Πάντα δεχόμουν στο σπίτι Couchsurfers ξέρεις αυτούς τους τυπάδες που γυρίζουν με ένα backpack τον κόσμο και κοιμούνται από καναπέ σε καναπέ. Μου άρεσε αυτή η κουλτούρα του να φιλοξενείς άτομα που μεταφέρουν στο σαλόνι σου εμπειρίες και ιστορίες από όλον τον κόσμο. Γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, είχα μια παρέα τα βράδια, έκανα φίλους, γνωστούς, one night stands… Και μετά ήρθε η κρίση, η ανεργία, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, τα τηλέφωνα από την ιδιοκτήτρια που ζητούσε το νοίκι, τα κουδούνια από τη διαχειρίστρια που ζητούσε τα κοινόχρηστα, τα e-mails με βιογραφικά που έμεναν αναπάντητα. Με λίγα λόγια η απόγνωση.
Πάει πάνω από χρόνος που ένας φίλος που ζει στο εξωτερικό θα μου έλεγε για ένα site σαν το Couchsurfing με τη διαφορά του ότι αντί να φιλοξενείς τους τουρίστες στον καναπέ σου, τους νοικιάζεις το δωμάτιο ή το διαμέρισμά σου με τη βραδιά. Λίγο επικίνδυνο και παράνομο αν σκεφτείς ότι θα υπενοικίαζα το σπίτι μου, ενώ το συμβόλαιο μου το απαγορεύει, και θα έβγαζα λεφτά χωρίς να τα δηλώνω στην εφορία. Φαινόταν όμως η σωτηρία μου. Και το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή το κάνει όλος ο πλανήτης εκμεταλλευόμενος τις περισσότερες φορές κενά ή έλλειψη νομικού πλαισίου, μάλλον με έκανε να ξεπεράσω όσα ηθικά διλήμματα μπορεί να είχα. Πήρα το ρίσκο -κρυφά από την ιδιοκτήτριά μου που ελπίζω επειδή είναι 75 χρονών να μην έχει πρόσβαση στο ίντερνετ και να διαβάζει- έφτιαξα ένα προφίλ, έβαλα κάποιες φωτογραφίες του δωματίου μου που θα νοίκιαζα, έγραψα μια περιγραφή και δυο μέρες μετά είχα το πρώτο μου αίτημα από ένα ζευγάρι για να νοικιάσουν για 2 νύχτες το δωμάτιό μου. Ήταν τα πιο γρήγορα 50 ευρώ της ζωής μου. Όλα πήγαν τέλεια. Καθάρισα το σπίτι, έστρωσα το κρεβάτι, τους είχα καθαρές πετσέτες, καφέ, τσάι, μαρμελάδες για το πρωινό, λίστες με όσα τους προτείνω να δουν στην πόλη, μια σωστή οικοδέσποινα κατά τα πρότυπα του site.
Όσο οι τουρίστες έφευγαν ευχαριστημένοι κι άφηναν θετικά σχόλια στο προφίλ μου, τόσο οι κρατήσεις αυξάνονταν μαζί με το ποσό που έβλεπα στο λογαριασμό μου. Σιγά σιγά ξεπλήρωσα τα νοίκια, σταμάτησα να αποφεύγω τη διαχειρίστρια και έβαλα σε μια σειρά τους λογαριασμούς που χρωστούσα. Είχα σωθεί. Κι εκτός από αυτό ξέφυγα κι από την αδράνεια της ανεργίας. Συνεχώς είχα κάτι να κάνω. Ετοίμαζα το σπίτι, συναντούσα τους επισκέπτες μου για να τους δώσω τα κλειδιά, ήμουν εκεί για να τους αποχαιρετήσω, απαντούσα σε mails από την πιο χαζή έως την πιο σημαντική ερώτηση, απέκτησα δηλαδή μία full time απασχόληση με μεγάλη δέσμευση κι ευθύνη.
Ναι δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτή τη διαδικασία. Υπάρχει και δέσμευση και ευθύνη και αβεβαιότητα και σιχαμάρα. Τα λεφτά ποτέ δεν είναι σίγουρα. Το καλοκαίρι η ζήτηση αυξάνεται, όμως το χειμώνα κανείς δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει ότι θα έχεις κρατήσεις. Επιπλέον, είσαι συνεχώς δεσμευμένος. Να ανταλλάξεις τα κλειδιά για το check in και το check out είτε αυτό είναι 3 τα ξημερώματα είτε 7 το πρωί είτε Πέμπτη βράδυ πάνω την ώρα της συναυλίας που περίμενες καιρό. Επίσης ας το παραδεχτούμε, σε κανέναν δεν αρέσει να καθαρίζει, πόσο μάλλον βρομιές άλλων… ειδικά αν γεμίζουν τον τοίχο με μύξες παντού (μπλιαχ) ή κατουρούν έξω από την λεκάνη, όπως μου είχε κάνει μία φορά ένας Σουηδός.
Στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτική με το να λέω στους φίλους μου τι ακριβώς κάνω. Όταν άρχιζα να τους εξηγώ άλλοι έδειχναν να με «λυπούνται» που έχω φτάσει σε αυτήν την κατάσταση να νοικιάζω το σπίτι μου προκειμένου να ζήσω, ενώ άλλοι έβρισκαν ιδιοφυή την πατέντα και έμπαιναν στην διαδικασία να φτιάξουν και οι ίδιοι προφίλ.
Αν μπεις στο εν λόγω site πλέον είναι τόσο διαδεδομένο και στην Αθήνα που κάνει τους ξενοδόχους να γκρινιάζουν ότι χάνουν πελατεία. Όμως στην πραγματικότητα ποιος από αυτούς που ταξιδεύουν για να μείνουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με 80 ευρώ με όλες τις ανέσεις, θα μοιραζόταν ένα διαμέρισμα με έναν άγνωστο για 25; Απευθύνεται λοιπόν σε διαφορετικό κοινό που δεν έχει την δυνατότητα να πληρώσει ένα ακριβό ξενοδοχείο για να ταξιδέψει και ψάχνει πιο φτηνές λύσεις. Άρα κατ’ επέκταση με το να του προσφέρεις μια φτηνή λύση τον κάνεις να επισκεφτεί τη χώρα σου κι άρα βοηθάς με αυτόν τον τρόπο τον τουρισμό, αυξάνοντας τους low budget τουρίστες. Με βάση τα στατιστικά μάλιστα το 2012 καταγράφηκε 380% αύξηση των τουριστών που ήρθαν στην Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο.
Όσο για την ιδιοκτήτρια; Ακόμα ζω με τον φόβο ότι θα μου χτυπήσει το κουδούνι να με πετάξει έξω. Αν και είμαι σίγουρη ότι τελικά θα προτιμάει να υπενοικιάζω το δωμάτιο και να της ξεπληρώνω το νοίκι παρά να αναγκαστώ να φύγω από το σπίτι και να της μείνει άδειο έχοντας μάλιστα αφήσει κι απλήρωτα νοίκια.
