Πίστευα πάντα, ότι, στον άνθρωπο, υπάρχει μία έμφυτη τάση να επιβιώνει ως «είδος», δια μέσου της εξάρτησής του από ισχυρές δόσεις «ηθικού μεγαλείου». Είτε ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης ηθικής του είτε ως καριερίστας που βασίζει την σταδιοδρομία του σε έναν ακατάσχετο «θεωρητισμό» που γοητεύει τους αφελείς.
Η Οικολογία, ως τάση και κοινωνικό ρεύμα, αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με τη έξαρση της Βιομηχανικής Επανάστασης, κυρίως όμως, στον 20ο αιώνα, όταν προέκυψαν πολλά προβλήματα με τις επιπτώσεις των επιτευγμάτων της στο φυσικό περιβάλλον. Και υπήρξε, αναμφισβήτητα, ένας από του σοβαρότερους λόγους για να καλλιεργηθεί η περιβαλλοντική και οικολογική συνείδηση στις κοινωνίες.
Στην Ελλάδα όμως, συνέβη ό,τι και με όλες τις «ιδεολογίες» που έφτασαν εισαγόμενες από τον Δυτικό Κόσμο. Ακολούθησαν μια «μεταπρατική» διαδρομή και γι΄ αυτόν το λόγο, εκφυλίστηκαν στην εφαρμογή τους. Όπως ακριβώς, έγινε με τον Σοσιαλισμό και τον Φιλελευθερισμό.
Προσέξτε τώρα, τι γίνεται με την περίπτωση της ρύπανσης του Σαρωνικού. Πέρασαν τόσες μέρες, ξέσπασε πόλεμος στα μίντια για την ολιγωρία της κυβέρνησης και όλοι πια είναι πεπεισμένοι πως η περιβαλλοντική καταστροφή είναι πολύ μεγάλη. Όλοι εκτός από τους Οικολόγους!
Θα έλεγε κάποιος ότι κάθε ιδεολογία παύει να είναι ακτιβιστική, όταν γίνεται εξουσία. Και εφόσον οι Οικολόγοι της Ελλάδας συμμετέχουν στην κυβέρνηση, δεν έχουν και ιδιαίτερο λόγο να αισθανθούν κάποια ευαισθησία. Υπάρχουν όμως και οι υπόλοιποι. Κάτι σαν τους «εξωκοινοβουλευτικούς». Αυτοί, ας πούμε, που πρωτοστατούσαν στις Σκουριές. Ή κάποιοι άλλοι που σκαρφάλωναν σε πλοία. Κάτι άλλοι που καθυστερούν την εκτροπή του Αχελώου, για δεκαετίες…
Τι γίνεται τέλος πάντων, με τους Οικολόγους στην Ελλάδα; Δεν μπορεί να μην βλέπουν τι έχει συμβεί στις αθηναϊκές παραλίες. Τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά, από την ανάληψη πρωτοβουλίας; Γιατί δεν έχουν βγει ομαδικά να επιδείξουν τις εθελοντικές και ακτιβιστικές τους δράσεις;
Νομίζω ότι κάποια στιγμή, το πλήρωμα του χρόνου έχει να μας δείξει πολλά. Είναι θέμα ωριμότητας βέβαια, αλλά πιστεύω ότι θα αποτελεί κατάκτηση, όταν ακούμε για «οικολόγο», «σοσιαλιστή» – εδώ πλησιάζουμε- ή «αριστερό» να αγριεύουμε.
Η υποκρισία είναι γεγονός ότι ψάχνει διέξοδο για να εκφραστεί. Άλλοτε με ιδεολογίες και άλλοτε με συνθήματα. Άλλοτε με αξιακούς κώδικες που γίνονται καταφύγιο για απατεώνες και άλλοτε σε ομογενοποιήσεις ηθικά προνομιούχων «πολιτών».
Για να καταλήξουμε στο τέλος, ότι η μόνη οικολογική πρόβλεψη και η μόνη περιβαλλοντική πολιτική είναι ο απόλυτος σεβασμός στους νόμους και η σωστή λειτουργία των θεσμών. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να διδάξει οικολογικές αξίες στις κοινωνίες, εκτός από την εφαρμογή του Συντάγματος και το δημιουργικό σχολείο.
Όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που μας ζάλισαν με τις «ευαισθησίες» τους, θυμίζουν κάποιους «Χριστιανούς» που πέρναγαν απέξω από το Κολοσσαίο για να λένε μετά ότι γλίτωσαν από τα λιοντάρια. Ενώ στην πραγματικότητα, ήταν από τους πιο πειθήνιους δούλους των Ρωμαίων…
