους πλούσιοι Ρωμαίοι αριστοκράτες. Στην σημερινή εποχή η επικρατούσα εκδοχή δημοκρατίας είναι η έμμεση δημοκρατία, όπου ο λαός εκλέγει τους εκπροσώπους του για να νομοθετήσουν και να κυβερνήσουν.
Δυστυχώς στην εποχή μας η Δημοκρατία έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση ως αναποτελεσματική μέθοδος διακυβέρνησης, από μία μερίδα πολιτών που τείνει να διευρύνεται. Ο λόγος είναι ότι ενώ όλοι μιλάνε για Δημοκρατία, πολλοί λίγοι αντιλαμβάνονται την πραγματική ουσία της Δημοκρατίας. Η ουσία της οποίας είναι κάτι πολύ πέρα από μία απλή εκλογική διαδικασία, διότι η Δημοκρατία είναι η ασπίδα που προστατεύει τα δικαιώματα του Πολίτη.
Στις Δημοκρατίες αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη έχουν διατυπωθεί στο Σύνταγμα της κάθε χώρας. Η Δημοκρατία εφευρέθηκε ως η καλύτερη μορφή προστασίας των Δικαιωμάτων του Πολίτη, από την αυθαιρεσία της διακυβέρνησης μιας Ολιγαρχίας ή Δικτατορίας. Επομένως η Δημοκρατία είναι μία σύνθεση Δικαιωμάτων και Υποχρεώσεων του Πολίτη που λειτουργεί ως ασπίδα έναντι κάθε μορφής Καταπίεσης ή Τυραννίας.
Η προσπάθεια της Δημοκρατίας ως πολιτικό εργαλείο είναι να προστατεύσει τον αδύναμο έναντι του ισχυρού, αλλά το εργαλείο αυτό δεν θα ήταν επαρκές εάν δεν συνυπήρχε ένα άλλο εργαλείο που ονομάζεται Δικαστικό και Νομικό σύστημα, έναντι του οποίου είναι όλοι ίσοι.
Η Δημοκρατία έχει δύο προφανείς εχθρούς, την Δικτατορία και τον Μαρξισμό. Υπάρχει όμως και ένας τρίτος εχθρός ο οποίος είναι και ο πλέον επικίνδυνος και διαχρονικός, ο κίνδυνος αυτός δεν είναι άλλος από τον συσσωρευμένο Πλούτο.
Η γενική τάση αντίληψης για τον Πλούτο είναι η οπτική του Φτωχού, δηλαδή ότι ο πλούτος συνδέεται με την ευμάρεια και την ασφάλεια, κάτι που βεβαίως είναι σωστό, αλλά που παραβλέπει την πιο σημαντική διάσταση του Πλούτου, που δεν είναι άλλη από την ΙΣΧΥ.
Για να μην μπούμε σε διαδικασίες… υπερανάλυσης, θα θέσω ένα απλό ερώτημα που εξηγεί πολλά. Γιατί κάποιος που έχει Ένα δισεκατομμύριο δολάρια προσπαθεί να το κάνει ένα δισεκατομμύριο εκατό εκατομμύρια; Τι θα αλλάξει η θα βελτιώσει στην ζωή του και της οικογένειας του τα επιπλέον εκατό εκατομμύρια; ΤΙΠΟΤΑ.
Άρα ποια είναι η ανάγκη που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν μονίμως να σωρεύουν επιπλέον πλούτο; Μήπως η πλεονεξία; Η ανασφάλεια; Σίγουρα και οι δύο αυτοί παράγοντές συμμετέχουν στην διαμόρφωση της επιθυμίας συσσώρευσης πλούτου, αλλά ο πιο σημαντικός παράγων είναι η ΙΣΧΥΣ που απορρέει από τον ΠΛΟΥΤΟ και η ισχύς είναι ένα πολύ ισχυρό ναρκωτικό, στο οποίο οι άνθρωποι εθίζονται σχεδόν αμέσως και δυστυχώς δεν υπάρχει γνωστή… μέθοδος αποτοξίνωσης.
Αν θέλαμε να διατυπώσουμε μία εξίσωση που να εξηγεί τις προεκτάσεις της απόκτησης πλούτου, τότε θα έπρεπε να διατυπωθεί ως Πλούτος = Ισχύς = Έλεγχος. Διαβάζουμε καθημερινά από τα στοιχεία που δημοσιεύει ο ΟΗΕ, ότι κάθε χρόνο οι πλούσιοι του κόσμου γίνονται Πλουσιότεροι και οι φτωχοί Φτωχότεροι.
Αυτό ιδωμένο μέσα από το πρίσμα Πλούτος = Ισχύς, σημαίνει ότι κάθε χρόνο οι πλούσιοι γίνονται ισχυρότεροι και οι φτωχοί ποιο αδύναμοι. Άρα οι πλούσιοι που είναι μία πολύ μικρή μειοψηφία του Παγκόσμιου Πληθυσμού ελέγχουν τις τύχες του κόσμου.
Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα επομένως ευνοεί την μονομερή μεταφορά εξουσίας στους πλουσιότερους εις μάτην της προσπάθειας της Δημοκρατίας να κρατήσει μία… ισορροπία κατανομής ισχύος, η οποία και να μεταφράζεται σε κοινωνική ισορροπία.
Η Δημοκρατία για να αντιμετωπίσει αυτόν τον κίνδυνο έχει θεωρητικά εφαρμόσει ένα πολυπολικό σύστημα τριών ανεξάρτητων εξουσιών, ώστε να κάνει εξαιρετικά δύσκολο στην εξωθεσμική ισχύ που απορρέει από τον Πλούτο, να αναλάβει τον έλεγχο του συστήματος διακυβέρνησης μιας χώρας.
Γι’ αυτό δημιούργησε τις τρεις αρχές στις οποίες στηρίζεται ο θεσμός της Δημοκρατίας, την Εκτελεστική Εξουσία, την Νομοθετική Εξουσία και την Δικαστική Εξουσία. Στην πράξη όμως αυτό τείνει να ακυρωθεί, καθώς τα Πολιτικά Κόμματα, σε όλες τις χώρες, όταν κερδίζουν τις εκλογές είναι και Κυβέρνηση και Νομοθετική εξουσία και στις πιο πολλές χώρες έχουν ως κυβέρνηση το δικαίωμα να ορίζουν την Ανώτατη Ηγεσία της Δικαιοσύνης, επομένως να την επηρεάζουν σε κρίσιμα θέματα.
Εδώ λοιπόν έγκειται το πρόβλημα της Δημοκρατίας σήμερα. Στην πράξη, οι Νομοθετικές και Δικαστικές εξουσίες έχουν περάσει στον έλεγχο της Εκτελεστικής εξουσίας, η οποία αρέσκεται να πηγαίνει στο κρεβάτι με τον άλλο πόλο εξουσίας, τον Πλούτο. Ποιο λοιπόν είναι το φάρμακο απέναντι στην υπερβολική συσσώρευση Πλούτου = Ισχύος;
Οι Μαρξιστές θα σας πουν ότι η λύση είναι να τους πάρουμε τα λεφτά και να τα αναδιανείμουμε. Επειδή λοιπόν το έργο το έχουμε ξαναδεί και δεν είχε Happy End, θα πρέπει να δεχθούμε, ότι ενώ οι Μαρξιστές είναι πολύ καλοί στο να αφαιρούν τον πλούτο, είναι μέτριοι στην αναδιανομή του και τελείως αποτυχημένοι στη δημιουργία του, που είναι και το πιο σημαντικό.
Οι Μαρξιστές μας λένε μονίμως το πώς θα πάρουν τον πλούτο από τους πλούσιους και θα τον μοιράσουν. Ε ωραία, ας υποθέσουμε ότι το έκαναν, αυτός ο πλούτος λοιπόν που πήραν από τους πλούσιους μοιράστηκε με τον ένα τρόπο ή τον άλλον. Μετά τι θα γίνει;Διότι η ζωή και οι ανάγκες της, δεν σταματούν στην ημέρα της διανομής.
Επομένως, χρειάζεται παραγωγή νέου πλούτου για να ξαναμοιράσεις, εάν λοιπόν είσαι αποτυχημένος στην δημιουργία του πλούτου, δεν υπάρχει τίποτε να αναδιανείμεις, τόσο απλά. Ποια είναι λοιπόν η λύση; Η λύση δεν είναι ούτε να καταργήσουμε τον πλούτο, ούτε να φτωχοποιήσουμε τους πλούσιους, γιατί οι πλούσιοι είναι η ατμομηχανή της οικονομίας και χωρίς αυτούς όλοι θα γίνουν φτωχότεροι.
Η λύση είναι ο έλεγχος του Πλούτου = Ισχύος, που σήμερα κινείται ασύδοτα διότι η Δημοκρατία δεν είναι πια Δημοκρατία. Δηλαδή, η ανθρωπότητα πρέπει να επιστρέψει στις θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας που στηρίζεται στους τρεις τελείως ανεξάρτητους πυλώνες ισχύος, χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις.
Πρόσφατα, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο έγινε πολύ συζήτηση για την στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης να υπερφορολογήσει την μεσαία αστική τάξη. Ακούστηκαν πολλά αναθέματα αλλά καμία εξήγηση γι’ αυτή την επιλογή της κυβέρνησης, παρόλο που η εξήγηση είναι σχετικά απλή.
Ο κύριος πολιτικός αντίπαλος αυτής της κυβέρνησης που φαντασιώνεται ότι είναι «Μαρξιστική», είναι η μεσαία αστική τάξη, η οποία στο εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται ως το 90% του Ελληνικού λαού και ως οικονομικό αποτέλεσμα είναι περίπου στο 70% του πληθυσμού.
Η φτωχοποίηση, που ισούται με αποδυνάμωση έως και εξάντληση της μεσαίας αστικής τάξης, έχει την απόλυτη πολιτική λογική για την κυβέρνηση αυτή, που πιστεύει ότι είναι Μαρξιστική και θεωρεί ως εξ ορισμού και αυτονόητο εχθρό της την Αστική Τάξη. Ο Πλούτος λοιπόν και η Εξουσία στην πραγματικότητα αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εξουδετερώνεις αυτόν που φοβάσαι ότι μπορεί να σε πλήξει.
