Βγήκε επιτέλους στη σύνταξη. Πήρε το «εφάπαξ» -μικρότερο απ’ ό,τι κάποτε περίμενε- αλλά αρκετό για να πραγματοποιήσει ένα όνειρο ζωής, ένα ταξίδι στους Αγίους Τόπους… Όχι πολύ μεγάλος άνθρωπος, δε φαντάστηκε πως θα ήταν το τελευταίο του…
Θα ήταν μία ακόμη θλιβερή ιστορία ενός συνανθρώπου μας, που λίγοι θα μάθαιναν. Σήμερα τη γνωρίζει ολόκληρη η Ελλάδα και, ίσως, ο κόσμος ως τον πρώτο – μακάρι και τελευταίο – θάνατο στη χώρα μας από το νέο ιό. Και ως έναν από τους ήδη χιλιάδες τέτοιους θανάτους στον πολύχρωμο και πολύστονο πλανήτη μας. Αυτόν που με το πιο σαρδόνιο γέλιο του χλευάζει σήμερα την παγκοσμιοποιημένη εξέλιξη του είδους μας, τη λαμπερή.
Οι θάνατοι από την πείνα, τη λειψυδρία και την εξαθλίωση εκατομμύρια κάθε χρόνο στις ξεχασμένες γωνιές του εφησυχασμού μας. Ο πόλεμος παρών και στον αιώνα του 5G…Η ανασφάλεια και η αγωνία οικείες και σε μας τα χρόνια αυτά της κρίσης. Αλλά ετούτος ο άφατος φόβος, αυτή η μαζική υπόγεια ανατριχίλα, η ανομολόγητη αναμονή του άγνωστου εχθρού, η κατάλυση κάθε δεδομένης βεβαιότητας και η πιθανή κατάργηση κάθε ομαλότητας, αυτή η παγκόσμια απειλή, τι πρωτόγνωρη μαχαιριά στα σπλάχνα του – έτσι κι αλλιώς αιμορραγούντος – «πολιτισμού» μας! Τι εκκωφαντικός τριγμός στα θεμέλιά του αλλά και σε καθενός μας τα εσώψυχα!
Οι γενιές μας μεγάλωσαν με το σύνδρομο του βασιλιά Μίδα. Επιθυμία κυρίαρχη ο χρυσός. Και σήμερα βιώνουμε του Μίδα την περιπέτεια, με άγνωστο τέλος : Σε ένα κόσμο αφθονίας αναγκών και αγαθών ό,τι αγγίζουμε προκαλεί φόβο θανάτου. Και αν του Μίδα τα δάκρυα μεταμέλειας έλυσαν τα μάγια, δεν είναι βέβαιο ότι εμείς έχουμε χρόνο για μεταμέλεια…
Σε μια κοινωνία φιλαυτίας και ατομισμού η λανθάνουσα καχυποψία γίνεται τώρα επιτακτικός όρος επιβίωσης. Σε έναν κόσμο όπου ανταγωνιζόμαστε και διαγκωνιζόμαστε για την επικράτηση και τη βολή ο … χαιρετισμός με τον αγκώνα γίνεται κανόνας της όποιας συμβίωσης. Και η πιο άγρια ειρωνεία ότι και το τελευταίο καταφύγιο του τρόμου, η αγκαλιά, είναι το πιο απαγορευμένο… Στις πολυπρόσωπες πόλεις με τις απρόσωπες σχέσεις εξαπλώνεται ωστόσο μια οξύμωρη αλλά και αμυδρά αισιόδοξη αντιστροφή : Όσο μεγαλώνει η απομόνωση, τόσο ενισχύεται το κοινό των συναισθημάτων…
Είμαστε όλοι περίπου ίσοι απέναντι στον κίνδυνο…Je suis… άνθρωπος…
Η Φρανσουάζ Σαγκάν έγραψε κάποτε ότι μια ευτυχία που περιμένεις είναι μεγαλύτερη από μια ευτυχία που ήρθε. Το ίδιο συμβαίνει και με τη δυστυχία, όπως αυτές τις μέρες καταλαβαίνουμε…
Ή έτσι πρέπει να ελπίζουμε. Ή προσοχή και για πολλούς η προσευχή είναι αυτό που μας μένει. Και ίσως τώρα που τα κορμιά πρέπει να απομακρύνονται όλο και πιο πολύ, ίσως οι καρδιές λιγάκι πλησιάσουν…
