Δεν υπάρχει χειρότερος πόλεμος από τον εμφύλιο και δεν υπάρχει πιο εγκληματική επιπολαιότητα από την υπεράσπιση πολιτών που σκοτώνουν ή σκοτώνονται από συμπολίτες τους. Επειδή αυτοί οι πολίτες είναι κατά κανόνα φτωχοί, αγρότες και μικροαστοί και θύματα εκείνων που τους σπρώχνουν να σκοτωθούν μεταξύ τους.
Αυτή τη στιγμή στη Βενεζουέλα διεξάγεται στους δρόμους ένας εμφύλιος. Από τη μία πλευρά είναι λαός που υποφέρει από τη φτώχεια και θεωρεί υπεύθυνο το καθεστώς και από την άλλη πλευρά είναι λαός που υποφέρει από τη φτώχεια εξ ίσου, αλλά πιστεύει στο καθεστώς. Στην πράξη, στο δρόμο, αιματοκυλιούνται φτωχοί με φτωχούς. Αυτή είναι η ουσία.
Αυτή την ουσία οι δυνάμεις που μετέχουν στον εμφύλιο είτε έμμεσα είτε άμεσα, αλλά και εκείνες που δεν μετέχουν, την έχουν παραβλέψει και αποσιωπήσει εντελώς. Οι δυνάμεις που εχθρεύονται το καθεστώς για λόγους οικονομικούς και ιδεολογικούς το καταγγέλλουν ως τυραννικό και επιδιώκουν να το ανατρέψουν με κάθε τρόπο. Χρησιμοποιώντας αυτά που μέχρι στιγμής έχουν: Υπηρεσίες, οικονομικά μέτρα και προπαγάνδα. Και το λαό.
Οι δυνάμεις που υπερασπίζονται το καθεστώς για λόγους ιδεολογικούς, οικονομικούς και πολιτικούς, χρησιμοποιούν επίσης αυτά που έχουν: Το κράτος το παρακράτος και την προπαγάνδα. Και το λαό.
Οι δυνάμεις που αντιμάχονται χωρίς να ρισκάρουν τη ζωή τους στους δρόμους κάθονται σε καρέκλες εξουσίας. Είτε στη Βενεζουέλα είτε έξω απ αυτή. Είναι αυτές που φτιάχνουν τα σχέδια και δίνουν τις εντολές. Οι δυνάμεις που παίζουν τη ζωή τους και μετράνε νεκρούς και τραυματίες δεν κάθονται σε καρέκλες εξουσίας. Κάθονται σε φτωχικά σπίτια και σε καλύβες, είτε ανήκουν στους αντίπαλους του καθεστώτος είτε ανήκουν σε δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας.
Ο λαός, αυτό το σύνολο των πολιτών μ αυτό το βαρύ όνομα, είναι πάντα το θύμα. Είναι εκείνος που καλείται να σκοτώσει και να σκοτωθεί από το γείτονά του και το συγγενή του, από τον ομόφυλο και ομόδοξο, από τον ταξικό του αδερφό, την ώρα που όλοι έχουν την ίδια ανάγκη και την ίδια απαίτηση: Ειρήνη, ελευθερία, ευημερία!
Ο εμφύλιος, ο χειρότερος πόλεμος απ όλους, έχει για αντίπαλους στους δρόμους και στα χαρακώματα αυτούς που σωριάζονται καταματωμένοι και νεκροί στους δρόμους και στα χαρακώματα: τους αδύναμους από τους πολίτες. Κανέναν πλούσιο και κανέναν αξιωματούχο. Οι πλούσιοι και οι αξιωματούχοι πληρώνουν το τίμημα της ύπαρξής τους μονάχα σε επαναστάσεις που γίνονται εναντίον τους κι από τις οποίες δεν μπορούν να ξεφύγουν. Ποτέ σε εμφύλιους.
Η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα μιας ιστορίας εμφύλιων. Με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Από όλες τις πλευρές της ιστορίας. Ο τελευταίος στοίχισε στη χώρα περίπου 155.000 νεκρούς. Πολύ περισσότερους από όσους η γερμανική κατοχή. Στοίχισε περίπου 685.000 πρόσφυγες, από τους οποίους 60.000 δεν επέστρεψαν πριν από το 1980. Στοίχισε περίπου 50.000 σπίτια, 240 βιομηχανίες, 1700 σχολεία, 50 νοσοκομεία, 1.500.000 ζώα. Το χειρότερο: Στοίχισε μια οπισθοδρόμηση οικονομική και πνευματική και έναν διχασμό.
Ο διχασμός αυτός δεν αφορούσε ποτέ τους κατέχοντες. Ο πλούτος δεν έχει εμφύλιους και νεκρούς. Έχει μόνο αγώνα τακτικής με νικητές και ηττημένους. Σπανίως αίμα. Τα διαχρονικά θύματα του διχασμού ήταν και είναι οι πολίτες. Ο λαός. Τα μεσαία στρώματα και οι φτωχοί. Αυτοί γίνονται υποχείρια λαοπλάνων, προπαγανδιστών, φανατικών, συμφερόντων και εξουσιομανών. Και αυτοί πληρώνουν πάντα το ψυχικό, οικονομικό και το τίμημα της ζωής.
Η Ελλάδα βρίσκεται, δυστυχώς, ακόμα στα νύχια ενός τέτοιου ανοϊκού εμφύλιου. Κυριαρχούν δυνάμεις που έχουν την αφροσύνη και την εγκληματική επιπολαιότητα όχι μόνο να μην ξορκίζουν, αλλά να προπαγανδίζουν τον εμφύλιο! Μεταξύ του λαού! Επειδή στη χώρα δεν υπάρχουν βασιλιάδες και χούντα, δεν υπάρχουν τάξεις πολυεκατομμυριούχων που κυβερνούν. Κάτι ψιλικατζήδες κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες είναι «ο εχθρός του λαού». Και ξένα συμφέροντα.
Παρ όλα αυτά, άφρονες Έλληνες πολιτικοί, από δω κι από κει, μιλάνε με όρους εμφύλιου, σηκώνουν λάβαρα του εμφύλιου, που ήταν ό,τι πιο απαίσιο έζησε η χώρα, υμνούν σφαγείς από δω κι από κει για ήρωες και ποτίζουν το λαό με το φαρμάκι του εμφύλιου και του διχασμού, την ώρα που ο ελληνικός λαός είναι σχεδόν στη συνολική του οικονομική και κοινωνική υπόσταση ομοταξικός! Μικροαστοί και φτωχοπρόδρομοι.
Σ αυτό το ζοφερό τοπίο, όπου ο εμφύλιος ακόμα αποτελεί τιμή για τους μεν και για τους δε και κανείς δε μοιάζει να ντρέπεται και που το σκέφτεται, οι παρατάξεις χειροκροτάνε ή αποδοκιμάζουν έναν άλλο διχασμένο λαό, που αλληλοσκοτώνεται στους δρόμους μιας άλλης χώρας.
Οι διαδηλωτές κι απ τις δύο πλευρές στη Βενεζουέλα έχουν τις ίδιες μανάδες και μένουν στα διπλανά σπίτια, όσοι δεν είναι και συγγενείς μεταξύ τους. Την ώρα που το καθεστώς και οι αντιπολιτευόμενοι ισχυροί είναι στα σπίτια τους ασφαλισμένοι. Χρησιμοποιώντας και οι δύο τα ίδια αδύναμα θύματα για κρέας στα δικά τους παιχνίδια.
Η αντιπολίτευση έχει βγάλει τους οπαδούς της στο δρόμο, επιχειρώντας να ρίξει τον Μαδούρο. Ο πρόεδρος έχει βγάλει τους δικούς του οπαδούς στο δρόμο για υπερασπιστεί την πολιτική του. Ο Μαδούρο πυροβολεί στο δρόμο το δικό του λαό κι όχι τους πολιτικούς του αντιπάλους και τους πράκτορες της CIA, που κατηγορεί ως υποκινητές. Κανένας δημοκράτης δεν πυροβολεί το λαό. Όσο «παραστρατημένος» κι αν είναι ο λαός. Και κανένας δημοκράτης στον κόσμο δεν μπορεί να δικαιολογεί να πυροβολείται λαός.
Τα θύματα θα τα εκμεταλλευτούν όλοι μέσα κι έξω από την πολύπαθη Βενεζουέλα. Αλλά, όσοι έχουν πολιτική και κοινωνική συνείδηση έχουν χρέος να ξέρουν ότι τα θύματα είναι του λαού. Δεν είναι ούτε της CIA, ούτε της αντιπολίτευσης, ούτε του Μαδούρο.
Η δολοφονία διαδηλωτών δεν είναι αριστερή πολιτική. Ούτε και η άρνηση καταδίκης της. Είναι δείγματα τυφλού φανατισμού και απολιτικού πρωτογονισμού. Είναι επικίνδυνη νοοτροπία που χωρίζει το λαό σε «δικό μας» και «των άλλων». Υποτιμώντας τον. Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός βρίσκεται ακόμα στα νύχια αυτής της νοοτροπίας.
