«O πραγματικός κλοόουν δε γελάει ποτέ. Το κοινό πρέπει να γελάει.» Λέει ένας από τους ήρωες του Ματέι Βίζνιεκ στο «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος», μια αλληγορική πικρή κωμωδία, που παρουσιάζεται για λίγες ακόμη παραστάσεις στο Θέατρο Άβατον. Και το κοινό, πράγματι, γελάει πολύ αλλά και δακρύζει με την εξαιρετική και ιδιαίτερη απόδοση του έργου από την θεατρική ομάδα ex animo, μέλος της οποίας είναι η συμπολίτισσά μας ηθοποιός, Βασιλική Κούλη. Ταλέντο που ξεκίνησε στους «Ονειρωδούς», την δεκάχρονη πια θεατρική σκηνή της Φιλαδέλφειας- Χαλκηδόνας με δημιουργό και ψυχή την Πελαγία Βουτζουλίδου, η οποία υπογράφει και το ενδυματολογικό κομμάτι της παράστασης στο Άβατον.
Δήμητρα Γ. Νικολοπούλου
Σε ένα απαιτητικό υποκριτικά και επικίνδυνο σκηνοθετικά έργο, σε ένα έργο που προϋποθέτει πείρα σκηνής και κυρίως ζωής τα νέα κορίτσια των ex animo καταφέρνουν να κερδίσουν το στοίχημα. Ανατρέποντας τις φόρμες, νεαρές γυναίκες υποδύονται τους ηλικιωμένους άντρες. Με μεγάλη επιτυχία. Γιατί έτσι κι αλλιώς το έργο πραγματεύεται την αντιφατικότητα της σύγχρονης ζωής και τελικά της ανθρώπινης φύσης. Ακροβατώντας αδιάκοπα ανάμεσα στο κωμικό και την τραγικότητα, είναι μια σπαρακτική –και σπαρταριστή- καταγγελία της λεηλασίας που υφίσταται ο άνθρωπος. Λεηλασίας από το πέρασμα του χρόνου και τη φθορά, από το αγωνιώδες κυνήγι της επιβίωσης αλλά και της καταξίωσης και τη ματαιοδοξία, από τον κανιβαλικό ανταγωνισμό και την κοινωνική υποκρισία, λεηλασία από την ασφυξία του αστικού περιβάλλοντος, την αλλοτρίωση και από την προδομένη ανάγκη για φιλία.
Η ευρηματική σκηνοθεσία και η λιτή σκηνογραφία της παράστασης αναδεικνύουν την υποκριτική άνεση των ηθοποιών, που επιτυγχάνουν θαυμαστή ισορροπία τόσο μεταξύ τους όσο και ανάμεσα στο πλήθος των συναισθηματικών αποχρώσεων που εναλλάσσονται ταχύτατα και πειστικά, ταξιδεύοντας το θεατή αλλά και θέτοντάς του σκληρά υπαρξιακά ερωτήματα: Από το ποια είναι τελικά η πραγματική τέχνη μέχρι το τι αποσκευές παίρνουμε μαζί μας, όταν φεύγουμε για πάντα από την επίγεια σκηνή.
Αν και το έργο του Ρουμάνου συγγραφέα είναι μία παραβολή για την απόγνωση που διαδραματίζεται σε ένα χώρο χωρίς παράθυρα, η παράσταση στο Άβατον δείχνει στο θεατή, κλείνοντάς του το μάτι, μια χαραμάδα φως. Τον παρακινεί να αναζητήσει τον εαυτό του χωρίς την αγωνία της απόρριψης. Να αρπαχτεί όσο είναι καιρός από κάτι που έχει γι’ αυτόν πραγματική σημασία. Έστω ένα κόκκινο μπαλόνι.
Δ.Γ.Νικολοπούλου
