Παρακολουθώντας τη θλιβερή επικαιρότητα του σήμερα όπου η βία ως επιθετική ενόρμηση αντιμετωπίζεται ως προνομιούχο εργαλείο εξουσίας και όχι ως αρχαϊκή μορφή εκδήλωσης πανικού προς την πιθανότητα αφανισμού, βρίσκομαι αντιμέτωπη σε διάφορες τράπεζες συζήτησης και προσέγγισης του θέματος και δυσανασχετώ συνειδητοποιώντας ότι η ελληνική κοινωνία κυριαρχείται πρωτίστως από εικόνες του παρελθόντος παρά από τις ελπίδες του μέλλοντος.
Το ακανθώδες θέμα της βίας αναφέρεται από τον Πλάτωνα, μέχρι και κάθε σημερινό Έλληνα όπου ενώ θεωρείται ότι συζητείται με σύνεση, τελικά παρατηρείται αμηχανία στο συντονισμό της πράξης καταπολέμησης της. Κι αυτό κατά την προσωπική μου άποψη επίκειται σε μια προνεωτεριστική συνοχή της κοινωνίας που οι προκαταλήψεις κυριαρχούν και οι συμπεριφορές υποθάλπονται
χωρίς ανοχή σε οποιαδήποτε υπέρβαση προκειμένου να κυριαρχήσει το μέλλον στο παρόν.Θα μπορούσαμε να στηριχτούμε στη μεγάλη πολιτισμική εξήγηση της βίας όταν ανά τους αιώνες ο Έλληνας βρισκόταν σε κατάσταση διωγμού από κάθε λαό αριστερά, δεξιά και κοντά του με αποτέλεσμα τη δυσπιστία και συχνά την ενοχοποίηση κάθε
ξενικού στοιχείου.Όταν όμως ενημερωνόμαστε για τη σταθερά μικρή εξέλιξη της πορείας ανάκαμψης κάθε θύματος βίαιης συμπεριφοράς, η στήριξη και υποστήριξη του εθνικισμού εισέρχεται με παραλήρημα αρχέγονης αυτοδυναμίας και ανωτερότητας, και τροφοδοτεί πλούσια τη συναισθηματική έξαρση. Ίσως μας είναι πιο εύκολο να μισήσουμε τον εχθρό παρά να αγαπήσουμε τον
συνάνθρωπο, είναι όμως και το πιο αξιοπρεπές της δημοκρατικής και φιλελεύθερης κοινωνίας μας; Τα σημερινά άλυτα προβλήματα της κοινωνίας είναι κυρίως αυτά που πρέπει να γίνουν τα θεσμικά προπύλαια του συμβιβασμού και να ανατρέψουν την αδιαφορία στη δυσπραγία του καθήκοντος. Ο εξτρεμισμός ως κοινωνικοποίηση πρέπει να αντιμετωπιστεί με στεγανές διαδικασίες ώστε να μην επιτραπεί η βίαιη αλλαγή των
συνθηκών ζωής που αποφέρουν ψυχικό και σωματικό αποπροσανατολισμό.Ο λαός αντιλαμβάνεται την αγάπη, το μίσος, το δίκαιο και το άδικο χωρίς επιχειρήματα. Ο καθαρισμός της κοινωνίας από το κάθε μίασμα θα συντελέσει στην μείωση της επιθετικότητας και στην ενίσχυση της ανθρώπινης επικοινωνίας και συνύπαρξης. Η Δημοτική Αρχή καλείται σήμερα να γίνει ο πρώτος αρωγός για την ευημερία του τόπου μέσω προγραμμάτων ενίσχυσης και υποστήριξης των δημοτών.
Αλλά και οι σημερινοί άρχοντες πρέπει να καλούνται ως διαμεσολαβητές να υποστηρίξουν μια νέα συνθετική τάξη επανένωσης και στήριξης της κοινωνίας που υποφέρει.
Στυλιανή Γερολυμάτου (M.Sc) – Ψυχολόγος
