Είναι ωραίο, να παρακολουθείς κάποια γεγονότα, να τα καταγράφεις στη μνήμη σου και σε βάθος χρόνου να τα ξανά θυμάσαι, θέλοντας να βγάλεις (ίσως) χρήσιμα συμπεράσματα. Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αυτή η κλισέ φράση επιβεβαιώνεται και με το περιβόητο γήπεδο της ΑΕΚ. Ένα project που ήταν «σίγουρο» πριν τις τελευταίες εκλογές, και μετά για κάποιον λόγο, το τοπίο έγινε θολό.
Το σκηνικό στην περίπτωση μας είναι κάπως έτσι (διορθώστε με αν κάνω λάθος): ένα άδειο οικόπεδο της ΑΕΚ, ένα παραμελημένο άλσος και μια σχεδόν νεκρή αγορά στην Νέα Φιλαδέλφεια. Σε αυτό λοιπόν το ομολογούμενος λυπηρό σκηνικό, τα πράγματα δρομολογούνται να γίνουν κάπως έτσι (πάλι, διορθώστε με αν κάνω λάθος): ένα νέο γήπεδο της ΑΕΚ, 3 στρέμματα «κομμένα» από το άλσος, νέες θέσεις εργασίας και πιθανή τόνωση της αγοράς στην ευρύτερη περιοχή.
Αν γίνει το γήπεδο, κάθε εβδομάδα χιλιάδες κόσμου θα πηγαίνουν στην Νέα Φιλαδέλφεια. Ακόμα και ένα… πακέτο τσιγάρα να αγοράσουν ο καθένας από αυτούς, από τον περιπτερά της περιοχής, γίνεται εύκολα κατανοητό, ότι μάλλον κερδισμένος θα είναι ο περιπτεράς που τώρα ψάχνει τους πελάτες με το «κιάλι».
Εδώ σημειώστε και κάτι ακόμα: για όσα δέντρα κοπούν από το πολυσυζητημένο άλσος, θα φυτευτούν άλλα δέντρα πολλαπλάσια σε αριθμό, σε άλλη έκταση, στον ίδιο δήμο. Υπάρχει βλέπετε και μια έννοια την οποία δείχνουν να αγνοούν, όσοι παθιάζονται και είναι αντίθετοι σε τέτοια έργα. Είναι τα «ανταποδοτικά οφέλη».
«Ναι, αλλά το γήπεδο θα το διαχειρίζεται ο επιχειρηματίας», φωνάζουν κάποιοι. Και ποιος να το διαχειρίζεται ωρέ παιδιά; Αυτός τυχαίνει να είναι πρόεδρος της ΑΕΚ στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αυτός θα το διαχειρίζεται. Αν ήταν ο Γιάννης πρόεδρος της ΑΕΚ, θα το διαχειριζόταν ο Γιάννης. Αν ήταν ο Βαγγέλης πρόεδρος, θα το διαχειριζόταν ο Βαγγέλης. Και πάει λέγοντας.
Για όσους έχουν καλή μνήμη όμως, η ιστορία επαναλαμβάνεται, που λέγαμε και πιο πάνω. Πριν μερικά χρόνια, σε θέση αντίστοιχη με την ΑΕΚ ήταν ο Παναθηναϊκός, που ήθελε να χτίσει το καινούργιο του γήπεδο στον Βοτανικό. Και τότε το εγχείρημα φαινόταν αρχικά ότι θα πάρει σάρκα και οστά, μακέτες δημιουργήθηκαν, παρουσιάσεις έγιναν. Τελικά, βρέθηκαν και τότε περίπου 100 άτομα που έκανα προσφυγή, διότι όπως υποστήριζαν η περιοχή λειτουργούσε ως… υδροβιότοπος για κορμοράνους. Η διαδικασία «κόλλησε» και οι κορμοράνοι… τελικά σώθηκαν. Η συγκεκριμένη έκταση παραμένει σήμερα ένας σκουπιδότοπος, χωρίς ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Θα είχε ενδιαφέρον, να μας πουν αυτοί οι 100 άνθρωποι που είχαν μπλοκάρει τότε το νέο γήπεδο των Πρασίνων, αν αισθάνονται ικανοποιημένοι σήμερα, με την τωρινή εικόνα της περιοχής.
Βεβαίως -για να τα λέμε όλα- το τότε project του Παναθηναϊκού συμπεριελάμβανε και την δημιουργία εμπορικού κέντρου, δίπλα στο γήπεδο. Θα μου πείτε «από τον σημερινό σκουπιδότοπο, ακόμα και γήπεδο «πακέτο» με εμπορικό κέντρο, καλύτερα θα ήταν για τον Βοτανικό». Έλα ντε. Στην περίπτωση της ΑΕΚ πάντως, τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά, αφού δεν θα δημιουργηθεί κάποιο εμπορικό κέντρο. Μιλάμε για το γήπεδο, μόνο.
Όλοι αυτοί που «εμφανίζονται» κατά καιρούς και προσπαθούν να μπλοκάρουν αντίστοιχα εγχειρήματα, δεν έχουν… αδυναμία μόνο στα γήπεδα. Ως κάτοικος των Νοτίων Προαστίων, θέλω να θυμίσω και μια άλλη περίπτωση, σχετική και άσχετη ταυτόχρονα. Την περίπτωση της Μαρίνας Φλοίσβου. Ένας χώρος πλήρως ανεκμετάλλευτος πριν το 2007, όταν και έγινε η ανάπλαση του.
Και τότε είχαν εμφανιστεί κάποιοι ενάντια στην ανάπλαση. Φωνάζοντας ότι «δεν θα πρέπει τον χώρο να μας… τον πάρουν οι κακοί ιδιώτες». Η ανάπλαση, ευτυχώς για όλους τους υπόλοιπους, προχώρησε κανονικά. Σήμερα, η Μαρίνα Φλοίσβου είναι ένα από τα ομορφότερα μέρη των Νοτίων Προαστίων. Με ζωή, φώτα, καφετέριες, νέους και μεγαλύτερους επισκέπτες, παιδική χαρά και πάρκο. Σχεδόν καθημερινά, τώρα που είναι και καλοκαίρι, η συγκεκριμένη περιοχή είναι γεμάτη κόσμο και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας, με μια απλή επίσκεψη εκεί.
Δεν ξέρω, μπορεί ανάμεσα στους πολίτες που πηγαίνουν τώρα για να κάνουν την βόλτα τους στην Μαρίνα Φλοίσβου, να είναι και πολλοί από αυτούς που κάποτε «φώναζαν» κατά της ανάπλασης. Και μακάρι να είναι, δηλαδή. Δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε τα λάθη μας.
