Δεν πίστευα ότι θα ξανάκουγα ποτέ τέτοιο αφορισμό:
« Όποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος »!
Ο αφορισμός προερχόταν από τον τελευταίο ίσως νοσταλγό μιας εποχής και μιας πολιτικής λογικής που όλοι θα θέλαμε να μπορούμε να ξεχάσουμε. Και από την άποψη αυτή αισθάνθηκα τυχερή που είδα από κοντά ένα είδος υπό εξαφάνιση!
Έστω και είδος αποτρόπαιο…
Επί της ουσίας όμως ένιωσα συντριπτική ενοχή. Όχι τόσο επειδή συμμετείχα σε μια τέτοια συζήτηση , όσο επειδή επιτρέψαμε να πιστεύουν ότι θα έπρεπε να φοβόμαστε το λύκο!….
«‘Όποιος βγαίνει από το μαντρί » , νοσταλγέ του επαράτου παλαιοκομματισμού, δεν τον τρώει ο λύκος.
Όποιος βγαίνει από το μαντρί απλώς δεν είναι πρόβατο!
Οι φορείς συλλογικής έκφρασης και δράσης, όπως είναι τα κόμματα ή οι δημοτικοί συνδυασμοί, θα έπρεπε να είναι πρώτα από 
όλα κοινωνίες πολιτών , δηλαδή κοινωνίες ανθρώπων και συνανθρώπων. Σε αυτές θα έπρεπε να εισέρχεται κανείς από υψηλό αίσθημα ευθύνης και όχι από ιδιοτελή ανάγκη αμύνης…
Να εισέρχεται, αναζητώντας να μοιραστεί αγωνίες και όχι να εξασφαλίσει ευκαιρίες…
Προσδοκώντας να προσφερθεί και να προσφέρει και όχι να διευκολυνθεί σε ό,τι τον συμφέρει.
Αλλά αυτά στις κοινωνίες πολιτών…
Στα κοπάδια των αμνών συμβαίνουν άλλα…
Σαν αυτά που οδήγησαν την πατρίδα μας στο 2013…
Στην πατρίδα μας, λοιπόν, το 2013 δε φοβάμαι πια το λύκο…
Τους τσοπάνηδες φοβάμαι…
Και κυρίως τα τσοπανόσκυλα…
Το ΜΑΝΤΡΙ φοβάμαι…
Γιατί – αλλοκότως – είναι ακόμη εδώ…
