aek-live.gr
Η νύχτα έχει απλώσει τα πλοκάμια της με αγριάδα παίζοντας ερωτικά παιχνίδια με την ψυχή μας… Βρέχει… Η απέραντη ομορφιά της Νέας Φιλαδέλφειας, της πιο όμορφης γειτονιάς του κόσμου, δένει σαν παραμύθι μαγικό με την βρόχινη μοσχοβολιά…
Ο Οδυσσέας στριφογυρίζει στο κρεββάτι ανήσυχος… Ο Στράτος έχει παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα έχοντας προλάβει πριν αφεθεί, να ζωγραφίσει στο χέρι του με στυλό τα μαγικά γράμματα της ζωής μας…
Πηγαίνω κάθε νύχτα και ψάχνω τα χέρια του για να δω αν θα ξεχαστεί… Είναι πιστός όμως στο ραντεβού με τα δικά του τατουάζ.
Σηκώθηκα χθες για να πω απλά σε όλους πόσο όμορφο και αγνό είναι να την αγαπάς…
Το κουρνιαχτό του παιδιού μου στο Περιστέρι εκεί που η ΑΕΚ δεν έβαζε ένα γκολ για να σωθεί, δεν θα το ξεχάσω… Ποτέ στην ζωή μου. Η αγωνία ζωγραφισμένη στον άτακτο χτύπο της καρδιάς του… Κι ο άλλος να τριγυρνά ανέμελα και να αποσπά την καταραμένη μοίρα μας, φορώντας κι αυτός κιτρινόμαυρα χωρίς να καταλαβαίνει όμως τι γίνεται γύρω του για να μπορέσει τουλάχιστον να εξηγήσει τα σκυθρωπά πρόσωπα…
Μόλις την περασμένη εβδομάδα τρέχαμε χαμένοι στον ορίζοντα του πάθους μας για να γλυτώσουμε το μανιασμένο χαστούκι και τα δακρυγόνα που έπαιζαν με την πληγή της ψυχής μας…
Θυμάμαι στην ηλικία του με έτρεχε ο πατέρας μου στο Σύνταγμα για να συναντήσουμε την υπόλοιπη Ελλάδα που ήταν τότε όλη ΑΕΚ και να πανηγυρίσουμε την πρόκριση των παιδιών του Φράντισεκ Φάντροκ επί της ΚΠΡ.
Ο τότε Μπουγαϊδης ήταν ο Λάκης Νικολάου και ο τότε Κουτρουμπής ο Πέτρος Ραβούσης…
Ήταν 15 Φλεβάρη, πριν από πέντε χρόνια όταν με γέμισαν με διάφορες ουσίες πάνω σε ένα τελάρο πριν πάρω την τελευταία ανάσα, την τελευταία ίσως της ζωής μου… Θυμάμαι το ναρκωτικό να μου ζαλίζει το μυαλό και πριν σταματήσουν επιτέλους να τρέμουν να πόδια μου να προλαβαίνω να σκεφτώ τρία πράγματα και να τα σιγοψιθυρήσω στον εαυτό μου πριν ταξιδέψω… Γιώργος, Στράτος, ΑΕΚ. Με αυτή την σειρά. Να ήταν, αν έμπλεκε το πράγμα η ΑΕΚ η τελευταία λέξη και σκέψη της ζωής μου…
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 που λέτε λοιπόν σκαρφάλωσα σε ένα δέντρο στην άλλη άκρη της γης, χωρίς ιντερνέτια και προχωρημένες μορφές επικοινωνίας και άρχισα να ψάχνω για να βρω αδέρφια μου ανάμεσα σε ουρανοξύστες και χαμηλόστεγα σπίτια στη Νέα Υόρκη… Ήταν το AEK LIVE του τότε…
Κλείνω το άλμπουμ των αναμνήσεων και βλέπω τον Τζιμμάρα να μου χαμογελάει και τον Θείο τον Λουκά να πίνει καφέ στο σπίτι μου…
Θυμάμαι τους λυγμούς στο αντίο του Μολότοφ σε εκείνο το δωμάτιο του Whitestone στο ίδιο σημείο όπου ο αυτόματος τηλεφωνητής έπαιζε αδιάκοπα τα νέα της ΑΕΚ για τα ξενιτεμένα αδέρφια… Δεν ήταν χθες… Ήταν χθες…
Η άγνωστη κυρία στις μπροστινές θέσεις της αίθουσας μου χαμογέλασε. “Ήταν τόσο απλά και συναισθηματικά αυτά που έλεγες κι ας μην πρόλαβες να τελειώσεις. Σε ευχαριστώ…” μου είπε.
Ήθελα να πω και για το προσφυγάκι τον παππού μου που έπαιζε στην πρώτη ομάδα βόλεϊ της ΑΕΚ τότε στα 1932, αλλά τι σημασία έχουν αυτά θα μου πείτε…
Ήθελα να περιγράψω και για το δάκρυ που δρόσιζε το μάγουλο μου όταν πρωτοσυνάντησα την πατρίδα μου, την Βλάγκα, το Yenikapi, αλλά κι αυτό τι σημασία έχει…
Γύρισα σπίτι “σκοτωμένος” με τον εαυτό μου και έτρεξα στα παιδιά μου να τους ζητήσω συγγνώμη… Ο μικρός κοιμόταν του καλού καιρού, ο μεσαίος χάζευε με κλειστά μάτια τα καινούργια του τατουάζ με πιο μεγάλα τα γράμματα αυτή την φορά για να φαίνονται καλύτερα και ο μεγάλος στην άλλη άκρη του πλανήτη αγωνιούσε κι αυτός μάλλον για το πως θα βγει από τον κυκεώνα των τόσων προβλημάτων αυτή η ομάδα που του έμαθα να λέει και να νιώθει ότι είναι η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου, μεγαλύτερη και από τους New York Yankees.
Βρέχει έξω… Η μυρωδιά από το τσιμέντο που μοσχοβολάει δροσιά, σαγηνεύει και ηρεμεί την σκέψη μου… Είμαι στους Άγιους τόπους… Χαλάλι σου που τα παράτησα όλα για σένα και ήρθα να σε συναντήσω και να ζήσω κοντά σου. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι… Από μικρός ήξερα ότι δεν θα ένιωθα ποτέ όπως νιώθω για σένα…
Μάλλον ήταν το κλάμα του παππού όταν έβαζες γκολ… Μάλλον αυτό το έμβλημα που το κοιτούσα και χανόμουνα στις φτερούγες του. Μάλλον εκείνο το γκολ του Τάσου στην παγωμένη Μόσχα. Μάλλον ο πατέρας μου που μου έλεγε “ασχολήσου επιτέλους με τίποτα άλλο. Τζάμπα θα πάει η ζωή σου. Αμάν πια με την ΑΕΚ. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στην ζωή”.
Εντάξει ρε μπαμπά υπάρχουν… Αλλά πιο όμορφο πράγμα από αυτήν δεν υπάρχει ...
ΑΕΚ σε αγαπώ
