Πώς το έφερε η κουβέντα σε μια γιορτή τις προάλλες και ανέφερα ότι καταπιάστηκα τελευταία με την Απολογία του Σωκράτη… Ταπεινωμένος γιατί έφτασα 32 να «ανακαλύψω» αυτό το κείμενο που γράφτηκε στη γλώσσα μου, ζοριζόμουν να εξηγήσω πόσο δυσνόητα και μαζί απλά, καθημερινά νοήματα περικλείονται στο λόγο ενός ανθρώπου που αψηφά το θάνατο και πάει καταπάνω του, πόσο εύκολα έπεσα στη γλυκιά παγίδα της απλότητας της φι22λοσοφίας που όμως δεν ήταν παρά μόνο η αρχή της, αλλά και πόση δουλειά και διάβασμα χρειάζεται ακόμα ώστε να καυχηθώ μια μέρα ότι δεν ξέρω τίποτα.
Το θέμα ήταν άλλο όμως:
Με την έντονη συζήτηση ενοχλήσαμε τον κλασικό ψιλοσουρωμένο μπάρμπα των γιορτών (όλοι θα χετε δει, δεν μπορεί). Ξέρετε, αυτόν που θα μπορούσε να δείρει τη γυναίκα του και να σπάσει την τηλεοράση αν δεν… κέρδαγε ο γαύρος, και που το σύμπαν του κλωνίζεται στην ιδέα ότι θα φτάσει μισή ώρα αργότερα στην πολύ σημαντική δουλειά του γιατί πάλι έχουν απεργία τα λεφορεια και τα τραίνα.
Να ‘ούμε…
Αυτόν που ξέρουμε πως κούνησε πράσινη σημαία αλλά θα κούναγε και μπλε και κόκκινη, και την αχλαδιά άμα λάχαινε, ανάλογα με τον καιρό και το συμφέρον, και που στα παιδιά του εξασφάλιζε πάντα τα καλύτερα…
Εκτός ίσως από τον πατέρα τους…
Ε, αυτός ο τύπος ζήτησε να πάψουμε για να ακούσει αν ήταν πέναλτυ…
Η σύντομη κουβέντα που ακολούθησε λίγη σημασία έχει και φυσικά νόημα δε βγήκε…
Μπορεί, βέβαια, όλα αυτά να φαίνονται υπερβολές, να τον αδίκησα και αναίτια να με εξόργησε. Αλλά δεν του το συγχωρώ ότι δεν άκουγε. Δεν θέλει, διάολε, καμιά ιδιαίτερη μόρφωση, γαλλικά και πιάνο για να το ράψεις, έστω προσωρινά, και να δεις ή να προσπαθήσεις να καταλάβεις πού το πάει ο άλλος. Με τις μισαλλοδοξίες και τον αμανέ ψηλά φτάσαμε να καμαρώνουμε αιρετούς συμπολίτες μας να χαστουκίζουν και να προσβάλλουν γυναίκες, να υποκινούν ηθικά το έγκλημα και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο γάιδαρος πετάει…
Ευθαρσώς απαντούμε πως δεν πετάει και πως για το σεβασμό μας απαιτούμε εχέγγυα…
