Στο χρονικό διάστημα μεταξύ
13 και 15 Οκτωβρίου, η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα γκρέμιζε το καθεστώς που κυβερνά τη χώρα και ο Βασίλης Λεβέντης ταλαντευόταν αν θα παραιτηθεί από βουλευτής ως ένδειξη θυσίας για να βγει η χώρα από το τέλμα, τελικά αποφάσισε να μη παραιτηθεί, του το ζήτησε η εκκλησία. Τις ίδιες ημέρες, συνέβησαν πολλά ακόμα…
Του Γιάννη Παντελάκη -liberal.gr
Έτσι, δεν βρέθηκε ιδιαίτερος χώρος και διάθεση για αναφορές σ’ έναν ακόμα θάνατο ενός ντελιβερά. Μόνο 25 χρόνων.
Συνέβη στην Ιεράπετρα της Κρήτης αυτή τη φορά, αλλά θα μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε. Άλλωστε οι ντελιβεράδες ζουν κατά εκατοντάδες ανάμεσά μας και συχνά πέφτουν θύματα ενός τροχαίου και γενικότερα των συνθηκών κάτω από τις οποίες εργάζονται. Μέσα σε έξι μήνες, τέσσερις ντελιβεράδες έχουν χάσει τη ζωή τους. Προφανώς δεν είναι ένα θέμα υψηλής πολιτικής για να απασχολήσει λίγο περισσότερο, έστω ελάχιστα, την επικαιρότητα και το πολιτικό προσωπικό. Προέχουν τα προαναφερόμενα, η Ζωή, ο Λεβέντης και άλλοι.
Κάποτε, τα αποκαλούσαν delivery boys, αλλά τα χρόνια της κρίσης το δεύτερο όνομα ακυρώθηκε. Αν παρατηρήσει κάποιος τους ανθρώπους που με μηχανάκια μεταφέρουν δέματα, φαγητά κλπ., θα βγάλει το διόλου ευχάριστο συμπέρασμα πως δεν πρόκειται πια μόνο για παιδιά 20 ή 30 χρόνων. Μεσήλικες αδυνατώντας να βρουν μια απασχόληση, έστω από αυτές των 300 ευρώ (που κάνουν την κυβέρνηση να υπερηφανεύεται πως μείωσε την ανεργία), παίρνουν το παλιό μηχανάκι τους και βρίσκουν απασχόληση – δεν την λες κανονική δουλειά – σε μια από τις χιλιάδες εταιρείες υπηρεσιών. Άνθρωποι 50 ή και 60 χρονών, προσπαθούν να επιβιώσουν μ’ ένα απελπιστικά δύσκολο τρόπο.
Τα σχετικά ανεπαρκή στοιχεία, λένε ότι σ’ αυτές τις υπηρεσίες απασχολούνται περισσότεροι από 22-25.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας. Πριν λίγους μήνες, έγινε μια κινητοποίηση από την οποία αναδείχτηκαν οι συνθήκες με τις οποίες απασχολούνται. Τα μηχανάκια, είναι δικά τους όχι της εταιρείας που τους απασχολεί, συντήρηση, ασφάλιση, καύσιμα από την τσέπη τους. Τα χρήματα που παίρνουν, συνήθως δεν ξεπερνάνε τα τρία ευρώ την ώρα, τα φιλοδωρήματα έχουν μειωθεί, για δώρα και προσαυξήσεις ούτε λόγος, η ανασφάλιστη εργασία κυριαρχεί και εκεί. Είναι εργαζόμενοι παντός καιρού και περιορισμένων δικαιωμάτων.
Ο θάνατος ενός εικοσιπεντάχρονου στην Κρήτη, θα θεωρηθεί, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό, ένα συνηθισμένο δυστύχημα. Από αυτά που έχουμε εθιστεί να δεχόμαστε ότι «συμβαίνουν». Μέχρι το επόμενο, με το οποίο επίσης δεν θα ασχοληθούμε και χωρίς ενδιάμεσα να αλλάξει κάτι που θα περιορίζει το το φαινόμενο . Δείγμα κι αυτό των ιεραρχήσεων που έχουμε κάνει ως κοινωνία και ως πολιτικό προσωπικό. Και η οποία ιεράρχηση δεν περιορίζεται φυσικά στην συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων. Αυτό που παρατηρείται έντονα τα τελευταία χρόνια είναι η «κανονικοποίηση» αρνητικών καταστάσεων. Μας φαίνεται κανονικότητα η ανασφάλιστη ή η κακά αμειβόμενη απασχόληση, μας φαίνεται κανονικότητα να θεωρούμε – και αντίστοιχα να προβάλουμε – δηλώσεις της Κωνσταντοπούλου ή του Λεβέντη και να τις θεωρούμε αξιοσημείωτες…
