Μπορεί οι Παραιτηθείτε να μην πέτυχαν το στόχο τους στην Ελλάδα, αλλά θριάμβευσαν στη Γαλλία, όπου τρείς υπουργοί του Μακρόν παραιτήθηκαν! Ο λόγος είναι απλός: Στη Γαλλία το κυρίαρχο σύστημα συντηρεί την ηθική στους πολίτες για να μην απειλείται το ίδιο από μια εκτεταμένη ανομία. Στην Ελλάδα το σύστημα καλλιεργεί την ανομία στους πολίτες για να μπορεί να τους πουλάει «διευκολύνσεις». Είναι η διαφορά μεταξύ ενός κράτους και ενός κράτους- νταβατζή.
Του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη| liberal.gr
Και οι πολίτες; Πώς δέχονται έτσι αδιαμαρτύρητα το ρόλο της εκδιδόμενης; Η απάντηση βρίσκεται σε δυο πανίσχυρους νόμους της φύσης και σε έναν της κοινωνιολογίας: Της συνήθειας, της αδράνειας και της αμορφωσιάς.
Όσοι πιστεύουν ότι στα κράτη της Ευρώπης ή της Αμερικής δεν υπάρχει διαφθορά κάνουν μεγάλο λάθος. Η διαφθορά εκεί είναι πολύ μεγαλύτερη σε όγκο και περιεχόμενο, αλλά όχι σε έκταση. Την κρατάει το σύστημα εξουσίας αποκλειστικά για τα μέλη του.
Δεν είναι θέμα αδηφαγίας που το κάνει να μην τη μοιράζεται με την αστική και τη μικροαστική τάξη. Με το λαό. Είναι κάτι βαθύτερο. Ο λαός πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στους κυβερνήτες του. Για να μπορεί το σύστημα να διαιωνίζεται. Αν δεν έχει εμπιστοσύνη μπορεί να δημιουργηθεί στις τάξεις του ρεύμα αμφισβήτησης και ανατροπής. Αυτό, το εδραιωμένο κράτος δεν το θέλει.
Το μοντέλο δεν είναι νέο. Δεν το γέννησε ο τρόμος μετά τη γαλλική Επανάσταση. Απλώς το εδραίωσε. Γιατί το μοντέλο υπάρχει από την εποχή του Λυκούργου στη Σπάρτη. Η κλοπή δεν επιτρέπεται. Αλλά, ο πολίτης μπορεί να κλέψει. Εάν πιαστεί, όμως, η τιμωρία είναι βαριά και παραδειγματική. Όχι επειδή έκλεψε. Αλλά, επειδή πιάστηκε!
Και, αν στη Σπάρτη το έθος υπήρχε για να εκπαιδεύει στρατιώτες να επιβιώνουν σε κάθε περιβάλλον, στην Εσπερία η ίδια αρχή ισχύει για να επιβιώνει το άρχον σύστημα σε κάθε συνθήκη.
Σε όλη τη Δύση, λοιπόν, η διαφθορά και η κλοπή είναι εγκλήματα, απαγορεύονται και τιμωρούνται. Ωστόσο, οι δυνατότητες να κλέψει ο πολίτης τόσο ώστε να πλουτίσει ή να αναδειχτεί είναι περιορισμένες. Και οι ποινές εξοντωτικές για τη ροή της ζωής του. Το κράτος είναι δρακόντειο. Αντιθέτως, οι δυνατότητες να κλέψουν ή να παρανομήσουν οι αξιωματούχοι και οι κεφαλαιούχοι είναι τεράστιες. Και οι ποινές σε περίπτωση αποκάλυψης, συνήθως χάδια.
Σε όλη την Εσπερία υπάρχουν τρεις πολύ ευδιάκριτες τάξεις. Των πολιτών, των αρχόντων και των κεφαλαιούχων. Και μεταξύ τους υπάρχει μια πολύ σαφής και σχεδόν απαραβίαστη διαχωριστική γραμμή: Η νομιμοφροσύνη.
Ενώ, λοιπόν, η νομιμοφροσύνη είναι σχεδόν ιερή για τους πολίτες, που έτσι την αντιμετωπίζουν, είναι αντιθέτως κουρελόχαρτο για επιλεκτική χρήση για τις άλλες δύο τάξεις. Υπό μια προϋπόθεση. Ότι κανείς από τους προνομιούχους δεν θα συλληφθεί να παρανομεί. Γιατί, όπως και στη Σπάρτη, η κλοπή δεν επιτρέπεται μεν, αλλά επιτρέπεται! Αν σε πιάσουν, όμως, πληρώνεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι παραιτήσεις κυβερνητικών και εταιρικών στελεχών είναι συχνές και αναπότρεπτες από τον Δούναβη και δυτικά. Οι πολίτες πρέπει να πιστεύουν ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο γιατί αν δεν το πιστεύουν η Βαστίλη απέχει μόλις 240 χρόνια και ο Κρόμγουελ κάτι παραπάνω. Και κανείς από τους άρχοντες δεν θέλει να έχει την τύχη των Γάλλων ευγενών ούτε του Άγγλου βασιλιά.
Αυτά φυσικά συμβαίνουν γιατί οι λαοί δυτικά του Δούναβη έχουν χτίσει τα πολιτεύματά τους στα οδοφράγματα με τις μπαγιονέτες. Δηλαδή με αίμα. Και ανέχονται τους άρχοντές τους για όσο οι άρχοντες παριστάνουν εμπράκτως ότι είναι ισότιμοι με τους πολίτες. Με την κλασική αρχή ότι η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια. Πρέπει να φαίνεται και ότι είναι.
Όταν οι άρχοντες βάζουν χέρι στο δημόσιο ταμείο παράνομα και πιάνονται, τα πράγματα αλλάζουν. Η Λεπέν πάει για ανάκριση και τρείς υπουργοί του Μακρόν παραιτήθηκαν, όλοι επειδή κατηγορούνται ότι έπαιρναν λεφτά από τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης παράνομα. Για τον ίδιο λόγο ο βασικός υποψήφιος πρόεδρος Φιγιόν καταστράφηκε λίγο πριν τις εκλογές.
Μα, τα λεφτά της Ένωσης δεν είναι γαλλικά! Λάθος. Πέρα που ένα κομμάτι τους είναι γαλλικό, αν βάζει κανείς χέρι στα λεφτά της Ένωσης, είναι ικανός να βάλει και στα γαλλικά. Απλά και ξάστερα.
Φυσικά, για να αποκαλύπτονται οι λοβιτούρες υπάρχει Δικαιοσύνη που λειτουργεί στο όνομα του λαού. Στην πράξη. Με εξαιρέσεις. Που δεν είναι κανόνας. Επειδή το άρχον σύστημα φροντίζει να λειτουργεί η Δικαιοσύνη για να μπορεί να άρχει όσο πιο ανενόχλητο γίνεται, απολαμβάνοντας τα αγαθά της εξουσίας.
Μ αυτή τη συλλογιστική της διαιώνισης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, δεκάδες υπουργοί και αρκετοί πρωθυπουργοί έχουν παραιτηθεί, μερικοί έχουν αυτοκτονήσει, και δεκάδες στελέχη κρατικών επιχειρήσεων έχουν χάσει τις καρέκλες τους. Με τις απαραίτητες παχυλές αποζημιώσεις φυσικά! Γιατί το σύστημα σε τιμωρεί αν το εκθέσεις, αλλά δεν ξεχνάει ποτέ ότι το υπηρέτησες.
Η διαφθορά, λοιπόν, υπάρχει και μάλιστα σε ογκοδέστατο βαθμό στις δυτικές δημοκρατίες, αλλά όποτε αποκαλύπτεται, ο ένοχος πάει στο σπίτι του ή στον πύργο του. Δεν στρογγυλοκάθεται να κυβερνάει σε καρέκλα. Κι αυτό γίνεται για να διατηρηθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στους νόμους, επειδή χωρίς νόμους δεν υπάρχει κοινωνία. Καμιάς μορφής. Και η εμπιστοσύνη στο υπάρχον σύστημα. Οι παραβάτες είναι δακτυλοδεικτούμενοι.
Μ αυτό τον τρόπο, όμως, οι πολίτες έχουν δύναμη και απαίτηση επί των αρχόντων. Και διατηρούν πάντα την απειλή της παρέμβασης για τα συμφέροντά τους. Επειδή, όπως είπαμε, οι δημοκρατίες τους είναι βαμμένες με αίμα στους δρόμους. Και το αίμα έχει μνήμη.
Στην Ελλάδα, αντιθέτως, το άρχον σύστημα έχει φροντίσει ώστε οι νόμοι να ισχύουν μόνο γι αυτούς που δεν μπορούν να παρανομήσουν, οι οποίοι τους τηρούν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Όχι επειδή τους σέβονται.
Και δεν τους σέβονται γιατί βλέπουν όλο το 24ωρο να παραβιάζονται χωρίς επίπτωση οι περισσότεροι και, κυρίως, να παραβιάζονται ξεδιάντροπα από αυτούς που κυβερνάνε είτε πολιτικά είτε οικονομικά.
Το άρχον σύστημα εδώ ακολουθεί άλλο δρόμο: Καλλιεργεί την παρανομία ώστε να μπορεί να πουλάει μετά τη δραπέτευση, την αποφυγή των επιπτώσεων, το ακαταδίωκτο, τη χάρη, το μπαχτσίσι, το ρουσφέτι στους πολίτες, έναντι ψήφων διαιώνισης τους είδους του. Είναι μια σχέση Οθωμανού Μπέη και ραγιάδων.
Φυσικά, οι κεφαλαιούχοι είναι ξέφραγοι και ακαταδίωκτοι, όπως και το πολιτικό προσωπικό, και μάλιστα συχνά συνέταιροί του.
Οι πολίτες έχουν εκπαιδευτεί τόσα πολλά χρόνια σ αυτό το παραβατικό κλεπτοκρατικό σύστημα και του έχουν επιτρέψει να έχει στερεωθεί τόσο καλά σε θεσμούς και συνειδήσεις, που τους είναι σχεδόν αδιανόητο να το αλλάξουν. Πολύ περισσότερο να το ξηλώσουν. Παράλληλα, έχουν δηλητηριαστεί απ αυτό γιατί καθημερινά είναι υποχρεωμένοι να το ακολουθούν προκειμένου να επιζήσουν. Όσοι σέβονται τους νόμους είναι δακτυλοδεικτούμενοι και αντικείμενα χλευασμού.
Η Δικαιοσύνη είναι από την κορυφή της σχεδόν υποχείριο των κυβερνητών, αφού είναι διορισμένη απ αυτούς, ενώ στα κατώτερα κλιμάκια είναι υποχρεωμένη να ζει εντελώς απροστάτευτη, με το φόβο της ζωής της, από κάθε μορφής κυκλώματα του υπόκοσμου. Ο νόμος είναι σκληρός για τους απροστάτευτους και ελαστικός για τους διαπλεκόμενους.
Μ αυτά τα δεδομένα, δεν είναι τυχαίο που σχεδόν κανείς δεν παραιτείται, αλλά θεωρείται από θράσος μέχρι γραφικό να ζητήσει κανείς την παραίτηση αξιωματούχου ή κρατικού υπαλλήλου ή στελέχους. Φυσικά, για την καθαρότητα των κεφαλαιούχων δεν υπάρχει λόγος!
Και δεν είναι τυχαίο που κυβερνητικά στελέχη σαν τον Καμμένο, τον Κοντονή, τον Γαβρόγλου- για να αναφέρω μόνο τους πρόσφατους- όχι απλώς δεν έχουν συναίσθηση ότι παραβιάζουν βασικούς κανόνες δικαίου, αλλά θεωρούν και δικαίωμά τους να το κάνουν! Καλλιεργώντας την ανηθικότητα για νομιμότητα και νομοθετώντας για να εξυπηρετούν τον κάθε κεφαλαιούχο που δεν ξέρει κανείς υπεύθυνα από πού βγάζει τα λεφτά του.
Ακολουθώντας κατά πόδας την ανήθικη νοοτροπία δεκάδων προκατόχων τους, που ακόμα και καταδικασμένοι ένας- δυο στα μαλακά από δικαστήρια έχουν το θράσος να κουνάνε διδακτικά το δαχτυλάκι!
Το σύνθημα που χρειάζεται η χώρα είναι ξεκουμπιστείτε. Κι όχι μόνο εσείς που κυβερνάτε σήμερα. Αλλά όλοι όσοι κυβερνήσατε μέχρι τώρα. Επειδή σχεδόν όλοι όσοι βλέπουμε στην πολιτική σκηνή είναι αυτοί που έθρεψαν, υπηρέτησαν και γιγάντωσαν το θρασύ νεοοθωμανικό ελληνικό κράτος με νοοτροπία προστάτη. Που μας προσβάλλει.
