Η Frankfurter Allgemeine Zeitung σε εκτενές άρθρο της παρουσιάζει και σχολιάζει τη μεγάλη ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, που υπεγράφη μεν επί κυβέρνησης Σαμαρά το 2014, αλλά μέχρι σήμερα συναντά προσκόμματα, τώρα και από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, με αποτέλεσμα να αναβάλλεται η έναρξη του έργου.
«Στην αριστερή κοσμοθεωρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ταίριαζαν ποτέ οι ιδιωτικές επενδύσεις. Οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος προέρχονται ούτως ή άλλως από τον υδροκεφαλικό δημόσιο τομέα, με συνδικάτα που ανθίστανται στα μπόνους παραγωγικότητας και αποτρέπουν τις απολύσεις χρόνια απόντων υπαλλήλων. Για όλους αυτούς οι ιδιώτες επενδυτές στο Ελληνικό είναι ύποπτοι.»
«Τώρα ανθίστανται και οι αρχαιολόγοι που προέρχονται επίσης από τον χώρο της κρατικοδίαιτης γραφειοκρατίας και θέλουν να αξιοποιήσουν τα μέσα που διαθέτουν για να μπλοκάρουν την επένδυση στο Ελληνικό. Το ΚΑΣ χαρακτήρισε τώρα σημαντικά για την αρχαιολογία 30 εκτάρια του χώρου. Μέχρι σήμερα δεν είχε γίνει τίποτα γνωστό για μεγάλους αρχαιολογικούς θησαυρούς στον χώρο του παλιού αεροδρομίου. Οι αρχαιολόγοι εξάλλου δεν ενόχλησαν κανέναν τα τελευταία 60 χρόνια, οπότε προσγειώνονταν και απογειώνονταν εκεί ασταμάτητα τα αεροπλάνα. Για τους επενδυτές η απόφαση σημαίνει ή ότι θα πρέπει να αλλάξουν τα σχέδιά τους ή να προετοιμαστούν για μακροχρόνιες δικαστικές αντιπαραθέσεις.»
«Η απόφαση των αρχαιολόγων», καταλήγει η FAZ, «δεν διευκολύνει καθόλου τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που μόλις είχε αρχίσει να κρατά αποστάσεις από ιδεολογικές θέσεις του παρελθόντος και να προβάλλεται σαν πραγματιστής που θέλει να διασφαλίσει επενδύσεις και οικονομική ευημερία. Ο Τσίπρας θα κατέβει σε εκλογές το αργότερο το 2019, ίσως και το 2018, οπότε ο αντίπαλός του Κυριάκος Μητσοτάκης θα εμφανιστεί ως ο πραγματικός εγγυητής των επενδύσεων και της ανάπτυξης. Τώρα κυκλοφορούν εικασίες για το αν η κυβέρνηση θα στραφεί κατά του ΚΑΣ. Θα προηγηθούν ωστόσο σίγουρα οι αντιπαραθέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ.»
Τελώνες και παραπτώματα
Ο ανταποκριτής του περιοδικού Spiegel στην Αθήνα Γιώργος Χρηστίδης συνοδεύει στο τελευταίο ρεπορτάζ του έναν ελεγκτή της εφορίας στο άχαρο έργο του, μια και «στην ελληνική κοινωνία οι εφοριακοί είναι ανεπιθύμητοι. Τους θεωρούν ανενδοίαστους τελώνες που ταλαιπωρούν κυρίως την εργαζόμενη μεσαία τάξη, ενώ αφήνουν ανενόχλητους τους μεγαλοκαρχαρίες.»
«Πάντως η ελληνική κυβέρνηση αποδίδει μεγάλη σημασία στο έργο των ελεγκτών της εφορίας, επειδή ο εθισμός στη φοροδιαφυγή παραμένει ένας από τους κύριους λόγους της δημοσιονομικής δυσπραγίας. Μπορεί η φοροδιαφυγή να συνιστά για πολλούς Έλληνες αμελητέο παράπτωμα, όμως το ερευνητικό ινστιτούτο DiaNEOsis υπολογίζει ότι κάθε χρόνο διαφεύγουν από το ελληνικό δημόσιο φόροι της τάξης του 6 έως 9% της συνολικής οικονομικής απόδοσης της χώρας. Με άλλα λόγια 32% όλων των εσόδων του δημοσίου. Η φοροδιαφυγή θεριεύει στον τομέα των ελεύθερων επαγγελματιών και της γαστρονομίας.»
Οι Καταλανοί και ο άκαρδος βασιλιάς
Οι αποσχιστικές τάσεις είναι ο ετεροθαλής αδελφός του εθνικισμού και του απομονωτισμού, γράφει σε σχόλιό της η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τον πόθο των Καταλανών για ανεξαρτησία. «Στην Ισπανία ο βασιλιάς Φίλιππος έχασε ένα τμήμα του λαού του και με τη νομικίστικη ομιλία που εκφώνησε ενίσχυσε τον φόβο μπροστά σε μια διχοτόμηση της χώρας του. …Ποια είναι λοιπόν η ορθή απάντηση στο αίτημα των Καταλανών; Ο Φίλιππος δεν την έδωσε αγορεύοντας για την κατάσταση σε συνταγματικό επίπεδο. Ο καλοκάγαθος βασιλιάς του παραμυθιού θα έδειχνε στους υπηκόους του στοργή και σοφία, θα τους μιλούσε για τις τεράστιες κεντρόφυγες δυνάμεις στον κόσμο, για τις επαναστατικές διεθνείς ανακατατάξεις που όντως δημιουργούν μεγάλες απαιτήσεις. Και θα έδειχνε συμπάθεια για τη μια ή την άλλη επιθυμία των αποστατών.»
«Στη συνέχεια θα μπορούσε να τους φέρει σε αντιπαράθεση και με τη σκληρή πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν μπορεί να ζήσει κανείς καλά σε μικρογραφία, όσο δεν ευδοκιμεί το μεγαλύτερο σύνολο, ότι δεν μπορεί να κρύβεται κανείς σε έναν κόσμο όπου το πρόσωπο του καθενός αναγνωρίζεται από ένα κομπιούτερ. Ένα τέτοιο ύφος μπορεί να βοηθούσε στην αλληλοκατανόηση. Μπορεί ο Φίλιππος να μην το έχει αντιληφθεί, αλλά βαθιά μέσα τους οι Καταλανοί, οι Βρετανοί και όλοι οι σχισματικοί νοσταλγούν ακόμα έναν καλοκάγαθο βασιλιά του παραμυθιού.»
