Δύο χρόνια πέρασαν από εκείνη τη νύχτα του τρόμου. Δύο χρόνια από το έγκλημα που σημάδεψε τη χώρα, που γέμισε τους δρόμους με πορείες, τις πλατείες με δάκρυα και τις καρδιές μας με οργή. Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη πήρε 57 ζωές. Και δύο χρόνια μετά, η αλήθεια θάβεται βαθύτερα από ποτέ.
Η συγκάλυψη έγινε ο κανόνας. Από τις πρώτες ώρες, οι ευθύνες μπαλώθηκαν όπως μπαλώθηκαν οι ράγες, όπως μπαλώθηκε το σάπιο σύστημα που προτίμησε να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές παρά να διορθώσει τα εγκλήματά του. Τα “ανθρώπινα λάθη” ήταν απλώς το πρώτο αφήγημα. Μετά ήρθε η σιωπή. Η γραμμή “λειτουργεί” ξανά, τα μεγάλα λόγια ξεχάστηκαν, οι υποσχέσεις θάφτηκαν μαζί με τις φωνές των οικογενειών που ζητούν δικαιοσύνη.
Και τώρα, το χθεσινό πόρισμα ήρθε να “σφραγίσει” την ατιμωρησία. Οι ευθύνες ρίχνονται σχεδόν αποκλειστικά στον σταθμάρχη. Ο άνθρωπος που βρέθηκε μόνος του σε μία βάρδια που έπρεπε να έχουν τρεις. Ο άνθρωπος που εκπαιδεύτηκε στα χαρτιά, που πετάχτηκε σε μία θέση χωρίς προετοιμασία, μέσα σε ένα σιδηροδρομικό δίκτυο που ήταν ήδη εγκαταλελειμμένο. Ήταν το μόνο λάθος του η αλλαγή της γραμμής ή μήπως το σύστημα είχε ήδη τοποθετήσει τις ράγες προς την καταστροφή;
Τι μετέφερε εκείνο το τρένο; Σύμφωνα με το πόρισμα, χαλύβδινες πλάκες. Αλλά ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτό ήταν όλο; Γιατί δεν έχουμε ακόμα ξεκάθαρες απαντήσεις για το φορτίο του εμπορικού συρμού; Γιατί κανείς δεν μιλάει για τις πληροφορίες που θέλουν επικίνδυνα υλικά να βρίσκονται μέσα σε αυτό; Δύο χρόνια μετά, δεν ξέρουμε την πλήρη αλήθεια. Ή μάλλον, την ξέρουμε, αλλά κανείς δεν έχει το θάρρος να τη φωνάξει.
Οι ένοχοι είναι ελεύθεροι. Η δικαιοσύνη καθυστερεί τόσο, που μοιάζει πλέον με συγκάλυψη. Οι οικογένειες δεν πήραν απαντήσεις, παρά μόνο υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν. Κι εμείς, ως κοινωνία, βουλιάζουμε στην ίδια απάθεια που επέτρεψε να φτάσουμε εδώ.
Δύο χρόνια μετά, το μόνο που άλλαξε είναι ότι μάθαμε να ζούμε με αυτή τη ντροπή. Αλλά δεν πρέπει. Οι νεκροί των Τεμπών δεν ζητούν μόνο μνημόσυνα και κεριά. Ζητούν δικαιοσύνη. Και όσο δεν τη βλέπουμε, το έγκλημα συνεχίζεται.
Ημέρα μνήμης και διεκδίκησης δικαιοσύνης, με χιλιάδες πολίτες να κατακλύζουν το Σύνταγμα, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των οικογενειών των θυμάτων. Η συμμετοχή ήταν μαζική, με πλήθος κόσμου να εκφράζει την οργή και την αγανάκτησή του για την έλλειψη απαντήσεων και την αίσθηση συγκάλυψης που περιβάλλει την υπόθεση.
Η αντίθεση μεταξύ της ειρηνικής διαμαρτυρίας και των βίαιων επεισοδίων αντικατοπτρίζει την ένταση των συναισθημάτων που επικρατούν στην κοινωνία. Από τη μία πλευρά, η βαθιά θλίψη και η ανάγκη για δικαίωση· από την άλλη, η οργή που εκφράζεται με τρόπους που απομακρύνουν από τον αρχικό στόχο. Είναι επιτακτική ανάγκη η ενέργεια αυτή να διοχετευθεί σε ουσιαστικές δράσεις που θα οδηγήσουν στην απόδοση ευθυνών και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς.
Δύο χρόνια μετά, η πληγή των Τεμπών παραμένει ανοιχτή. Η κοινωνία απαιτεί διαφάνεια, απαντήσεις και, κυρίως, δικαιοσύνη. Μόνο τότε θα μπορέσει να επουλωθεί το τραύμα και να προχωρήσουμε μπροστά με την ελπίδα ότι τέτοιες τραγωδίες δεν θα επαναληφθούν.
