Eνας Πρωθυπουργός είναι θεσμικό πρόσωπο και εκ των πραγμάτων όταν μιλά δημοσίως σε μια ξένη χώρα εκπροσωπεί το λαό της δικής του. Για αυτό το λόγο τέτοιου είδους ομιλίες συνήθως είναι πληκτικές και κοινότοπες – στην πραγματικότητα αναζητούν έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή με άξονα πανανθρώπινες αξίες που δύσκολα θα γεννούσε αντιδράσεις ανάμεσα στους πολίτες της χώρας του.
Του Ανδρέα Πετρουλάκη – protagon.gr
Ο Αλέξης Τσίπρας εκφώνησε τον επικήδειο του Κάστρο στο όνομα του ελληνικού λαού. Είναι από τις λίγες φορές που υποχρεωτικά ο λαός είναι συμπαγής ολότητα, άρα ο κομιστής του μηνύματος οφείλει να μην το παραχαράσσει γιατί στην ουσία δεν είναι δικό του – το μήνυμα οφείλει να μην προκαλέσει ρωγμές στο σώμα του λαού. Ποιους Ελληνες λοιπόν εκπροσώπησε ο ηρωικός και πένθιμος επιτάφιος λόγος του Πρωθυπουργού;
Σίγουρα όχι του συντηρητικούς πολίτες της χώρας. Αυτοί δεν είχαν ποτέ καημό για καμία Λαϊκή Επανάσταση, για κανένα οικουμενικό αριστερό όραμα, για κανένα τροχό της Ιστορίας που θα τον γυρίσουν οι καταπιεσμένοι της γης. Οι περισσότεροι δε από αυτούς είναι σίγουρο ότι ανατρίχιασαν με τη σύγκριση που επεχείρησε ο κ. Τσίπρας ανάμεσα στην Επανάσταση του Γένους των Ελλήνων και την Κουβανική Επανάσταση. Εκτός από ιστορικά και αναλογικά άτοπη το πιθανότερο θα την θεώρησαν και ιερόσυλη, αφού το ’21 ήταν η ιδρυτική πράξη γέννησης του έθνους κράτους μας και άρα αφορά την ίδια την υπόστασή μας ως πατρίδας. Στην Κούβα ανατράπηκε ένα αιματοβαμμένο και διεφθαρμένο καθεστώς, η πατρίδα έμεινε η ίδια. Φοβάμαι ότι το ιδανικό της Ελευθερίας που ήταν κοινό στις δύο επαναστάσεις δεν φτάνει να ισορροπήσει τη λυρική ιστορική παραδοξολογία, ασχέτως της μετέπειτα τύχης της καθεμιάς.
Επίσης είναι βέβαιο ότι ο επικήδειος δεν αντανακλούσε τις γνώμες των φιλελεύθερων πολιτών της χώρας μας. Διότι το ιδανικό της Ελευθερίας που ανέτρεψε τον Μπατίστα δεν είναι σύμφωνο με την έννοια της Ελευθερίας που αυτοί έχουν στο μυαλό τους. Αυτοί οι πολίτες δεν ανέχονται να υπάρχουν συστηματικές διώξεις αντιφρονούντων, φυλακισμένοι για πολιτικούς λόγους, φίμωση του Τύπου, κρατικό μονοπώλιο στην ενημέρωση, καλλιτεχνική δημιουργία χειραγωγημένη από το επαναστατικό δίκαιο, Παιδεία (αυτήν που ύμνησε ο Πρωθυπουργός) ιδεολογικό Κατηχητικό. Δεν δείχνουν καμία κατανόηση στην επαναστατική σκοπιμότητα που είναι υποχρεωμένη να στερήσει ελευθερίες για να μακροημερεύσει. Και κανείς τους δεν ενθουσιάζεται από τη μεταλαμπάδευση της επαναστατικής φλόγας στις χώρες της Λατινικής Αμερικής ούτε από τα αποτελέσματα που βιώνουν οι κάτοικοί της. Να είστε σίγουροι ότι αυτή η κοινωνική ομάδα των συμπολιτών μας καταδικάζει απερίφραστα το εμπάργκο των ΗΠΑ, μισεί καθεστώτα τύπου Μπατίστα όπου γης, επιδοκιμάζει τα υψηλού επιπέδου συστήματα Υγείας αλλά δεν θεωρεί υποχρεωμένο τον εαυτό της να διαλέξει εφιάλτη.
Το πιθανότερο ομοίως είναι ότι δεν υπάρχει και κανείς έλληνας ομοφυλόφιλος που αναγνώρισε τις σκέψεις του στο συγκινητικό ξέσπασμα του Πρωθυπουργού. Στις παρακαταθήκες της Κουβανικής Επανάστασης εκείνοι βλέπουν τους φριχτότερους εφιάλτες της μειονότητάς τους. Είναι πολύ πιθανότερο να θρήνησαν νοερά χτες, όσοι γνώριζαν, τον μαρτυρικό Ρεϋνάλντο Αρένα παρά τον νεκρό Κομαντάντε.
Είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς και πόσους νέους εκπροσώπησε ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα. Αυτούς που δεν πρόλαβαν να κολλήσουν στους τοίχους τους τον Τσε και τον Φιντέλ ούτε να συγκινηθούν από την φιλοαριστερή επαναστατική συγχορδία της Μεταπολίτευσης. Αυτά τα παιδιά μάλλον θεωρούν αδιανόητο να υπάρχει χώρα χωρίς ελεύθερο ίντερνετ, χωρίς δορυφορικές κεραίες και ασύρματες συσκευές επικοινωνίας, χωρίς ελεύθερο σινεμά, χωρίς ελεύθερη σκέψη και λόγο, χωρίς πλήρη ελευθερία μετακινήσεων σε έναν κόσμο που διψούν να εξερευνήσουν. Και να την επισκέπτεται και τη δοξάζει στο όνομά τους ο Πρωθυπουργός τους.
Τι μένει; Κάποιοι Aριστεροί ασφαλώς. Και κάποιοι μεσήλικοι κεντροαριστεροί που σίγουρα κάποτε είχαν θαυμάσει τον μυθικό, οραματιστή, ρομαντικό και ανυπότακτο Επαναστάτη. Όμως μάλλον στους περισσότερους είχε ρυτιδωθεί η εικόνα του μαζί με τα πρόσωπά τους. Κι εκείνοι θαύμαζαν τους ήρωες της Δημοκρατίας στη δική μας χώρα (αν δεν περιλαμβάνονται ανάμεσά τους) που έδωσαν άνισο αγώνα να ανατρέψουν μια δικτατορία. Φοβάμαι ότι οι περισσότεροι από αυτούς ούτε εδώ θα βρουν αναλογίες. Ο αντιδικτατορικός αγώνας (των λίγων) στον τόπο μας είχε σκοπό να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία, όχι να φέρει μία καλύτερη ανελευθερία.
Μένουν οι αυθεντικοί κομμουνιστές της χώρας μας. Αυτοί όντως θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με τον Επιτάφιο Θρήνο που εκφώνησε ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που θα προτιμούσαν να φύγει ο Κάστρο άκλαυτος παρά να τον κατευοδώσει εν ονόματί τους ο Πρωθυπουργός.
Φοβάμαι ότι η ραψωδία του κ. Τσίπρα εκπροσωπούσε μόνον τον εαυτό του και έναν σκληρό πυρήνα της δρακογενιάς του. Αν το καλοσκεφτούμε όμως συμβαίνει ακόμα και αυτό; Εκπροσωπεί στα αλήθεια τον πραγματικό εαυτό του αυτός ο ηρωικός αριστερός λόγος; Αντανακλά αυτό που ζούμε στη χώρα μας, υπό την ηγεσία του, ο οραματικός επαναστατικός οίστρος που παρακολουθήσαμε στις οθόνες μας χτες; Περισσότερο φαίνεται αστείο – να δίνει οικουμενική παράσταση ανυπότακτου επαναστατικού φρονήματος ο Πρωθυπουργός του αχρείαστου Μνημονίου και της παράδοσης του δημόσιου πλούτου για έναν αιώνα στους δανειστές. Οχι, ούτε τον σημερινό Τσίπρα εκπροσώπησε ο εξόδιος χαιρετισμός. Μια ξεθωριασμένη εφηβική αυτοεικόνα του μόνο, που φαντασιώθηκε ότι θα αλλάξει τον κόσμο αγκαλιά με τους μύθους της και τώρα βρήκε αφορμή να την ξαναχρωματίσει.
Τελικά είναι θλιβερό. Ο Πρωθυπουργός που ταξίδεψε στην άλλη άκρη της γης για να εκπροσωπήσει ένα λαό, κατάφερε να εκπροσωπήσει μισό Τσίπρα.
Καταπληκτικό!