Αν στον καιρό της “αφθονίας” ο Δήμαρχος έλυνε και έδενε , στον καιρό της “εποπτείας” μάλλον είναι απλά ένας κρίκος μιας αλυσίδας, ο οποίος όμως πρέπει να εμπνέει, να συνθέτει και να ενώνει. Σαφώς το έργο του γίνεται όλο και πιο δύσκολο! Σαφώς και το “εγώ” του πρέπει να δώσει τη θέση του στο “εμείς”!
Ένας Δήμος δε χρειάζεται μόνο το Δήμαρχο για την επίλυση των τοπικών προβλημάτων και τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.
Χρειάζεται και τους δημοτικούς συμβούλους, χρειάζεται και τους κοινοτικούς συμβούλους, χρειάζεται και τους εκατοντάδες υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους , χρειάζεται και τους ενεργούς κατοίκους του Δήμου, χρειάζεται και τους χιλιάδες πολίτες του Δήμου!
Και αν οι αιρετοί πρέπει να φανούν αντάξιοι των υποχρεώσεων τους, να ακούσουν τα μηνύματα των κατοίκων, να διαμορφώσουν και να καταθέσουν ουσιαστικές προτάσεις µε πολιτικό και αυτοδιοικητικό περιεχόμενο, να διοικήσουν με διαφάνεια και να διακριθούν για τη χρηστή διαχείριση και τη δράση τους, οι πολίτες θα πρέπει με τη σειρά τους να αναλάβουν τη δική τους ευθύνη και να συμβάλουν και οι ίδιοι στη βελτίωση της καθημερινότητάς τους π.χ. να μη πετάνε οπουδήποτε σκουπίδια, να μην παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια και σε θέσεις αναπήρων, να μη βγαίνουν με το αυτοκίνητο για να πάνε μέχρι την πλατεία, να μην κλείνουν τις ράμπες αναπήρων, να σέβονται τους πεζούς, να καθαρίζουν το πεζοδρόμιό τους, να μαζεύουν τα περιττώματα των σκύλων τους, να σέβονται τα κατοικίδια των γειτόνων τους, να έχουν περιβαλλοντική συνείδηση, να ενισχύουν τους τοπικούς επαγγελματίες, να μη ζητούν ρουσφέτια, να μη ζητούν ειδική μεταχείριση από το Δήμο, να γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους αλλά και τα δικαιώματά τους.
Εν τέλει ας αποκτήσουμε όλοι μας μια κουλτούρα συνεργασίας στα δημόσια πράγματα! Δήμος με πολίτες που δεν τηρούν τα αυτονόητα δεν έχει μέλλον, όποιον Δήμαρχο και να έχει…