Ο Ρόρι Γκάλαχερ (1948-1995) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς του μπλουζ-ροκ. Μέγας δεξιοτέχνης της ηλεκτρικής κιθάρας με πολλούς και πιστούς θαυμαστές και στη χώρα μας. Δεν ήταν τυχαίο, ότι 40.000 ροκάδες βρέθηκαν στις 12 Σεπτεμβρίου 1981 στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να ακούσουν τον ιρλανδό ρόκερ και να δουν από κοντά τη «Στρατοκάστερ» του να πιάνει φωτιά. Ήταν μία από τις πρώτες ροκ συναυλίες στη χώρας μας, η οποία συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια.
Την εποχή εκείνη η Ελλάδα βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν προ των πυλών της εξουσίας και η λέξη «Αλλαγή» κυριαρχούσε στα χείλη όλων. Η προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη ήταν μάταιη. Έδιναν ένα αγώνα εκ των προτέρων χαμένο.
Ήταν μια ζεστή φθινοπωρινή βραδιά, όταν ο Ρόρι Γκάλαχερ (κιθάρες), Τζέρι Μακ Αβόυ (μπάσο) και Μπρένταν Ο’ Νιλ (ντραμς) ανέβηκαν λίγο μετά τις εννιά στη σκηνή. Ο Ιρλανδός με την πρώτη νότα πήρε το κοινό μαζί του και το απογείωσε. Πολλοί θαυμαστές του δεν δίσταζαν να ανέβουν στη σκηνή εν ώρα συναυλίας για να αγγίξουν το ίνδαλμά τους και να του εκφράσουν την αγάπη τους. Οι άνδρες ασφαλείας είχαν πολλή δουλειά.
Ξύλο έξω από το γήπεδο
Έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ είχαν αρχίσει τα πρώτα επεισόδια. Πρωταγωνιστές, αρκετοί τζαμπατζήδες και οι άνδρες της Αστυνομίας, που άρχισαν να βαράνε στο ψαχνό και να ρίχνουν δακρυγόνα. Πολύ γρήγορα οι δρόμοι της Νέας Φιλαδέλφειας μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης. Η μυρωδιά των δακρυγόνων έκανε αποπνικτική την ατμόσφαιρα και μέσα στο χώρο της συναυλίας.
Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της αστυνομίας οι άνδρες των ΜΑΤ ξαφνικά δέχτηκαν «λιθοβολισμούς από τουλάχιστον 300 εξαγριωμένους ροκάδες». Γεγονός είναι ότι λίγο πριν να τελειώσει η συναυλία, οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης όρμησαν στο γήπεδο. Έκαναν επίθεση στους κατάπληκτους θεατές με γκλομπ και πετούσαν δακρυγόνα. Η κατάσταση σύντομα έγινε ασφυκτική. Η συναυλία διακόπηκε, με τον Γκάλαχερ να φυγαδεύεται από τη σκηνή. Τα πνεύματα οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο και οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν εκτός του γηπέδου. Όσοι ήταν παρόντες κατήγγειλαν ότι τα ΜΑΤ ξυλοκοπούσαν όποιον «μαλλιά μουσικόφιλο» έβλεπαν.
Οι πιο εξαγριωμένοι έστησαν οδοφράγματα στη λεωφόρο Δεκελείας, πίσω από τα οποία έσπαγαν βιτρίνες καταστημάτων και παρμπρίζ αυτοκινήτων. Σύντομα το πεδίο μάχης κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή από τον Περισσό μέχρι και τη Νέα Φιλαδέλφεια. Όταν πια εκτονώθηκε η κατάσταση, είχαν ήδη συλληφθεί 30 άτομα. Τα 23 εξ αυτών δικάστηκαν με τις κατηγορίες της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, της διατάραξης της κοινής ειρήνης, της περιύβρισης αρχής και της πρόκλησης σωματικής βλάβης σε αστυνομικούς. Τα ρεπορτάζ της εποχής συνέκριναν τα επεισόδια με τις «μικροσυγκρούσεις» στη συναυλία των Police την προηγούμενη χρονιά και διαπίστωναν την τεράστια έκταση και ένταση των συγκρούσεων
“Δεν ήθελα να πεθάνω σε ποδοσφαιρικό γήπεδο”
Μια μοναδική περιγραφή για τα γεγονότα μάς δίνει ο ίδιος ο Γκάλαχερ: “Δεν ήξερα από πού έπρεπε να προφυλαχτώ. Μέσα στα παρασκήνια κυκλοφορούσαν κάποια άτομα με αστυνομική στολή που έδειχναν απειλητικοί. Μπήκαμε, λοιπόν, στα γρήγορα μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο. Στην πορεία, όμως, μείναμε από βενζίνη κι έτσι βρεθήκαμε μέσα στη δίνη των επεισοδίων, με τα δακρυγόνα να μας έχουν τσακίσει και να είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίσουμε με τα πόδια. Η συναυλία από μόνης της ήταν εκπληκτική, αλλά και επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να αφήσω τα κόκαλά μου σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε”.
